Met mijn maandlijstjes wil ik elke maand terugkijken op het positieve. Wij mensen zijn vooral goed in het onthouden van de nare dingen en het vergeten van de (kleine) mooie dingen. Ik tenminste wel. Soms lijkt het net alsof er de hele maand niets noemenswaardigs is gebeurd, geen vooruitgang. Het leek me voor mijn negatieve inborst goed om mezelf af en toe eens op de positieve feiten te drukken, want als we even nadenken is er meestal altijd wel iets moois, liefs of goeds gebeurd. De maand juli zet me daarin voor een uitdaging. Op de laatste vrijdag van de maand gebeurde me namelijk iets heel naars wat de hele maand lijkt te kleuren alsof het één groot drama was. Voor ik kan vertellen over de leuke, lieve en lekkere dingen van juli – die er heus wel waren – moet ik eerst kwijt wat er NIET leuk was (wees gerust, niks ernstigs en alles in orde, maar toch: NIET leuk!).

Maandlijstje #7: juli 2018

NIET leuk en NIET lief!

Zoals jullie weten heb ik sinds enkele weken voor het eerst een auto. Hartstikke leuk, maar voor mij ook een enorme bron van spanning, met mijn faal- en rij-angst. Ondanks dat ik het elke keer als in instap weer heel spannend vind, gaat het rijden steeds beter. Ik ben nog steeds een zenuwachtige kluns maar ik maak geen brokken. Tot afgelopen vrijdagavond…

Nachtmerrie

Ik kwam midden in een konvooi van vrachtwagens terecht op een stuk industrieterrein dat er normaal gesproken nogal verlaten bij ligt. Kennelijk was het industrieterrein omgedoopt tot verzamelplaats voor het truckersfestival dat hier dit weekend gehouden wordt. Op een gegeven moment moest ik om een geparkeerde vrachtwagen heen manoeuvreren. Ik was halverwege de vrachtwagen toen er nog een vrachtwagen van de andere kant kwam. Hij reed gewoon door! Ik zie nog zijn smalende gezicht op me neerkijken. Er was natuurlijk niet genoeg ruimte dus ik kwam volledig klem te zitten tussen beide vrachtwagens. In paniek probeerde ik wat bij te sturen zodat mijn zijspiegel er niet afgereden zou worden… en toen raakte ik de lak van de geparkeerde vrachtwagen.

Meteen steeg er een hoop gehoon (“Heeft vast net haar rijbewijs”) en gelach op van chauffeurs en publiek in de berm en ik werd uitgescholden voor van alles en nog wat. Alsof de hele situatie mijn schuld was! De tegenliggende vrachtwagen reed door en verdween. De chauffeur van de wagen die ik geraakt had, vroeg me achteruit te rijden naar de berm zodat we gegevens konden uitwisselen. Ik was ondertussen zo overstuur en in paniek door de hele situatie dat ik de motor iets van vijf keer liet afslaan en enorm onhandig de berm instuurde. Godzijdank zat mijn vader naast me in de auto. Hij regelde verder alles met de chauffeur, die aanvankelijk boos was maar daarna gelukkig netjes en kalm bleef, want ik kon alleen maar huilen…

Positieve draai aan het verhaal

Waarom vertel ik dit? Omdat dit voor mij een situatie was die ik als diep vernederend en schokkend heb ervaren. Het gedrag van de omstanders bevestigde nog eens even mijn faalangst en rijangst.’Zie je wel, ik kan dit niet’. Maar wat gebeurde er nu echt? Het was een onmogelijke situatie die niet veel anders had kunnen lopen met de weinige rij-ervaring die ik heb. Zo bezien heb ik het hartstikke goed gedaan, met minimale schade. En het gejoel van die mensen zegt meer over hen dan over mij! Ze hadden ook te hulp kunnen schieten.

Mezelf kennende ga ik de komende dagen nog wel een knoop in m’n maag voelen, maar ik weet inmiddels uit ervaring dat dat echt vanzelf weer over gaat. Ook heb ik de neiging om zo’n ervaring alles te laten kleuren. Wat een rotdag! (of zelfs; wat een rotweek/maand!). Maar daar klopt natuurlijk niks van, er is zoveel meer gebeurd die dag/week/maand. Gauw over op wat WEL leuk, lief en lekker was in juli.

WEL leuk en WEL lief

Familie, vrienden en collega’s

Wat voor rottige ervaring ik ook heb, elke keer valt me weer op wat een ontzettend geluk ik heb gehad met de mensen om mijn heen! Mijn vader was erbij en hij nam het voor me op (hij is netjes gebleven, maar het was maar goed dat ik geen koekenpan in de auto had liggen geloof ik). Vriendinnen die op Whatsapp vertelde wat er gebeurd was, reageerden ontzettend lief. Troostend en begripvol. En dat ze namens jou de boel kort en klein schelden, ja dat voelt ook heel troostend. Ook ken ik gelukkig mensen die de wijsheid zelve zijn en die je helpen alles in perspectief te zien zodat je verder kan.

Het was niet eens de eerste keer deze maand dat mijn supportteam – want zo zie ik ze op zulke momenten – me fantastisch te hulp schoot. Na een frustrerende en teleurstellende dag op werk, lag er de volgende dag zomaar opeens een dikke reep chocola op mijn bureau. Zonder woorden, zonder poespas, een hart onder de riem. Ik bof met zulke lieverds om me heen.

Cats, kikkers & zeepaardjes

Het zijn vaak de kleine momenten die het ‘m doen, of niet? Voor mijn nichtje van 2 jaar had ik een waterpistooltje in de vorm van een zeepaardje gekocht. Ding kostte maar een euro maar wat een plezier hebben we ervan gehad! Je kunt niet anders dan blij worden van zo’n puur wezentje dat het uitschatert terwijl ze je ‘stiekem’ natspuit.

Mijn beste vriendin K. heeft ook zo’n mooi wezentje, een meisje van 3 met de meest prachtige bos krullen ooit. Omdat ze in het buitenland wonen zie ik ze bijna nooit, maar deze maand waren ze even in Nederland. Tweeënhalf uur is natuurlijk bij lange na niet genoeg om ruim een jaar aan gemis in te halen, maar het was heerlijk ze weer te zien. Voor haar dochtertje had ik boekjes en spelletjes van Kikker gekocht, dus ik heb goed gescoord als surrogaattante. Dat ik twee katten heb, was nog mooier. Waarom kunnen we geen kleine kinderen blijven en ons altijd blijven verwonderen over de wereld om ons heen?

Mijn vader kwam deze maand nog met een ontzettend leuke verrassing. Volgend jaar komt de musical CATS naar Nederland en hij heeft zomaar kaartjes voor ons gekocht!! De eerste keer dat ik de musical zag was in Londen. Ik kon niet veel van het Engels volgen toen maar ik vond het prachtig. Misschien was dat wel het moment dat ik een crazy cat lady werd? Hoe dan ook, ik kan niet wachten om Munkustrap, Grizabella en Old Deuteronomy weer in actie te zien!

Lekkers

Deze maand heb ik heel veel ijs gegeten. Soms zat ik wel twee keer op één dag bij de Italiaanse ijssalon. Wat wil je ook, met de hitte die we hadden. Hugo & Druif, Strawberry Cheesecake & Latte Macchiato of ‘gewoon’ Chocola & Banaan, allemaal even jammie. En ik heb nog lang niet alle 72 smaken die ze bij onze ijssalon hebben (uitgebreid) getest :D.

IJs, surimi & rijstpapierwraps

Ook weer bij mijn Vietnamese buurvrouw gegeten deze maand, nadat we ons eerst flink in het zweet had gewerkt bij haar in de tuin. Deze keer maakte ze wraps van rijstpapier voor ons. Had ik nog nooit gehad en ik had mijn twijfels want eerlijk gezegd deed het eindresultaat me nogal denken aan een condoom volgepropt met vis en groente (sorry, geen foto’s).

Maar het was lekker joh! Mijn buurvrouw had surimi (nep krab) en kip klaar gemaakt, een schaal vol komkommer, tomaat, taugé en een voor mij onbekende bladgroente dat naar citroen smaakte en een zelfgemaakte vissaus (waardoor de tafel in no time vergeven was van de vliegen, bah!). Er zit ook nog een bijzonder verhaal aan het gerecht. De rijstpapierwraps zijn uitgevonden in de oorlog. Op de vlucht was het natuurlijk niet te doen om balen rijst mee te nemen. De wraps zijn flinterdun en hoef je alleen even in heet water te weken. Daarna rol je de vulling erin, het papier plakt als vershoudfolie aan elkaar, en dan doop je het hele zaakje in de saus. Lekker knoeien.

Ik vind het zo leuk om een buitenlandse buurvrouw te hebben. In ben niet zo’n avonturier; in het restaurant zal ik altijd hetzelfde gerecht bestellen waarvan ik zeker weet dat ik het lekker ga vinden. Mijn buurvrouw leert me nu allemaal nieuwe gerechten en eetgewoonten en nu vraag ik me af, waarom doe ik dat niet vaker? Iets voor op mijn bucketlist straks op vakantie!

Hoe was jullie maand juli? Allemaal de hitte overleefd?