Ze is 36 jaar. Ze heeft lieve familie en vrienden, een prima baan, een dak boven haar hoofd, maar ook veel angsten en zorgen. Haar dagelijks leven bestaat uit werken en slapen, veel slapen. Ze is naïef met geld (geen spaarpotje, geen pensioen maar wel schulden). Ze is bang voor mannen en telefoneren en durft niet de snelweg op. Ze heeft putjesbillen en loopt rond met ongewassen haar. Oh, en ze is verslaafd aan zelfhulpboeken. Haar naam is…. nee, niet Miss Deadline. Haar naam is Marianne Power, journaliste in Londen en sinds september 2018 de schrijfster van de internationale hit Help me!, het boek dat ik had moeten/kunnen/willen schrijven…

IJsbadderen en hete kooltjes

Ik wil hiermee natuurlijk niet beweren dat Marianne Power haar idee van mij gepikt heeft, ik ben gewoon jaloers. Help me! begon als een blog (!) waarop Power vertelt over haar uitdaging: een jaar lang zou ze elke maand leven volgens een ander zelfhulpboek. Dat wil zeggen, niet alleen maar de boeken lezen, maar de adviezen en opdrachten ook echt in de praktijk brengen. Ze neemt op 1 januari een duik in een ijskoud meer, loopt met Tony Robbins over hete kolen, vraagt op een netwerkochtend iedereen op date en duikt in haar bankafschriften om de erbarmelijke staat van haar financiën onder ogen te komen. Haar blog met haar belevenissen en ervaringen werd opgepikt door een uitgever die haar een boekaanbod doet. Dezelfde uitgever die ooit Helen Fielding vroeg om de columns die ze schreef onder het pseudoniem Bridget Jones om te vormen tot een boek…

Hoe – gaaf – is – dat!!!

Snap je nu waarom ik jaloers ben?

Help me! (*****)

Ik ontdekte Help me! bij toeval terwijl ik een ander boek zocht en alleen al bij het lezen van de achterflap dacht ik: ‘Wow, wow, wow, dit ben ik, dit gaat over mij!’ Om twee seconden later te denken: ‘Shit, te laat.’ Niettemin gun ik Marianne Power haar succes (haar debuut is meteen in twintig talen vertaald en de filmrechten zijn al verkocht) van harte want laat ik maar meteen mijn oordeel geven: ik vond het een fantastisch boek!

Niet eens zo vernieuwend misschien maar gewoon heerlijk herkenbaar, vertrouwd en bemoedigend. Ook al zijn er grote verschillen tussen ons – Marianne Power besteedt haar vrije tijd voornamelijk in de pub, draagt kasjmier truien en laat elke week haar nagels en haar doen -, ik herken zo ontzettend veel van mezelf in haar. Van de buitenkant lijkt haar leven prima op orde, niets op aan te merken, maar van binnen is het een ander verhaal. Ze voelt zich ongelukkig; geen man, geen kinderen (wil ze überhaupt wel een man en/of kinderen??), geen financiën, geen eigen huis en teveel vet op d’r heupen. Zoals zoveel mensen in deze tijd die ergens mee zitten, zocht ze haar heil in zelfhulpboeken. Maar hoeveel ze er ook las, er veranderde niets. En dat kwam, zo realiseerde ze zich, omdat ze de boeken alleen maar las. Zodra ze zo’n boek uit had, legde ze het op de stapel en begon aan de volgende. Nogal wiedes dat er niets veranderde…

Doen we dat niet allemaal? Ik wel tenminste. Het gros van de boeken lees ik en denk ‘mwah, wist ik al’. Soms zitten er pareltjes tussen, boeken waar ik geïnspireerd door raak en enthousiast van wordt. Yes! Dit is het! Ik onderstreep alles tien keer en dans door de kamer, nu wordt alles anders. De invuloefeningen en praktische opdrachten doe ik later wel hoor, eerst doorlezen! En dan is het boek uit… en belandt ‘ie op de stapel. Ik voel me nog een poosje schuldig dat ik er verder niets mee heb gedaan, schrijf het op m’n to-do-lijstje, maar dan vind ik het volgende veelbelovende boek en begint het riedeltje van voren af aan.

Eén jaar, twaalf zelfhulpboeken

Wat zou er gebeuren als je nu eens wél de tips en adviezen uit de boeken uitvoerde? Kunnen zelfhulpboeken je leven echt veranderen? Marianne Power besloot het eens te proberen. Een experiment van een jaar, met elke maand een ander zelfhulpboek met telkens een ander thema – liefde, angst, geld, et cetera. Aan het eind van het jaar zou ze tevoorschijn komen als de nieuwe verbeterde versie van zichzelf: slank, rijk en vooral… gelukkig! Dat was het idee.

Het boek begint hilarisch. Ze trapt af met Niet durven, toch doen (Feel the fear and do it anyway) van Susan Jeffers en maakt een lijst met dingen die haar uit haar comfort zone moeten halen: stand-up comedy, naakt poseren voor een schildersclub, een onbekende mee uit vragen, orgaanvlees eten, in de winkel om korting vragen, achteruit inparkeren en skydiven.  Ze doet het allemaal en komt tot de ontdekking dat veel dingen helemaal niet zo eng zijn als ze eerst lijken…

Zucht, nog een verschil tussen ons tweeën, ik zou niet durven!

Aangemoedigd door haar eigen dapperheid, gaat Power de confrontatie aan met haar bankafschriften. Er staat haar een grote schok te wachten die haar bijna onderuit haalt, maar daar is The Secret van Rhonda Byrne die haar adviseert imaginaire cheques van 100.000 pond voor zichzelf uit te schrijven. Alles is mogelijk zolang je er maar in gelooft! De maand daarop volgt ze Afwijzingstherapie waarbij ze elke dag bewust situaties opzoekt waarin ze wordt afgewezen om zichzelf te harden tegen de pijn en schaamte. Ze gaat op zoek naar haar beschermengel en reist af naar Italië voor een Fuck it!- retraite aan het zwembad. Kortom, Power zoekt alle hoeken en gaten van de zelfhulpwereld op, stijgt tot euforische hoogten en kruipt door diepe dalen om aan het eind van de reis te komen tot een antwoord. Is het het antwoord dat ze zocht?

Helpen zelfhulpboeken?

Zelfhulpboeken kunnen je leven veranderen, ontdekt Marianne Power, “maar niet noodzakelijkerwijs ten goede”. Jezelf uitdagen om uit je comfort zone te stappen, angsten onder ogen komen, wroeten in je onderbewuste, pijn en schaamte blootleggen… Je kunt tot diepe inzichten komen, maar tegen welke prijs? Is zelfhulp de enige/juiste manier? Dat is zeer de vraag, laat Power zien.

Powers idiote experimenten maakten me aan het lachen. Haar herkenbare momenten van momenten van angst en wanhoop maakten me aan het huilen. Maar het boek zette me vooral aan het denken over mijn eigen ‘zelfhulpgeschiedenis’. Waarom lees ik ze? Als ze echt zouden werken, waarom verschijnen er elke dag nieuwe? Ben ik er zelf ooit echt beter van geworden? Leggen we de lat juist niet alleen maar (onhaalbaar) hoog door voortdurend te streven naar beter? Is het niet egoïstisch of ongezond om zoveel met je zelf bezig te zijn? Wat is er mis met wie we nu zijn en wat we nu hebben?

Help me! van Marianne Power legt op een heerlijk (Brits) humoristische maar ook intens pijnlijke manier de worsteling en strijd van onze tijd, van onze generatie(s) bloot. Help me! is dan wel geen zelfhulpboek, maar ik heb er zeker veel aan gehad.

Een kijkje in de spiegel om eens flink om jezelf te lachen, te huilen en te ontdekken: ik ben zo gek nog niet…

—-

Winactie!

Zou jij Help me! ook graag willen lezen? Dan heb ik een leuke verrassing!

Deze week vier ik niet alleen mijn 36ste verjaardag, ook Miss Deadline bestaat 1 jaar! Dubbel feest!! Alleen al omdat ik bijna niet geloven kan dat ik het bloggen echt al een jaar heb volgehouden, best een beetje trots.

Wie jarig is, trakteert, dus onder al mijn trouwe lezers verloot ik een exemplaar van Help me!

Meedoen aan de winactie? Laat mij hieronder in een reactie weten dat je mee wil doen en vertel wat jouw favoriete zelfhulpboek is (en waarom). Dat is alles! Woensdag 26 september 2018 maak ik de winnaar bekend!

Veel succes!