ENERGIEK! Dat was in mijn vorige blog met mijn jaarvooruitzicht voor 2018 mijn antwoord op de vraag hoe ik me het komend jaar (en daarna) graag zou willen voelen. Nu voel ik me allerminst zo. Zoals ik toen al even aanstipte, is mijn gevoel van energieloosheid (na angst en onzekerheid) mijn grootste struikelblok. Al meer dan 20 jaar worstel ik met mijn energieniveau . Altijd moe, zo moe dat ik alleen maar wil slapen en elk wakker uur denk aan mijn bed. Ik kan me werkelijk niet heugen hoe het voelt om uitgerust wakker te worden, of me zelfs maar minder moe te voelen dan toen ik naar bed ging. Na lang zoeken, raad vragen en behandelingen ondergaan bij talloze deskundigen met telkens onbevredigende en onwerkbare antwoorden als resultaat, ben ik uiteindelijk zelf tot een ‘diagnose’ gekomen. Ik ben niet ziek, lijd niet aan een stoornis of syndroom; ik heb een slaapverslaving.
Nu jullie mij een beetje kennen hier, voel ik de behoefte wat meer te vertellen over mijn worsteling met energieloosheid en mijn zoektocht naar een verklaring en oplossing. Niet om zielig te doen, maar omdat het een belangrijk onderwerp voor mij is. Mijn chronische vermoeidheid is voor een groot deel bepalend geweest voor mijn levensloop en keuzes (en nog steeds). Bij alles wat ik hier op Miss Deadline heb verteld en zal gaan vertellen, speelt mijn energiegebrek een rol. Voor een beter begrip en omdat ik in openheid geloof, wil ik mijn verhaal vertellen.
Chronische vermoeidheid
Best wel eng moet ik bekennen. Ik schaam me niet voor mijn geschiedenis en toch ook weer wel. Slechts uitzonderlijk weinig mensen weten echt hoe mijn energiegebrek en slaapbehoefte er in de dagelijkse praktijk voor mij heeft uitgezien en hoe dit nog steeds een rol speelt in mijn leven. Voor het gros van mijn omgeving hou ik het erop dat ik het chronisch vermoeidheidssyndroom (cvs) heb. Geen leugen, zo ben ik min of meer door mijn therapeuten gediagnosticeerd, maar ik heb altijd het gevoel gehad dat dat etiket niet helemaal klopte.
[Tussen haakjes: Met cvs bedoel ik nadrukkelijk NIET de ontstekingsziekte myalgische encefalomyelitis (ME). Beide termen worden nogal eens door elkaar gebruikt maar dat is niet altijd correct. Ik beschouw cvs zelf als een ruimere beschrijving van klachten waarvan inspanningstolerantie een van de belangrijkste is. Voor cvs bestaat geen test, diagnose gebeurt door de uitsluiting van andere opties]
Slaapjanus
Onbegrip. Bij de mensen om mij heen en vooral bij mezelf. Hoe kan zo’n jong iemand nu zo moe zijn!? Dat is toch niet normaal? Is het niet gewoon aanstellerij. En zo niet, dan moet er toch een fysieke verklaring voor zijn? Vragen, vragen, vragen. Ze spelen ondanks mijn zelfverzonnen diagnose nog steeds door het hoofd. Wat is de kip en wat het ei. Wanneer is het überhaupt begonnen? Terugkijkend zou ik zeggen zo rond mijn 15e, maar de aanloop was er wellicht al langer. In die vroege periode mopperde ik heel veel op mezelf. Ik vond mezelf een zwakkeling maar kon het tegelijk niet opbrengen de verleiding van mijn bed te weerstaan. Ik gaf steeds meer toe aan de slaap.
Kop onder de dekens
Nu weet ik dat dat vlucht- en vermijdingsgedrag was. In mijn vroege tienerjaren begon ook mijn obsessieve dwanggedrag en angst de kop op te steken, wellicht aangewakkerd door puberale onzekerheid (maar dat verhaal bewaren we voor een andere keer). Mijn bed was de enige plek waar ik me veilig en behaaglijk voelde. De enige plek waar ik me echt kon ontspannen. Wat vaak als smoes begon: ‘Ik ben moe’ – omdat ik geen idee had hoe ik me echt voelde, laat staan hoe ik dat uitleggen moest – werd zo op den duur waarheid.
Luie batterij
Een mens moet slapen om nieuwe krachten op te doen, maar teveel slapen heeft een averechts effect. We kennen het tegenwoordig allemaal met onze laptops en telefoons. Als je die dingen continu aan de oplader laat, wordt de batterij lui en kan op een gegeven moment niet meer zonder netstroom. Zo verging het ook mij. Slapen hielp mij niet meer om uit te rusten en energie op te doen. Ik werd wakker met het gevoel alsof ik de hele nacht met mijn ogen open had gelegen. Elk wakker uur verlangde ik naar mijn bed. Ik gaf eraan toe, voelde me er schuldig onder maar zat ook vol zelfmedelijden en maakte zo de boel alleen maar erger.
Dieptepunt
Net zo lang totdat ik op het dieptepunt van mijn slaapverslaving zo’n 12 uur per nacht sliep en overdag ook nog een paar uur. Mijn bioritme was volledig naar de klote. Ik sliep het liefst overdag. Zo tegen 11 uur ‘s avonds voelde ik me op mijn best en had ik vaak een korte opleving waarin ik het huishouden deed of andere ongein. Ik zat werkeloos alleen thuis. Mijn studie en horecabaantje had ik inmiddels afgebroken omdat ik het niet meer trok. Een op z’n zachtst gezegd vrij deprimerende situatie. Godzijdank kwam toen mijn allerliefste kat Morris in mijn leven. Dat zwarte wezentje heeft mij behoed voor een echte depressie. Ik noem hem en zijn zusje Jude dan ook niet voor niets wel eens mijn harige antidepressiva. En zoals dat gaat met dieptepunten, kwam ik per toeval in contact met een journaliste die me een aanbeveling bezorgde bij het Nijmeegs Kenniscentrum voor Chronische Vermoeidheid (NKCV). Er gloorde hoop.
Verslavingsgedrag: allesoverheersende hunkering
Een slaapverslaving bestaat niet, voor zover ik weet. Het is geen ‘erkende’ aandoening in de psychiatrie of geneeskunde ofzo. Ik heb de term zelf bedacht omdat het naar mijn gevoel het beste omschrijft wat ik ervaar. Ik gebruik het begrip ‘verslaving’ dan ook in de ruimste, niet-wetenschappelijke, zin van het woord: een onweerstaanbare drang of behoefte waaraan nauwelijks weerstand te bieden is. Bij verslavingsgedrag, – zij het alcoholisme, een gokverslaving of een eetstoornis – ben je constant bezig met het ‘middel’ van je verslaving. Door het verlangen ernaar ontstaat een herhalend patroon dat bijna onmogelijk te doorbreken is en dat het dagelijks functioneren verstoort.
Nijmeegs Kenniscentrum voor Chronische Vermoeidheid
De eerste aanwijzing dat mijn hunkering naar slaap een verslaving was geworden, kreeg ik toen ik cold turkey probeerde af te kicken. Het Nijmeegs Kenniscentrum voor Chronische Vermoeidheid (NKCV) was op dat moment het enige expertisecentrum op het gebied van chronische vermoeidheidsklachten en ik mocht dankzij de journaliste meedoen aan het onderzoek/behandelproject! De behandeling bestond eruit dat ik mijn slaappatroon en activiteiten van minuut tot minuut moest gaan bijhouden, mezelf moest leren afleiden en bezighouden en alleen nog mocht slapen op ‘normale’ tijden, niet langer, niet korter.
De eerste dag dat ik niet ‘mocht’ slapen kan ik me nog herinneren als de dag van gisteren.
Ik zat op de bank.
Mijn handen trilden.
Mijn voorhoofd was klam van het zweet.
En ik kon maar 1 ding denken:
naar bed,
naar bed!
Van een koude kalkoen thuis
De cognitieve gedragstraining bij het NKCV hielp,… een poosje. Daarna viel ik weer terug in mijn oude patroon. De les die ze me probeerden te leren, kwam te vroeg. De onderzoekers hamerden er vooral op dat ik met mijn slaapgedrag mijn klachten zelf in stand hield. Ik kreeg geen wonderpilletje, er werd me niet het ‘verlossende’ antwoord geboden dat ik een of andere ziekte had of een tekort dat alles verklaarde. Nee, de vermoeidheid was er nu eenmaal en zij zouden me leren “hoe ik er mee om kon gaan” (ik haat die uitdrukking!).
Op zich geen verkeerde aanpak. Alleen niet voor mij, op dat moment. Ik kreeg ik alleen maar het gevoel dat het allemaal mijn eigen schuld was geweest. Iets wat ik – onbewust!- zelf al die tijd al vond en vreesde. Dat dat bange vermoeden nu bevestigd dreigde te worden, riep ontzettend veel weerstand op in mij. Te confronterend. Uiteindelijk kreeg het zelfmedelijden weer de overhand – ook omdat het ‘niet-slapen’ geregeld mislukte (zelf-sabotage??) waardoor ik me nog meer een loser en een zwakkeling voelde – en kroop ik op den duur terug in mijn slachtofferrol… en in mijn bed.
Pas een gesprek met mijn meest nuchtere vriendin N., nog maar twee jaar geleden, deed mij echt de waarheid onder ogen zien: mijn vermoeidheid en mijn energieloosheid zijn een mindset, een levenshouding geworden. Toen pas kon ik accepteren wat mijn huisarts mij al vanaf mijn allereerste bloedonderzoek duidelijk had willen maken denk ik:
mijn vermoeidheid zit tussen mijn oren
Slaapverslaving vs. adrenalinekick
Mijn ouders zijn diesellocomotieven. Gaan altijd maar door. Voor hen is het de normaalste zaak van de wereld om uit werk eten te koken en vervolgens nog te sporten en daarna naar vergaderingen of bijeenkomsten te gaan. Vrijdagavond na een volle werkweek boodschappen doen en in het weekend om 8 uur op om te klussen, ‘even’ het balkon op te ruimen of de tuin aan kant maken.
Dus ik deed dat ook. Na drie dagen Pinkpop gewoon weer aan het werk in de horeca? Moet kunnen. ‘s Ochtends twee uur met de trein naar Rotterdam naar een vriendin, ‘s middags weer terug en ‘s avonds naar een zangrepetitie? Hoort erbij. In mijn horecabaantje had ik geregeld werkdagen van 11 uur en weken van 50 uur. Ik vond het heerlijk. Lange tijd hielp juist de adrenaline van de topdrukte me over mijn slaapverslaving af. Ook toen mijn ex en ik net uit elkaar gegaan waren, had ik zo’n periode. Na mijn werkdag van 6 uur, nog even met de trein naar mijn oude huis om daar dozen in te pakken en daarna laat op de avond weer een uur terug met de trein naar mijn ouderlijk huis. Korte energiestoten, ik kan het wel…
Ik doe dus ik ben…
Maar voor mij blijkt dat niet normaal. Ik kan dat niet, niet lang in ieder geval. Na de adrenaline, na de energiestoot, kwam de volgende dag de klap en voelde ik me heel erg moe. Ik voelde me zwak, slap en oud vergeleken met mijn bikkel-ouders. Na twee jaar horeca, ging het niet meer en vroeg ik Wajong aan (ook weer een verhaal apart). Na maanden dozen slepen van mijn oude naar mijn nieuwe huis, waarschuwde mijn jobcoach mij voor een burn-out. Ik snapte er niks van. Ik deed echt niet meer dan de mensen om mijn heen hoor! Mijn vermoeidheid moest dan toch wel veel erger zijn dan de vermoeidheid die andere mensen voelen aan het eind van de dag?
Begrijp me niet verkeerd, ik geef mijn ouders niet de schuld!!! Maar ik heb zelf een misplaatst idee over energie gecreëerd. Ik vond mezelf altijd moe, vermoeider dan andere mensen (zo scheen het me toe!) en dus was ik moe. Gedroeg me moe. En uiteindelijk was ik ook echt heel erg moe. Allemaal tussen de oren?
Aanstelleritis
Ja, maar niet in die akelige je-stelt-je-maar-aan-betekenis van het woord. Zo wordt deze uitdrukking meestal wel geïnterpreteerd en dat deed ik destijds ook – als verzet tegen mijn onbewuste angst dat het mijn ‘eigen schuld’ was. Ik stelde me wel aan, maar niet bewust, niet met de intentie om aandacht te krijgen. Ik dacht oprecht dat mijn vermoeidheid abnormaal was. En uiteindelijk werd dat het ook, als een zelfvervullende voorspelling.
Nee, het zit letterlijk tussen mijn oren: in mijn denken. Het altijd maar denken, denken, denken. Piekeren, zorgen maken, bang zijn. Toentertijd kon ik me absoluut niet voorstellen dat je daar zo moe van kon worden en nog heb ik er nog vaak mijn twijfels over. Feit is alleen: ik ben zo gezond als een vis. Geen Pfeiffer, geen schildklierproblemen of diabetes, geen B-12 of ijzertekort. Niets. Wat ik wel heb is een gemakzuchtig en angstig karakter. Recept voor problemen wanneer gecombineerd met een waanzinnig idee over energie.
En nu dan?
Nu ben ik 35 en ben ik langzaam in het reine aan het komen met mijn eigen rol en verantwoordelijkheid voor mijn keuzes, mijn reacties en mijn gedrag. Mijn slaapverslaving heeft mij veel gekost. De spijt van gemiste kansen en verprutste mogelijkheden hield mij lange tijd vast in oude patronen. Nu is het alsof ik eindelijk klaar ben. Alsof er genoeg lagen van de ui zijn afgepeld om tot de kern te komen: ja, mijn slaapverslaving en alle gevolgen van dien heb ik zelf in de hand. Hoe mijn leven is gelopen en zal verlopen is mijn eigen verantwoordelijkheid, maar let op (hier komt een wijsheid van Mark Manson):
Verantwoordelijkheid is NIET hetzelfde als schuld. Niemand heeft hier schuld. De schuldvraag doet er helemaal niet toe!
Het is wat het is, het gaat zoals het gaat. Ik heb onnoemlijk veel keuzes en mogelijkheden gehad en ik heb telkens de keuze gemaakt die op dat moment het beste voor mij was. Vaak viel ik terug, vaak waren het geen goede keuzes, maar hoe dan ook, deed ik elke keer weer een stapje. Deed ik elke keer weer een inzicht op. Het was een lange weg, een ongebruikelijke weg die mij ‘onvolwassen’ heeft gehouden op sommige vlakken, maar mij toch ook zoveel levenservaring en zelfkennis heeft gegeven. Langzaam, heel langzaam – voor mij het enige juiste ritme – leerde ik zo de dingen die ik moest leren, de kennis die ik moest weten. Geen plotselinge doorbraak, maar een voorzichtig ontluiken. Na jaren therapie zijn de schutblaadjes zijn eraf, ik voel dat ik klaar ben voor actie. Ik weet wat me te doen staat:
dóór de angst heen durven
stilstaan in de tijd
en dan weer een stapje zetten, 1 minuutje minder slaap
langzaam maar zeker
als een bloem die de rotsblokken splijt.
Zo moedig en krachtig, helemaal JIJ. Dikke knuffel van mij.
Dankjewel Marijke! Lief, doet me goed. Knuffel ook voor jou x
Een 35 jarige moe? Eigenlijk een bizar verhaal. De meeste mensen zouden op deze manier kunnen reageren. Dat zijn mensen met een empathie van 0,0%. Als je je maar iets kunt inleven wat het betekend wat jij doormaakt dan zal je een dergelijke opmerking wel achterwege laten. Ik daarentegen neem je 100% serieus. Het lijkt me frustrerend en om moedeloos van te worden. Er zal bestaat een lotgenoten groep http://www.vermoeidheid.nl/lotgenoten/default.asp Misschien wist je dat al. Toch hoop ik, Laetitia, dat je op termijn de nodige energie zal kunnen vinden om jouw leven die wending te kunnen geven, die je altijd al voor ogen hebt gehad.
Dankjewel Dick, voor je begripvolle reactie. Soms snap ik het wel hoor, als mensen het niet snappen of serieus nemen. Het is een onzichtbare kwaal en dan is het moeilijk inleven. Ik zei wel eens, ik wou dat ik m’n been in het gips had, dat zien mensen meteen en daar houden ze dan rekening mee. Dank voor het doorsturen van de lotgenotengroep. Ik kende al wel verschillende cvs-verenigingen maar deze groep kende ik nog niet. Ik zal er eens rondkijken!
Ik ben er nog niet maar heb al wel vorderingen gemaakt, het zal misschien nog een lange weg zijn maar ik heb goede hoop dat het me ooit lukt de vermoeidheid en hunkering naar slaap te overwinnen. 🙂
Wat een herkenbaarheid (alleen in mindere mate). Mijn vriend zegt zelfs: ‘Je bent moe geboren’. Hij heeft wel gelijk. Ik kan mezelf niet anders herinneren dan dat ik me moe voel. Waardoor het komt? Ik heb altijd wel een reden; slecht geslapen, veel gedroomd, drukke dag etc. Maar misschien zit het bij mij ook wel tussen mijn oren? Afijn, ik hoop dat er een doorbraak komt en je je minder moe gaat voelen.
Michelle onlangs geplaatst…Mijn meest bizarre reis: Marrakech
Dankjewel voor je reactie Michelle en ik hoop voor jou van harte hetzelfde! “Moe geboren”, dat vind ik wel een heel treffende uitspraak van je vriend. Ik kan mij ook niet herinneren me ooit niet moe gevoeld te hebben. Ik zou dolgraag willen weten hoe dat voelt om uitgerust en vol energie wakker te worden. Ik blijf hopen op die doorbraak! En ondertussen werk ik stapje voor stapje in de goede richting. Ik wens jou ook een energieke toekomst toe!
Wat ontzettend heftig om te horen dat je hier al jarenlang mee kampt! Om eerlijk te zijn had ik nog nooit gehoord van een slaapverslaving, maar je legt het heel duidelijk uit en ik kan me zeker voorstellen dat het in jouw geval door een soort vicieuze cirkel van moe zijn, daaraan toegeven en daardoor nog moeier zijn en weer slapen is ontstaan. Vooral de vergelijking met een batterij-oplader vond ik heel erg tot de verbeelding spreken.
Wat naar dat je van veel kanten onbegrip hebt gekregen, juist omdat het je leven al in een negatieve zin beïnvloedt. Ik vind het mooi dat je met dit artikel aandacht vraagt voor waar jij mee kampt, ook voor andere mensen die zich hier misschien onbegrepen in voelen. Tegelijkertijd hoop ik dat het je lukt om met goede hulp en stap voor stap ooit met meer energie in het leven te staan. Dat is je meer dan gegund!
Dankjewel voor je ontzettend lieve reactie Romy! Begrijpelijk dat je er nooit van hebt gehoord want ik betwijfel of het ook officieel bestaat, een slaapberslaving. Ik heb het zelf ‘bedacht’ omdat dat het beste verwoordt hoe ik me voel. Fijn te horen dat het duidelijk overkomt, ik hoop hiermee inderdaad niet alleen wat begrip voor mezelf te krijgen maar ook anderen te helpen die iets dergelijks ervaren. Gelukkig ben ik al stukken beter dan hoe ik op het dieptepunt was dus ik heb goede hoop dat ik nóg beter kan worden. Nogmaals bedankt voor je lieve reactie!
Lieve Laetitia,
Wat ontzettend moedig meid!!. Je bent al zoveel jaren aan het knokken, je gaat de confrontatie met jezelf niet uit de weg dat siert je en daar heb ik ontzettend veel respect voor. Ik wens voor jou dat je lekker in je vel komt te zitten. Dat je je eigen weg vindt, wat voor jou het beste is en wat bij JOU hoort.
Heel veel knuffels en heel veel liefs van mij!!! ❤ ❤ ❤ xxx
Dankjewel Tineke, heel erg lief!!! XXX
Weet niet wat ik lees! Wat confronterend. Dit ben ik, dit is mijn verhaal. Alleen ik ben 50 en heb al zoveel tijd verspild, verslapen. Ik moet wat gaan doen en snel ook. Voordat mijn tijd op is. Dank je wel voor je verhaal. ❤
Tja… Poe… Lang overnagedacht wat.mijn slaapverslaving inhoud…
Ik was tien jaar en een ongelukje waarbij ik een zware.hersenschudding op.liep…
Had met pijn, botsingen etc mezelf aangeleerd om blijven wrijven op de plek en jezelf te zeggen…voel niks, voel niks netzolang je niks voelde, de pijn was weg en kreeg geen bult.
In die tijd turnde ik absurt veel zon 10 tot 12 uur.per week op zn minst… vrijwilliger als jeugdtrainer assistent om jeugd helpen te trainen…daarbij de weekende training van nerelands team als instructie…
Waar ik het wel zwaar mee had… Migraine… Zo scheel als ik keek…en doorgaan….
Mn moeder zag het altijd aan mn ogen…scheelkijkend… Ontkenning….kotste.me helemaal.leeg.
Bedoel… Ik.wilde niet stoppen.
Tot dat ene.moment…12 jaar.instructie rotterdam Nederlands team …
Paard, loopbaan opgestapeld met banken arabes training…
Zag steeds delen niet van de plank .
Bijna lunch pauze dus dacht …eten nodig.
Maakte niet uit…uiteindelijk zakte ik in en reageerde niet meer…ik hoorde alles op afstand … En probeerde mezelf bij elkaar te rapen…klaarmaken volgende toestel…balk… Hoger dan mn eigen.lengte …stond erop … Brugetje uit stand en zou daarna flikvlak gaan doen.
Ik ben tot rechtopstaan gekomen en viel buitenbewustzijn van de balk.
Wardtaal was het enige wat ik.uitsloeg bedoel…een fles noemde ik een.pen…
6 weken wast dat na die zware hersenschudding…
advies arts zolang thuisblijven tot scan bij neuroloog …
Die betrefde klap was 6 weken eevoor…. En ik pas nog es 6 weken later terrecht…
Bij die scan … Uitslag…alsof ik de.klap gisteren had en een zware hersenschudding nu.had.
Ik.kon niet nog es 6 weken rust nemen…
Sito kwam…
Resultaat… Van vwo/gymnasium… Scoorde.ik.net havo!!!
Accuut.moest ik stoppen met turnen zonder afbouw.
Gevolg: accuut jeugd fybromyalgie.
Kreeg overal ontstekingen bij de aanhechtingspunten van gewrichten… Altijd een zurig zeurderend gevoel onder mn schedel…spiermatig lopend naar je oren die de.spieren boven je ogen lieten steken.
Constante hersenuitvallen… Bimaire migraime genoemd… Geen zicht..trillende bewegingen en gaten in je beeld… Halve ondergezicht verlamd…handen tintelend verlamd…kon je ombuigen zonder gevoel…
Zwaken trillende benen…met gevoelloze plekken…
Spraak gebrek…haalde alles door elkaar…pen was een fles of woorden vb rabobank =baborank
Daarna wanneer dit weg trok…. Inmense migraine…uit frustratie elke houding nam.je aan , op je nek leggen …gek gewoon.
En dan het kotsten en de migraine steeds erger door de druk.
Paar dagen na zon aan val….ik noem het een blauwe.plek op mn hersens…moest je hoest.kreeg je een steek aan 1 kant van je hoofd…
Was eer altijd recht…naar.jaren wisselde de.kant van de beginnende symptonen van uit val naar.links.
Bijkomstig kreeg ik.een andere aandoening… Ontstekingen aan gewrichten…voornamelijk: heupen, knieen, schouders, nek en voeten tussen je grote teen en je teen eenaast.
Ik was altijd moe…geen.les kreeg ik het voormekaar om wakker te blijven… Sterker nog …leren dus lezen…werd ik zo.misselijk…en oogmigraine…
Haalde nog steeds dikke voldoendes… Dus ja toch moest.ik.overweging maken naar vwo …
Ik.sliep elke les!!! Droomde.over de.les! Heel vaag…
Ik zat op school 1 km vanhuis… En daar.kwam.mijn 2e ding: ik ging naar huis en ging een droompje leggen… Elke droom kon en kan nog steeds na vertellen…
Mn school zonder moeite gehaald…
Ik wilde chemisch analist.worden.maar het lieft chemischtechnologie…
Slapen heel probleem…
Mijn manier van berekeningen.paste.ik.anders toe en kwam alsnog op juiste antwoord…
Tja klinkt misschien heel stoer …en funny…
Het beheerst je.leven…
tot ik heb geaccepteerd dat.die hersenachudding nu eenmaal.is gebeurd en belemmering heeft Veroorzaakt in mn ambitie te.worden wat.je wilde bereiken.
Ben ik gaan werken…
Wat bleek mensen houden van hokjes en zo te werken….dat.kan.ik niet…mijn.structuur is door elkaar.en routine werkend en een onderbreking hierin… Is voor mij een drama zodat ik.mijn.eigen.overzicht.kwijt raak.
Als je dat aangeeft en mensen jouw werkwijze moeten acepteren…
Blijf daar werken… Ik na een moeilijk prive situatie…dacht dat.het aan mn werk lag (aannamen van je omgeving)
Niet.luisteren zolang je werk je passie is!!!
Ik.heb die fout gemaakt….
Vergeet niet dat je beperking niet.door andere komen…
En wanneer vermoeidheid…die zo.lastig is om niet toe te geven een dagje te slapen… Zo sterk is om aan toe te geven…
Bedenk dan: wanneer.heb ik de ervaring ooit gehad.om hier niet aan toe te geven….zoals een leuke werkplek.
Jaren later… Wat ik.dacht een baan voor mij….gebeurde er situaties die naar mijn inzicht klopte…en ben op Onderzoek uitgegaan… Toneel gespeeld as the unknown met bewijs… Uiteindelijk na bewijs.uit gespreken afluisteren…moesten van me af…
Letterlijk werd mn functie onmogelijk gemaakt…en een manier gevonden door onder kopie paste van mijn handtekening met word…
Ik onnodig…
En ik.kon gaan….zonder reden … Via detachering.
Komt ie… Thuis… Eerst stress onmenselijke spierpijn gevold door Slapen slapen slapen…
En zeggen de specialisten… Zon stress volle baan past niet bij een fybriomyalgie persoon .
Oja tuurlijk heb je deze aandoening…maar een doel om er niet aan te denken had ik…
Ik zit nu thuis… Kan 24 uur slapen en geniet van elke droom….
Maar deze vizuele cirkel doorbreken…man man man….alles op internet zo simple… En was het maar zo en kon jeje ermaar zo overheen zetten…
Trap onder je reet dat.is wat nodig is maar vind die trap maar es die daar.tijd voor heeft zonder dat het geld kost….wat je niet hebt ????
Interessant stuk! Heel open en eerlijk naar jezelf toe. Maar wat ik wel meteen dacht: weet je zeker dat er medisch niets aan de hand is? Zonder dat je het echt merkt kan je lichaam heel veel energie kwijtraken, bijv. als je metabolisme niet goed werkt, door laaggradige ontstekingen of een onopgemerkte infectie.
Bij mij werd bijv. een sluimerende lyme-infectie gevonden, zonder dat ik veel andere fysieke symptomen heb. Puur vermoeidheid en cognitieve/mentale klachten.
Hoi Laelitita
Ik herken me in je. Wat bijzonder. En wat fijn dat je dit zo open deelt. Dit geeft steun en heb door jouw verhaal inzichten gekregen waar ik zelf nooit kwam. Alleen bij mij mij is de vermoeidheid pas later begonnen. Vanuit een burn out op mijn 22e. Ik ben nu 35 en ben iedere dag moe. Jarenlang gezocht naar het antwoord. Vanalles getest, darmonderzoek etc etc. Ik schijn kerngezond te zijn! Het gaat nu redelijk. Heb ermee leren leven zeg maar. Of eigenlijk mijn leven aangepast aan de moeheid. Maar ik heb nu een vraag. Ik zelf slaap altijd smiddags. Al jaren. Tenminste ik slaap lang niet altijd maar ga altijd liggen. Omdat ik dan zooo moe ben en overtuigd ben dat ik moet gaan liggen en anders de dag niet volhou. Ik twijfel steeds meer of ik zo niet mijn eigen vicieuze cirkel creëer. En googlede hier op waarop ik jou site tegen kwam. Mijn vraag aan jou: ben je gestopt met overdag slapen? Is dat ook het advies vanuit het slaapcentrum? En kun je misschien beknopt de belangrijkste tips doorgeven. Dankjewel. Liefs
Hoi laelitita,
Ik googelde ‘slaapverslaving’en kwam zo op jou blog terecht. Indrukwekkend verhaal hoor!
Ik ben zelf door een moeilijke prikkelverwerking ook altijd moe. Vroeger op de middelbare school ging ik zo gauw ik thuis kwam meteen slapen, midden op dag.
Nu ben ik 50 jaar en heb mij al jaren geleden verzoend met de beperkingen die dit met zich meebrengt. Een druk sociaal leven, verre vakanties, veel uitgaan of zelfs een relatie zit er voor mij gewoonweg niet in. Ik ben gelukkig met mijn parttime baan, mijn katten en hobbies. Ik zou het niet anders meer willen (en natuurlijk kunnen). Sterkte ermee ik hoop dat je ook je weg vindt!
Wat een herkenbaar verhaal!
Dat het tussen de oren zit komt mij ook bekend voor. En het goeie nieuws is …dat je dan veel meer eigen controle kan hebben op het wegkrijgen dan als het lichamelijk zou zijn.
Ik heb zelf 3 jaar geleden, toen ik met het stempel “burn-out” thuis zat de traning http://www.Anderleven.nl gedaan. Dit heeft mij hoewel ik nog steeds kan terugvallen heel erg geholpen met minder moe zijn. Kan ik echt iedereen aanraden die training, echt een verrijking voor je leven!!