Het is een eigenaardig iets aan de mens, maar onze hersenen zijn uitermate goed in het registeren en onthouden van negatieve ervaringen. Dat was evolutionair gezien ooit een strategie om te overleven, maar is in de huidige tijd toch vooral een goede manier om je humeur behoorlijk te verpesten. Negatieve herinneringen krijgen namelijk ook nog eens zoveel ruimte in ons hoofd toebedeeld, dat alle positieve dingen makkelijk .. eh, over het hoofd gezien worden.

Ga maar na: het is prachtig weer, je voelt je goed, gaat fluitend aan de slag, de hele dag geen vuiltje aan de lucht maar onderweg naar huis slingert een wildvreemde een rotopmerking naar je hoofd en bam… alles verandert. Aan ‘t eind van de dag ga je naar bed met de verzuchting dat je blij bent dat die ‘rotdag’ eindelijk voorbij is…

Ik heb min of meer de gewoonte om aan het einde van de dag in mijn dagboek te schrijven. Ik hou graag alles bij om het voor later kunnen onthouden. Vraag me niet naar het nut daarvan want dat weet ik ook niet, die drang heb ik nu eenmaal. Maar daarnaast is het ook gewoon een fijne manier om je hoofd leeg en helder te maken. Voor de ingewijden: een dagboek is net een Pensieve uit Harry Potter. Je haalt die wirwar aan gedachten uit je hoofd om er van een afstandje naar te kunnen kijken en ze uit de kluwen te kunnen halen. Heel gezond, zeggen ‘ze’. Nu heb ik alleen de diepgewortelde overtuiging dat je bloed- en bloedeerlijk tegen jezelf moet zijn. De waarheid en niets dan de waarheid. Combineer dat met die rare negativiteitsvoorkeur van de menselijke hersenen en je krijgt een dagboek met toch vooral uitgebreide verhalen over alles wat er stom, frustrerend, verdrietig, pijnlijk, gênant, eng en weet ik wat voor naars allemaal is. Je zou er depressief van kunnen worden.

En dat klopt van geen kanten. Het is misschien eerlijk, maar het is niet waar! Ja die nare dingen denk, voel en beleef ik allemaal, maar niet alleen maar. Er gebeurt ook genoeg waar ik me blij, dankbaar, trots, bemoedigd en geïnspireerd door voel. Alleen raken die dingen in mijn dagboek, net als in mijn hoofd een beetje ondergesneeuwd. Is dat niet ontzettend zonde?

Sinds februari (februari is het nieuwe januari) doe ik het daarom een beetje anders. Ik hou een tweede dagboek bij. Nadat ik alles wat ik wil van me af heb geschreven in het eerste (deze volgorde is belangrijk!), pak ik mijn tweede erbij. Daarin maak ik een lijstje van alles wat er goed was aan die dag en alléén van het goede. De positieve dingen mogen best wel wat meer aandacht en bovendien, de negatieve ervaringen onthoud ik ook zo wel, daarvoor hoef ik ze niet op te schrijven. Soms moet ik even nadenken voor ik iets moois kan schrijven over een dag, maar tot nu toe heb ik altijd iets gevonden om blij mee te zijn. Op andere dagen schrijf ik zelfs al alleen maar in mijn positieve dagboek!

Deze mooie, lieve, dankbare en trotse momenten staan er bijvoorbeeld al op mijn lijstje:

• zomaar gezellig pizza gegeten met mijn familie
• 90ste (!) verjaardag gevierd van mijn oma
• in mijn eentje naar Amsterdam gereisd voor een cursus
• garen gekocht voor een omslagdoek – ik heb eindelijk weer zin om te haken!
• inspirerend gesprek gehad met vriendinnen
• mijn oudste beste vriendin die ik al veel te lang niet gesproken heb een berichtje gestuurd
• na 3 weken mijn opgelaaide rij-angst her-overwonnen
• wezen hardlopen in het bos
• de krokussen en sneeuwklokjes bloeien al!
• weggelopen hondje naar huis gebracht
• mindfulnessoefeningen gedaan
• heerlijke dag thuis met de katjes, mooi weer en veel knuffels

Helemaal niet slecht, toch?

Heb jij ook een dagboek? Hou jij wel eens bij wat je blij maakt of waar je dankbaar voor bent? Wat merk je dan op?