Ooo wat een heerlijkheid! Ik zit hier op mijn balkon in de avondzon, de vogels fluiten, de bomen ruizen en Morris ligt lekker te genieten in zijn bak met gras. Beetje jammer dat de buurman met zijn cirkelzaag aan het spelen is, maar afgezien daarvan is het hier een paradijs. Op zulke momenten als deze ben ik oprecht tevreden en blij. Het zonnige weer heeft daar bij mij veel te mee te maken, maar ik kan ook terugkijken op een maand waarin het gelukkig weer steeds beter met me ging. Ik heb hulp ingeschakeld, inspiratie gezocht en er staan misschien wel spannende veranderingen op stapel…, maar daarover wil ik nog niks vertellen (ik weet ‘t , flauw!, maar ik wil de boel niet jinxen). Ook weer lekkers gegeten, leuke dingen gedaan, mooie boeken gelezen en met lieve mensen afgesproken; veel om dankbaar voor te wezen! Kortom, een heerlijk positief maandlijstje om de maand mei mee af te sluiten, Komt ‘ie!

Maandlijstje #5: mei 2018

Broedplan 2018

Dag ballast!

Dan heb je het over een heerlijk positieve maand en dan begin je je maandlijstje met een foto van een kliko?! Ja! Het is dan wel geen mooie foto (niet Instagram-waardig, zoals een echte blogger zou zeggen) maar toch één van mijn favorieten van deze maand. Ja, echt! Deze kliko op de foto zit namelijk nokkievol ballast en bagage die ik jaaaaaaaaren op mijn rug heb meegesleept. Figuurlijk dan natuurlijk hè. Vorige maand ben ik flink bezig geweest met opruimen en nu werd die bende eindelijk opgehaald. Zo trots op mezelf dat ik niet eens de neiging had om stiekem weer van alles uit de container te vissen! Ik had die bak bijna versierd met vlaggetjes en slingers, maar om ze daar nu speciaal voor aan te schaffen…. Dus dan maar een fotomoment om mijn overwinning te vieren!

Een tevreden yogi

Met de andere stappen uit mijn Broedplan ben ik niet echt bezig geweest deze maand. Mediteren wil bijvoorbeeld he-le-maal niet. Gewoon te onrustig voor. En ja, ik weet dat je dan juist zou moeten mediteren om die rust te vinden, maar ik zit nog geen 5 seconden op de grond of ik wil al gillen. Te rade gegaan bij mijn yoga-docente en zij denkt ook dat mediteren voor mij nu even een brug te ver is. Ze heeft een serie asana’s (yoga-houdingen) samengesteld om thuis elke dag te doen in plaats van meditatie… ik moet eerlijk bekennen dat daar nog niet veel van terechtgekomen is (hoezo, Obliger…).

Maar het gesprek dat ik met mijn yoga-juf had, heeft me enorm goed gedaan en heeft ook mijn motivatie om me te verdiepen in de yoga-leer weer aangewakkerd. Ze raadde me aan om te gaan onderzoeken voor mezelf wat tevredenheid voor mij betekent. Ik wist al wel dat al die onrust in mij voortkomt uit ontevredenheid. Mijn yoga-docente maakte het me nu echter heel duidelijk: wil je al die dingen waar je tevreden over bent aanpakken of is het misschien handiger om eerst te kijken wat voor jou echt belangrijk is? Oefenen in tevredenheid is dus eigenlijk het loslaten van al die verwachtingen en verplichtingen die niet echt bij jou horen. Zonder oordeel… en stapje voor stapje.

Leuke doelen 2018

Een van mijn doelen voor 2018 is het volgen van een mindfulnesscursus. Dat wil ik al heel lang. En tegelijk ook weer niet want al die verhalen over de grondige bestudering van een rozijn… laat ik zeggen dat ik daar lichtelijk de kriebels van krijg. Heb ik toch helemaal geen zin in jongens! Toch heb ik sterk het gevoel dat mindfulness me zou kunnen helpen om rustiger te worden. Dat je zou kunnen leren om niet zo meegesleept te raken door je gedachten en emoties, trekt me heel erg aan. Als ik dat zou kunnen, zou me dat geloof ik zoveel energie schelen! En ik hoop stiekem ook dat het dan makkelijker  wordt om mijn dwangmatigheden het hoofd te bieden.

Klaar met therapie

De eerste stap werd gezet toen ik begin dit jaar mijn therapie bij de psychiater afsloot. Hij stelde voor om me aan te melden voor een mindfulnesscursus. Als steuntje in de rug nu ik helemaal ‘zelf’ verder ga en om alles wat ik geleerd heb in therapie ook op een andere manier te bevestigen, zodat ik het hopelijk ook ga voelen van binnen en niet alleen maar ‘weet’. Helaas is de wachtlijst in de ggz zo lang dat ik een half jaar moest wachten voor een eerste kennismakingsgesprek.

Ik ga de cursus bij een ggz-instelling volgen omdat ze daar in de training ook rekening houden met psychische klachten, zoals angst en depressie. Bijkomend voordeel is dat ik dan vergoeding krijg van de verzekering. Bijkomend nadeel is dat ik vorige week moest komen voor een intake-gesprek van 3(!) uur en ellenlange vragenlijsten moest invullen over mijn gevoelens, gedachten, gewoonten en omstandigheden.

Zag er enorm tegenop maar uiteindelijk viel het wel mee. Prettige omgeving en open en vriendelijke mensen. De vragen beantwoordde ik alleen weer veel te eerlijk natuurlijk (Bent u wel eens neerslachtig? Ja, heel vaak). Moet je niet doen bij psychiaters, daarvan raken ze in paniek! Oei oei oei, een scheef schilderijtje jongens, dat moet gefikst, dat moet recht gehangen worden! Je zou bijna vragen aan die psychiaters waar zij last van hebben dat ze alles en iedereen maar willen repareren, merkte een wijze vrouw die ik er later over vertelde scherp op.  Maar ik ben resoluut geweest (en pas achteraf besefte ik wat een vooruitgang dat voor mij is!): geen nieuw behandeltraject meer voor mij. Ja, ik heb nog wel klachten (wie niet?) maar daar kan en wíl ik nu zelf verder mee. Als het toch niet gaat, geef ik wel weer een gil.

Leesveroveringen

 

Dinner with Buddha van Roland Merullo is het laatste deel in de trilogie waarin nuchtere New Yorker Otto Ringling met zijn zwager en boeddhistische goeroe Volya Rinpoche op roadtrip door Amerika trekt. Vorige maand las ik het tweede deel, Lunch with Buddha, en voor ik die uit had wilde ik al aan dit deel beginnen. Ook als je niet geïnteresseerd ben in meditatie of boeddhisme is het boek zeer de moeite waard. Het is hilarisch om die twee uiterste werelden, vertolkt door de westerse Otto en zijn Russische verlichtte zwager, om elkaar heen te zien draaien. Hilarische situaties en ondertussen reis je mee door Amerika, van rijkdom naar diepe armoe en onrecht, van prachtige bosrijke natuur naar eenzame woestenijen en alles ertussenin. Het boek eindigt op zo’n manier dat er wel een vervolg móet komen. Ik hoop het maar want ik heb nog lang geen genoeg gehad van Otto en de Rinpoche.

Daarna las ik ook meteen ook Rinpoche’s Ten-Week Weight Loss Clinic van Roland Merullo erachteraan. Het boekje had ook ‘Snacks with Buddha’ kunnen heten want het is eigenlijk een kort verhaal (novelle) tussen het tweede en derde deel van de trilogie in. Otto volgt samen met een groepje andere deelnemers een cursus bij de Rinpoche om af te vallen. Hoewel de novelle zelf niet bedoeld is als afval-programma, motiveerde het verhaal mij toch om weer gezonder te gaan eten en deed ik ook wel wat handige ideeën op hoe ik het zo kan aanpakken dat ik het volhoud!

Als ik niks te doen heb, vind ik het vaak leuk om het aanbod van mijn Kobo Plus-abonnement af te struinen. Zo kwam ik Sofasessies tegen van de bekende Nederlandse actrice Marian Mudder terwijl ik zat te wachten op mijn intake-gesprek voor de mindfulnesstraining. De ondertitel van het boek trok gelijk mijn aandacht en ik moest wel lachen. Ik heb het boek in één ruk uitgelezen, geweldig!!

Marian Mudder vertelt heel open en eerlijk over haar niet zo liefdevolle jeugd en over haar angsten en depressies als gevolg daarvan. Ze zocht hulp om zich beter te voelen maar dat bleek nog niet gemakkelijk. Ze probeerde ontzettend veel verschillende behandelingen, van reguliere cognitieve therapie tot rebirthing en Avatar. Haar zoektocht naar antwoorden en iets of iemand om haar daarbij kan helpen vond ik pijnlijk herkenbaar. Uit haar verhaal blijkt heel duidelijk dat je er met die eerste stap, besluiten hulp te zoeken, vaak nog lang niet bent. Nu moet ik zeggen dat Mudder ook bijzonder veel pech had en telkens wel extreem slechte therapeuten wist uit te kiezen, maar ik herkende wel de frustratie elke keer weer de hoop te hebben op de juiste weg te zitten en dat het dan toch weer een doodlopend steegje blijkt.

Mudder schrijft heel veel fijn, met veel humor zodat het niet te zwaar en dramatisch wordt allemaal. Ik merkte aan mezelf dat ik tijdens het lezen van ganser harte hoopte dat ze ‘het antwoord’ zou vinden, ik leefde helemaal mee. Aan het eind van het boek vertelt Mudder gelukkig ook wat haar wél geholpen heeft en blijkt ze ook wel therapie gekregen te hebben die wel werkte. Dat had van mij wel meer aandacht mogen krijgen door het hele boek heen, maar wellicht paste dat niet goed in haar verhaal over het manco van de Nederlandse ggz. Echt een aanrader, zeker voor ‘therapie-gangers’ 😉

Lieve mensen

Deze maand was het natuurlijk Moederdag! Ook al is het eigenlijk elke dag moederdag, het is wel goed om er eens extra bij stil te staan zo af en toe. Ik vind dat alleen best wel moeilijk. Het wordt ook steeds moeilijker om iets origineels te bedenken om te geven of te zeggen aan mijn moeder (die, heel handig, ook nog eens jarig is in mei).

Want eigenlijk komt het gewoon hier op neer: dat ik heel erg blij ben met mijn moeder, dat ze één van de belangrijkste personen in mijn leven is en dat ik hoop haar nog heel lang niet te hoeven missen! Hoe laat je dat blijken? Niet met een boek of een orchidee (ook leuk, maar die heeft ze al zoveel) dus ik schrijf de laatste jaren een mooie kaart met mijn gevoel en we spreken af om iets leuks te gaan doen samen (meestal winkelen en taartje eten). Niet origineel of spectaculair, maar wel de momenten die iets betekenen en waar je uiteindelijk allebei meer aan hebt dan een fysiek cadeau.

Ook heel lief deze maand waren de onvermoeibare en deskundige Martine van Kleine Reizigers en blog-ster Johanne van A Pinch of Jo. Zonder hen had ik niet geweten hoe ik die hele toestand met de nieuwe AVG-privacywet hier op Miss Deadline voor elkaar had moeten krijgen. Wellicht had ik het bijltje erbij neergegooid want het is gewoon te veel en te ingewikkeld voor een blogger die eigenlijk gewoon heel oldskool en analoog schrijver is. Dankzij heb ben ik zo goed als ‘GPDR-compliant’ nu (jaja, ik ken zelfs het jargon) en ik ben bijna trots op de privacyverklaring die ik heb geschreven haha, dus dank lieve Martine en Johanne voor alle hulp en tips!

Lekkernijen

Wat doe je als je met twee vriendinnen in de stad af spreekt om flink bij te kletsen? Juist, veel en lekker eten!! We waren rond lunchtijd in Utrecht en het was prachtig weer, dus wat is er dan mooier om bij een van de tentjes langs de gracht neer te strijken? We belandden op het terras van de Griekse Taverna, waar ze heeeeeeeerlijke broodjes hadden, zoals deze met feta, rucola, walnoten en honing:

Tegen de tijd dat we onze broodjes op hadden, barstte er een dikke bui los. Het hele terras schoof in zodat iedereen gezellig saamhorig onder de parasol paste. En tja, toen zat er natuurlijk niks anders op dan ook nog taartjes te bestellen met koffie. We konden niet kiezen dus hebben we gewoon alles wat op de kaart stond gedaan: goddelijke chocoladetaart, cheesecake met kersenjam en natuurlijk appeltaart, want appeltaart is altijd goed. Heerlijk! Cappuccino erbij, we hadden toch genoeg om te kletsen.

Na een middag winkelen, kletsen én foto’s maken (je bent blogger of je bent het niet) waren we natuurlijk weer uitgehongerd. Na lang zoeken en een mislukte poging bij Vapiano’s (hoe lang kun je doen over drie frisdrankjes? Bij Vapiano’s Utrecht heeeeeeeeeeel lang. We hebben niet afgewacht hoe lang ze over het eten zouden gaan doen) kwamen we terecht bij The Burger Federation in Hoog Catherijne. Schot in de roos! We werden bediend door een beer van een vent, maar wat een schatje zeg. De burgers waren om van je stoel te vallen zo lekker en het zag er allemaal ook nog eens heel leuk uit. Ik had de Libanese falafelburger met chilisaus. Goddelijk:

Eigenlijk wilden we ook nog naar Dunkin’ Donuts en Baskin-Robins maar het kon er gewoon allemaal niet meer bij (en dat zegt wat!). Reden genoeg om dus gauw weer eens af te spreken in Utrecht.

In mei was een collegaatje/vriendin jarig en ze trakteerde op kantoor op deze tompoucetaart. Echt een aanrader (en niet alleen omdat ‘ie er zo tof uitziet op de foto): 

 

Loftuitingen

Mijn katjes zijn mijn lust en mijn leven. Als het met een van hen dan ook niet zo goed gaat, kan ik daar absoluut niet tegen. Dus toen ik zag dat mijn lieve Morris zich tot bloedens toe een grote kale plek had gekrabd in zijn nek,schrok ik behoorlijk. Dat ziet er zo akelig uit! Het ergste vond ik nog dat de oorzaak stress is geweest. Stress die hij warschijnlijk van mij heeft opgepikt. Mijn stoere poema gaat graag volledig zijn eigen gang in huis, maar als ik niet lekker in mijn vel zit, pikt ‘ie dat haarfijn op en komt hij ‘s nachts tegen me aan liggen. Als ik ergens dankbaar voor ben dan is het wel dat er zulke mooie pure wezens bestaan (en daarmee bedoel ik alle dieren, maar katten in het bijzonder 😉 en dat ik daar twee van als mijn liefste kleine maatjes bij me mag hebben elke dag.

Na heel veel ritjes naar de dierenarts, prikjes, pilletjes, zalfjes en uiteindelijk een traumatisch ervaring met een medisch Pet Shirt (een soort rompertje voor katten), gaat het eindelijk weer de goeie kant op. Gelukkig maar, want ik vond het vreselijk om hem zich zo ellendig te zien voelen.

Vrede en vrijheid

Mijn katjes en ik hebben het geluk dat we op een heel mooi en vredig plekje terecht zijn gekomen. Het huis waar we nu wonen is echt ons thuis geworden en het voelt hier goed. Maar niet alle bewoners die ooit in dit huis hebben gewoond, hadden zo veel geluk, besefte ik deze maand.

Vorig jaar zijn er ‘struikelstenen’ bij de gevel van het huis in de stoep gelegd. Daarop staan de namen van een echtpaar dat in dit huis woonde tijdens de oorlog. Omdat ze joods waren werden ze afgevoerd en vermoord in Auschwitz. De stenen liggen er al een tijdje maar nu met de Dodenherdenking en Bevrijdingsdag kwam het opeens echt binnen waar ze voor staan. Ik heb op 4 mei een bloem bij de struikelstenen neergezet. Het deed me heel veel dat later iemand een zelfde gevoel bleek te hebben en ook een bloem bij het vaasje in had gestopt. Ik denk op 4 mei aan mijn grootouders, wat die allemaal hebben opgebracht, en aan al die andere mensen in de wereld die niet zoveel geluk hebben als ik. Dan voel ik weer even hoe dankbaar ik mag zijn dat ik hier vrij en vredig op mijn balkonnetje mag zitten!

Mei is nu echt voorbij. Het was een heerlijke, blije maand! Op naar juni met hopelijk nog meer zomerse blijheid. Hoe was jullie maand mei en waar zien jullie naar uit in juni?