Ik zit met mijn smoezelige Dakine-rugzak op schoot. Verfomfaaid en zweterig van het fietsen om de trein te halen. Ik wil niet dat iemand naast me komt zitten maar er is teveel van mijn verantwoordelijke opvoeding blijven hangen om de plek naast me bezet te houden. Net als ik denk dat ik deze keer geluk heb, zie ik een saucijzenbroodje mijn kant op komen, walmend van het vet, gevolgd door een jonge vrouw. Lang, blond en hip. Ze ploft naast me neer en ik ben instant-jaloers. Niet (alleen maar) omdat ze een saucijzenbroodje zit te eten waar het water me van in de mond loopt – ik heb mezelf net letterlijk uit de AH to Go moeten sleuren zonder iets te kopen – en ook niet (alleen maar) omdat ze ondanks dat broodje super slank en mooi is.

Ik ken haar, in de moderne zin van het woord. Ik volg haar op Instagram – terwijl ze naast me zit, verschijnt op mijn tijdlijn prompt een foto van het broodje dat ze zit te eten – haar eerste boek staat bij mij thuis op de plank en van haar tweede heb ik laatst nog een recensie geschreven. Ze klapt haar Macbook open en de mij zo bekende layout van haar website verschijnt in beeld. Het lijkt wel een teken.

De hele ochtend op kantoor heb ik gefrustreerd zitten zoeken naar niet-bestaand nieuws over onderwijs (want, hoera, vakantie!) voor de nieuwsberichten die ik geacht word te schrijven en dat zette me aan het denken over mijn carrière: Hoe lang hou ik dit nog vol? Waar en hoe vind ik iets dat ik wel leuk vind? Wat is dat dan eigenlijk? En durf ik wel opnieuw te beginnen? – overpeinzingen die me steeds vaker afleiden de laatste tijd.

Dankzij mijn liefde voor zelfhulpboeken weet ik dat jaloezie niet verkeerd hoeft te zijn. Jaloezie laat heel duidelijk zien wat je eigenlijk graag wil. Een saucijzenbroodje en toch mooi en slank zijn, is dat wat ik wil? Ook. Maar boven dat heeft zij een blog, twee boeken en verschijnt ze geregeld in grote tijdschriften. Ze wordt uitgenodigd op openingen, presentaties en persreisjes naar het buitenland. Ze kan leven van wat ze schrijft. Zij, dat meisje naast me in de trein doet wat ik wil…

“Sorry, ik moet je even storen”. “Je moet er hier uit?”

Jup, ik nader geloof ik mijn bestemming.

Jaloezie of afgunst?

Deze korte overdenking schreef ik zo’n 9 maanden geleden nadat ik zomaar naast niemand minder dan Leonie ter Veld (je weet wel, van Gewoon wat een studentje ‘s avonds eet) in de trein zat. Achteraf gezien was het misschien wel de eerste concrete stap in de hele Miss Deadline-onderneming die jullie nu hier zien. Als je het dan hebt over iets positiefs wat uit iets negatiefs kan voortkomen! Ok, dat klinkt wel heel dramatisch, maar laten we wel wezen, jaloezie beschouwen we toch meestal als een slechte eigenschap, daar moet je snel vanaf! Jaloerse mensen zijn akelige lui en jaloezie leidt alleen maar tot narigheid, voor anderen en voor jezelf.

Nou, niet helemaal, weet ik inmiddels.

Ten eerste moet je een goed onderscheid maken tussen afgunst (of angst!) en jaloezie. Stel, ik zat in de trein en daar kwam Leonie aan met haar saucijzenbroodje en ik had gedacht:

Ja hoor, heb je die tuttebel. Tssss een foto op Instagram zetten van haar broodje, alsof iemand dáár op zit te wachten! En er dan ook nog bijzetten dat het zo jammer is dat de AH to Go de – door haarzelf bedachte en samen met AH ontwikkelde – ‘kipflapjes’ niet meer op voorraad heeft, wie denkt ze wel dat ze is! Ze denkt dat ze het helemaal voor elkaar heeft met haar boeken en persreisjes en interviews en en en…., nou ze verdient het helemaal niet! Weet je wat, ik knijp haar stiekem even heel gemeen in haar bil zodat dat ze dat stomme saucijzenbroodje op d’r schone broek laat vallen. Dat zal d’r leren!

Dat? Dat is afgunst. Je bent niet alleen jaloers om wat iemand heeft of heeft bereikt, je gunt het diegene ook niet! Vaak zit daar angst en onzekerheid achter volgens mij. Je voelt jezelf tekortschieten en daar word je door die ander pijnlijk bewust van gemaakt. Dáár krijg je nare dingen van. Jaloezie op zichzelf is het probleem niet, als – ja hier komt ie weer, de crux van zo’n beetje alles – ALS je je er maar bewust van bent.

Bewust jaloers

Want daar gaat het telkens om. Als je merkt dat je met een scheef oog en een steek in je buik naar een ander zit te gluren, vraag je dan af waarom en waarop je precies jaloers bent. In mijn geval met het saucijzenmeisje:

• was ik jaloers omdat ze een veelgelezen blog heeft en zo jong als ze is al twee boeken op haar naam heeft staan?
• of omdat ze veel media-aandacht krijgt en leuke dingen als persreisjes, uitnodigingen voor feestjes en gratis hebbedingen van alle kanten toestromen?
• of toch vooral omdat ze haar kans heeft gepakt, doet wat ze heel erg leuk vindt, daar haar geld mee verdient en als klap op de vuurpijl alle vrijheid heeft (of lijkt te hebben!) om te werken hoe, waar en wanneer ze dat wil?

Met andere woorden, ben je jaloers op dat wat iemand heeft of op hoe iemand leeft? En wat wil dat vervolgens zeggen? Wil jij die mooie auto ook hebben, die goedbetaalde baan of dat grotere huis? Wil je die dingen hebben of wil je dat waar die dingen voor staan, bijvoorbeeld succes, aanzien of zekerheid? En waarom wil je dat dan? Vaak heeft ook dat weer met zelfbeeld te maken, met je waarden en wensen én met je angsten en onzekerheden.

Ik wil stralen van passie, eruit halen wat erin zit en met volle teugen leven en genieten!

Wat Leonie ter Veld heeft bereikt met haar blog vol recepten – een boekencontract bij een uitgever, een job als redacteur ‘Food’ bij de Viva, een goede reputatie waardoor de opdrachten en aanbiedingen vanzelf op de mat vallen – is voor mij het toonbeeld van succes. Daarbij straalt het er bij haar aan alle kanten vanaf dat ze precies doet wat ze graag doet – het liefste doet! – en daar met volle teugen van geniet!

Van jaloezie naar passie

Dát is waar ik echt jaloers op ben. Ik wil met volle teugen leven en genieten. Dat is wat het leven de moeite waard maakt voor mij. Ik weet niet wat de zin van het leven is, ik weet niet wat hierna komt, of zelfs of er een ‘hierna’ is. Het enige dat ik weet is dat ik er nu ben. Wil ik in mijn ‘nu’ een beetje rondscharrelen of wil ik eruit halen wat erin zit?

Mijn jaloezie vertelt mij het laatste en dat dat wat er in mij zit, woorden zijn die er heel graag uit willen! Lange tijd voelde ik mij een ‘scharrel’, iemand die als een kip zonder kop leefde – geen idee welke kant ik op moest of waarvoor – en dat gaf me een zeer ontevreden gevoel. Nu ik geluisterd heb naar mijn jaloezieën, mijn stiekeme wensen en waarden, heb ik in ieder geval een richting. Miss Deadline is uitgebroken en verhip,… ik straal!

Voelen jullie je ook wel eens jaloers op iets of iemand? Waarom is dat denk je?