Ok, 80 redenen, dat is misschien een tikkie overdreven, maar het zijn er wel heul veul! Sinds ik begonnen ben met bloggen ben ik ook wat bewuster bezig met social media. Aan de ene kant vind ik dat heel erg leuk, aan de andere kant ook best wel irritant. Waar zijn we met z’n allen toch mee bezig!?  Van de een op de andere dag allemaal geobsedeerd door regenboogkleurige eenhoorns en watermeloenen, hebben we allemaal een monstera-plant in huis en drinken we tai chi hokus spokus thee. Serieus! Tuurlijk, niets nieuws onder de zon. Mensen zijn nu eenmaal kuddedieren en na-apers. Zo was dat eeuwen geleden al en zo is het nu. Maar dankzij Facebook, Instagram, Twitter en Pinterest lijkt het soms wel alsof we met z’n allen gek zijn geworden. Ik ook, dat geef ik eerlijk toe. Ik ga ook vaak genoeg voor de bijl ja, maar een hippe foodie fitgirl influencer?? Nope, not me!

Voor de lezers die nu denken, wat zeg je nu allemaal?!; foodies zijn gek op eten, fitgirls (en -boys) zijn veel bezig met gezond en fit zijn en influencers zijn mensen op social media die inmiddels zo populair zijn dat wat zij leuk vinden per definitie ook leuk is… En ja, dat moet allemaal in het Engels, want da’s hip!

Superfood is supergoor

Waarschijnlijk gaat 80 procent van mijn 80 redenen over dat idiote gedoe met dat (zogenaamd super)gezonde eten van tegenwoordig. Kokoswater, chiazaad, quinoa, courgette-spaghetti, chai latte, (onnodig) glutenvrij, proteïne-ijs, pizzabodems van bietjes, matcha, groene smoothies, smoothiebowls, steelcut overnight oats (ook wel: havermout), avocado, spirulina-rijstwafels…. Begrijp me niet verkeerd, ik ben helemaal voor gezond eten. Ik ben zelf ook bezig erop te letten dat ik net wat vaker groente in mijn mond stop dan koekjes en chocola. Maar toch, je maakt mij niet wijs dat je tofu met een toefje zeewier serieus lekkerder vindt dan een burger van de Mac. Matcha doet me denken aan het kleimasker dat ik vroeger op mijn jeugdpuistjes smeerde. En het staat leuk hoor, een bos onkruid in je thee, maar de helft van de tijd krijg je er gratis ongedierte bij… doe mij dan toch maar een zakje.

Laatst had ik een gesprek met mijn nicht, die in mijn ogen toch behoorlijk hip en fit is maar gelukkig met haar verstand nog wel op deze aarde vertoeft en haar (onze) genen trouw is gebleven. Dat gesprek ging ongeveer zo:

Zij: Ik heb net een smoothie met spinazie, komkommer, mango, appel en gember geprobeerd… Doe mij maar koffie.

Ik: Snap ik! Ik vind groente smoothies vaak ook niet te haggen

Zij: Ik heb een keer een tarwegras-shot gehad. Ging compleet out! Smaakt letterlijk naar gras en modder.

Ik: Haha! Ik geloof ook niks van die fitgirls die zowat een orgasme krijgen van een quinoa burger met tofu ofzo

Zij: Ja of zangzaad in de yoghurt… ‘t Is ook geen wonder dat je er slank van wordt, als je ziet wat dat allemaal kost. Kun je één week eten en de rest van de maand ben je zo blut dat je op water en brood moet leven.

Ik: Die eerste week eet je ook niet veel anders want het smaakt allemaal naar nat karton

Zij: Het is toch ook bizar dat bepaalde voeding nu ‘hip’ is. Een tosti is zoooooooo jaren 90. Het moet zijn: avocado toast met een low fat soja milk skinny matcha spuralina decaf macciato

Ik: Gin-tonic was toen ik nog studeerde een oma-drankje. Nu mieteren ze er een brandnetel en betaal je drie keer zoveel. Nog even en het bier komt ook rechtstreeks van de composthoop.

Zij: En het duurt ook allemaal zo lang. Ik wil niet ‘s avonds nog eens overnight oats brouwen. Ik wil Netflixen en de volgende ochtend gewoon in vijf tellen een boterham pindakaas smeren.

Ik: Food preppen… ook zoiets inderdaad. Ga dan meteen in een bunker het einde der tijden zitten afwachten…

Kortom, doe ons maar op z’n oer-Hollands ‘doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’. Gezond eten? Dikke prima. Maar ik ga geen 10 euro neerleggen voor een zak pitjes, waar je (en dat zeggen ze er vaak niet bij!) per dag eigenlijk kilo’s van moet eten wil je er echt die magische wonderen van kunnen verwachten die eraan worden toegeschreven.

Fit-fanatici

Je hebt lekker gesport, flink gezweet en je voelt je goed. Weer een kilo’tje eraf. Wat doe je dan? Nou, een foto van jezelf maken met je shirt omhoog en je billen achteruit zodat iedereen kan zien hoe strak en gespierd je bent natuurlijk…

Waarom mensen, waarom?! Dat je trots bent snap ik, zou ik ook zijn, maar ik word zo langzamerhand wel moe van al die buik-en-bil foto’s overal. Ik vind het een beetje eng worden ook, die obsessie met sixpacks en thigh gaps. Welke boodschap breng je daarmee over?

Nog erger vind ik al die yogafoto’s. De meest indrukwekkende acrobatentrucs komen voorbij. Wat er meestal niet bij verteld wordt, is dat die ingewikkelde houdingen jaren van training hebben gekost. En belangrijker nog, dat het allesbehalve gezond voor je lijf is om je eventjes, zonder goede warm-up, in een wokkel te draaien voor een leuke foto op Twitter of Instagram. Yoga is geen fitness. Yoga is een levensfilosofie waarvan de houdingen ‘slechts’ een onderdeel vormen. Yoga praktiseer je bovendien voor jezelf. Als je de behoefte voelt publiekelijk te laten zien hoe ver je door je rug kunt buigen, heb je ergens iets niet gesnapt.

Zo, dat is mijn mening.

Mode-moe

Mode. Ik snap er echt helemaal niks van. Een paar jaar geleden op Lowlands hadden alle meiden plooirokken aan die mijn oma ook heeft. Ze droegen er ook nog een heuptasje bij. Een heuptasje! Daar bewaarde ik vroeger mijn knikkers in en dat kon toen eigenlijk al niet. Als het ooit hip wordt om als ANWB-stelletjes rond te lopen met dezelfde trainingspakken aan, of om witte leggings met witte sportsokken te dragen, zou me dat niet eens meer verbazen. Maar ik snap er niks van.

Het boeit me ook niet, mode. Meestal dan. Soms neem ik me wel voor beter mijn best te doen om er ‘hip’ uit te zien. Drie keer raden waar ik dan door beïnvloedt ben. Maar dat voornemen ben ik vergeten zodra om half 7 de wekker gaat en ik met mijn ogen nog half dicht uit bed rol. Ik wil er leuk uit zien, maar het moet ook lekker zitten en praktisch zijn. Dus ja, als het regent, draag ik een regenpak én ik trek de koordjes van de capuchon aan zodat ‘ie niet afwaait. Ziet er niet uit nee, lekker boeiend.

Zelfde met mijn interieur. Ben dol op planten maar waarom moeten het opeens allemaal monstera’s zijn? Ik ben prima tevreden met mijn orchideeën. Ik heb niet echt een stijl. Ik hou van de kleur groen, dus alles wat ik heb is groen, dat is het wel zo’n beetje. Verder is het een rommeltje en een ratjetoe, maar wel míjn rommeltje en ratjetoe. De meeste huizen vind ik er uitzien alsof ze rechtstreeks uit de IKEA-catalogus geknipt zijn. Mooi hoor, maar niks persoonlijks aan en dat doet me dan echt niets.

Helemaal mode-ongevoelig ben ik trouwens niet. Zodra het eindelijk tot me is doorgedrongen dat iets hip of trendy is… wil ik het niet meer! Kan er niks aan doen: eenhoorns, ananassen, buddhabeeldjes, monsteraplanten, zodra je ermee doodgegooid wordt, vind ik er niks meer aan (uitzondering voor Harry Potter shizzle en kattenplaatjes uiteraard).

Trends troelala

Voor de mensen die zich allemaal flink tegen het zere been geschopt voelen nu; ik zeg het allemaal behoorlijk gechargeerd natuurlijk. Deze tirade moeten jullie toch vooral met een pond zout nemen. Ik weet dondersgoed dat we uiteindelijk wel zullen moeten met z’n allen; bewuster en milieuvriendelijker (en dus veganistisch) eten, willen we het op deze aarde overleven. En tuurlijk zit er ook een tikje jaloezie bij als ik weer zo’n dame strak in het pak voorbij zie komen op Instagram. Ik ben dan niet zo gevoelig voor monsteraplanten en eenhoorns, maar als ik iets zie van Harry Potter of met een lief kattenkoppie, denk ik ook WIl IK WIL IK WIL IK!

Wat mij echt dwarszit is hoe wij steeds gevoeliger lijken te worden voor trends. Dat we ons steeds makkelijker laten beetnemen en beïnvloeden door reclame, (slimme!) marketing, irrealistische Hollywoodsprookjes en vooral door wat andere mensen doen. In die drieënhalve decennia dat ik nu op aarde rondhuppel is onze belevingswereld geëxplodeerd met technologie en communicatiemiddelen. Onze wereld is groter en tegelijk kleiner geworden. Fantastisch! Maar stiekem kunnen we het allemaal niet bijbenen. Teveel prikkels, teveel informatie. Onze hersenen hebben nog niet de kans gekregen om filters aan te maken voor de gefilterde werkelijkheid die we voorgeschoteld krijgen: Photoshop, fake news, valse plaatjes. We zien het en geloven het. Ook al weten we dat er vaak meer achter zit.

Ik wil er niet aan meedoen. Waarom ook?! Zoals Loesje terecht zegt:

Wees jezelf, er zijn al zoveel anderen