Uitgeteld, afgedraaid. Deze week heb ik bij nader inzien wat teveel hooi op m’n vork genomen in mijn agenda. Combineer dat met een onverbeterlijke onhandigheid in plannen (iets met vergeten dat je tussen de ene en de andere afspraak ook reistijd nodig hebt bijvoorbeeld), uitstelgedrag en de komst van een logé (wat ik best spannend vind) en ik snak naar een weekend helemaal niks en niemand!

Ik heb het nooit gekund en wil het nu ook helemaal niet meer kunnen: iemand zijn die altijd maar doorgaat. Iemand die van afspraak naar vergadering naar sportschool draaft en weer terug. Iemand die op de vraag ‘Hoe is het?’ reageert met: ‘Ja goed, druk!’

Druk, druk, druk. Wat doen we onszelf aan?

Ben ik van een generatie slapjanussen of zijn voorgaande generaties zulke bikkels?

Mijn ouders zijn twee stoomlocomotieven. Ze gaan maar door. Zelfs nu op pensioensleeftijd hebben ze meer energie en een vollere agenda dan ik. En ze lijken zich er goed bij te voelen. Al hun hele leven werken ze fulltime en hun avonden en weekenden zitten vol verplichtingen. Opstaan om 9 uur noemen zij uitslapen. Een dag niks doen, geeft hen een onvoldaan gevoel en kost hen meer energie dan werken.

Slapjanussen en stoomlocomotieven

Wellicht daardoor heb ik lange tijd gedacht dat het zo hoort. Dat iedereen dit zou moeten kunnen en het prettig zou moeten vinden altijd bezig te zijn. Dat er iets grandioos mis was met mij als ik na een dag school geen pap meer kon zeggen. Als ik me na een uitstapje in het weekend nog dagen als een zombie voortsleepte van vermoedheid. Als ik erg gestrest raakte van me te moeten haasten en dan niet meer aardig kon doen.

Te moe, moe, moe

Nu was er ook lange tijd iets grandioos mis. Ik worstelde met chronische vermoeidheid en een slaapverslaving maar het is denk ik ook mijn karakter, de behoefte aan rust en een rustig tempo. Ik wil het vaak ook helemaal niet meer, dat rennen en vliegen.

Althans, ergens vind ik het ook wel weer lekker hoor. Even flink doorbikkelen (helemaal als het een mooi stukje schrijven als resultaat heeft). De adrenalibe van veel zien, veel horen, veel doen. Net als veel mensen wil ik liever niets missen. Maar daar moet ook vervolgens ‘niets’ tegenover staan. Ik bedoel: na alle drukte en heisa wil en moet ik even helenaal niets. Terugtrekken in mijn cocon om alle zintuigen weer tot bedaren te laten komen, mijn energie weer op te laden en mijn balans te herstellen.

Rust en regelmaat voor een reine geest

Maar zou er geen andere manier zijn dan hollen en weer stilstaan? Zou het niet fijner zijn om gelijkmatiger te leven in plaats van in pieken en dalen? Zou het niet een heleboel schelen om de boel overzichtelijk en op orde te hebben zodat je niet voortdurend de problemen moet oplossen van dubbele afspraken, vergeten beloftes en ophopende to-do’s?

Het leek me altijd niets, die methoden voor timemanagement en productiviteit. Veel te strak, verantwoordelijk en kantoortuinerig voor mij. Maar misschien moet ik het toch eens proberen.

Dit is mijn laatste jaar ‘bijna 40‘. In mijn hoofd zie ik mezelf vaak nog als 16-jarige, maar mijn lichaam voelt zich 80. Misschien kan ik beiden uitersten bij elkaar brengen zodat ik uitkom bij mijn echte leeftijd?

Op mijn werk kwam deze week het leesexemplaar binnen van ‘Goed werk’ dat ik had aangevraagd. Het nieuwe boek van Cynthia Schultz, bekend (onder meer) als @structuurjunkie, waarin ze haar tips deelt voor meer productiviteit zodat je tijd overhoudt voor jezelf. Met het aanvragen van het leesexemplaar had ik wellicht een vooruitziende blik naar deze week die me maar weer eens met de neus op de realiteit drukte. Een uitgekezen kans voor een beetje ‘adulting’ om wat structuur, organisatie en efficiënte productiviteit in mijn leven te te gaan brengen, dacht ik zo (zou moeten lukken als ocd’er, toch?).

Hoe dit gaat verlopen? Als de methode werkt, zien jullie binnenkort vanzelf een recensie!