Misschien wel één van de belangrijkste vragen die je jezelf moet stellen bij het volwassen worden: wil ik later kinderen? Even los van de vraag wat voor jou überhaupt mogelijk is, heeft het hebben van een kinderwens of niet waarschijnlijk invloed op alle andere belangrijke beslissingen in je leven. Relatie, werk, financiële keuzes, toekomstplannen en -dromen, het maakt nogal wat uit. Toch krijg ik soms de indruk dat veel mensen er helemaal niet zo diep over hebben nagedacht. Je krijgt een relatie, (gaat samenwonen of trouwen), en je krijgt samen kinderen. Punt. (Dit is geen kritiek, gewoon iets wat mij opvalt!) Ook heb ik vriendinnen die al vanaf heel jong een diepe kinderwens koesteren en niet anders weten dan dat ze ‘later’ kinderen willen. Bij mij ligt dat ietsje anders…
In mijn ‘Volwassenheid 1.0. HOE DAN?!?!?’-tag vroeg ik me af hoe je weet of je later kinderen wilt. Maar eigenlijk is mijn vraag: hoe weet je het absoluut zeker én durf je ook de beslissing definitief te nemen? Ik heb namelijk zolang als ik me kan herinneren nooit de behoefte gevoeld om aan kinderen te beginnen. Nou, dan is het simpel toch? Je moet je gevoel volgen. GEEN kinderwens, klaar, uit. Zou je zeggen hè?
Toch vind ik het eng om daadwerkelijk te besluiten geen kinderen te krijgen. Zélfs nu het naar mijn gevoel toch al te laat is. Ok ok, ook vrouwen van 35 jaar en ouder krijgen (tegenwoordig) kinderen, maar toch voelt het voor mij als een gepasseerd station. En dat doet pijn. Waarom, als ik toch geen kinderwens heb? Waarom toch die twijfel?
Kinderen krijgen: de voors en tegens
Er zit niks anders op dan eens op een rijtje te zetten waarom ik wel of geen kinderen zou willen. Absolute zekerheid vind je natuurlijk nooit; je kunt de toekomst niet voorspellen. Er zijn zoveel (onvoorziene) factoren die kunnen veranderen en je daarmee ook op andere gedachten kunnen brengen. Het compleet laten afhangen van ‘het lot’ kan ik ook niet, het zou in dit geval immers niet alleen over mijn eigen leven gaan. Ik moet voor mezelf in ieder geval een standpunt hebben als basis. Een voor- en tegen-lijstje kan denk ik helpen omdat je dan helder voor jezelf krijgt welke argumenten allemaal in je hoofd en hart ronddwalen. En daarná kun je met gezond verstand bepalen welke van die argumenten er ook echt toe doen en welke redenen voor jou het zwaarste wegen.
Ik deel mijn lijstje omdat ik denk dat er wel meer vrouwen zijn die géén kinderwens hebben en zich daar toch niet zo makkelijk bij neer kunnen leggen, om wat voor redenen dan ook. Misschien heb je wat aan mijn hersenspinsels daarover en helpt het je weer een stukje verder om je eigen keuze voor jezelf te verwoorden.
Waardevol kinderloos
En ja, misschien wil ik me ergens ook wel een klein beetje bewijzen… tegenover de mensen die het misschien maar raar vinden dat ik, als vrouw, geen kinderen wil. Misschien ken je dat gevoel, dat je als vrouw zonder kinderen toch niet helemaal voor vol wordt aangezien? En dan vooral door andere vrouwen! Alsof je niet over het ‘echte’ leven zou kunnen meepraten, niet zou mogen klagen, als je niet weet wat het is om nachtenlang niet te slapen door babygehuil, poepluiers en waterpokken. Wellicht verbeeld ik het me maar, daar ben ik immers goed in, maar toch wil ik maar even zeggen:
als (gewenst of ongewenst) kinderloze vrouw ben je net zo waardevol en zinvol in het leven als welke moeder dan ook.
En dan hoef ik me niet opeens aan te melden voor Artsen Zonder Grenzen of een nier te doneren. Gewoon, om wie ik ben en om wat ik doe met mijn leven, draag ik mijn steentje bij en doe ik ertoe.
Zo, ik heb gezegd (nu nog erin geloven 😉 ), over naar mijn voors en tegens…
Waarom geen kinderwens?
Mijn redenen om geen kinderen te willen, nog even los van de vraag of dit zinnige (kloppende) of belangrijke argumenten zijn:
- Ik vind kinderen niet leuk. Begrijp me goed, ik hou ongelooflijk veel van mijn kleine nichtje – ze is het meest fantastische wezen ooit – en ik ben dol op de kinderen van mijn vriendinnen, maar over het algemeen…. Hoe ouder ze worden, hoe minder leuk ook. Wat ik dagelijks langs mijn huis zie en vooral hoor! fietsen is hondsbrutaal, asociaal en gewoonweg niet sympathiek. Is natuurlijk niet echt zo! Het zijn maar momentopnames en natuurlijk zijn er ook een heleboel leuke kinderen, maar mijn beeld van kinderen is gewoon niet positief. Net zoals andere mensen soms hebben met dieren denk ik. Er zijn zat lieve honden en katten maar sommige mensen moeten gewoon niks van ze hebben. Nou, bij mij is het andersom. Zie ik een kat, dan denk ik ‘oooooh ik wil voor je zorgen en alles beter maken!’ Dat heb ik bij kinderen niet (zo snel), dan denk ik eerder, ‘tief op met je herrie en plakhanden.’
- Ik zou niet weten hoe ik een kind moet opvoeden. De praktische zaken zouden nog wel lukken, daar zijn desnoods boeken en cursussen voor. Poepluiers verschonen kan ik al, ik snap tegenwoordig zelfs hoe je ziet wat de voor- en achterkant is van zo’n pamper. Nee, ik heb het over de echt lastige zaken. Hoe leer je kinderen normen en waarden, kritisch nadenken en voor zichzelf opkomen, omgaan met tegenslagen, teleurstellingen en verdriet? Om maar wat te noemen. Pfff, ik voel me het gros van de tijd zelf nog een kind en heb geen flauw idee wat ik aan het doen ben, laat staan dat ik een kind door het leven zou kunnen loodsen!
- Ik vind de huidige wereld geen mooie plek voor kinderen. Voor mijn werk hou ik het dagelijkse nieuws bij uit Nederland. Als ik lees wat kinderen vandaag de dag allemaal voor hun kiezen krijgen, wat ze allemaal moeten, dan ben ik blij dat ik kind ben geweest in de jaren ’80. En dan heb ik het nog niet eens over al die nare, gruwelijke dingen die ik voorbij zie komen.
- Het risico is groot dat ik mijn angst- en dwangstoornis aan mijn kind zou overdragen. En dat wil ik niet. Als hij of zij het niet al in zijn genen van mij erft, dan draag ik het vast en zeker onbewust over door mijn gedrag. Dit argument weegt voor mij zwaar maar zou theoretisch gezien weggestreept kunnen worden als ik een partner zou treffen die ruim tegenwicht zou kunnen bieden maar die kans acht ik klein.
- Geen energie voor een kind. Ik heb een luizenleventje, laten we wel wezen, en nu worstel ik al met mijn energie en kom ik zelden een dag door zonder wat extra uurtjes slaap mee te smokkelen. Dus waar zou ik de puf vandaan moeten halen om een kind te voeden, verzorgen en vermaken? De gedachte alleen al!
- Ik zou geen leuke moeder zijn. Afgezien van dat ik er de energie niet voor zou hebben, ik ben er ook niet goed in; spelletjes doen, eropuit gaan, ravotten, voorlezen. Ik vind omgaan met kinderen vaak ongemakkelijk en het duurt me gauw te lang. Maar ja, een kind van jezelf wordt niet na een uurtje oppassen weer opgehaald.
- Ik wil niet gebonden zijn. Kinderen zijn handenbindertjes en je eigen leven is in één klap niet meer prioriteit nummer 1. Zo is het en zo hoort het ook, als je het mij vraagt. En dat wil ik niet, ik ben te zeer gehecht aan mijn vrijheid en onverantwoordelijke bestaan. Ik vind het al vervelend dat ik door mijn katten meer gebonden ben en daardoor de neiging heb van alles te laten (zoals op vakantie gaan) en katten zijn nog heel zelfstandige dieren!
- Bevallen lijkt me de hel! Echt, horror. En dan ook nog eens al die ongemakkelijke zaken die je eraan over kunt houden: verzakkingen, uitlubberingen, scheuringen. Grote bewondering voor vrouwen die het gedaan hebben en meer dan eens ook nog. In mijn puberteit crepeerde ik al van de pijn van mijn menstruatie, dus ik denk niet dat ik de pijn van weeën zou overleven. Bovendien vind ik het hele gebeuren eerlijk gezegd ook gênant. Had de natuur nu echt geen betere manier kunnen verzinnen?
Zoals ik al zei, dit zijn de gedachten die ervoor zorgen dat ik geen kinderwens heb maar dat wil niet zeggen dat ze allemaal even terecht, zinnig, kloppend of relevant zijn. Die beoordeling laat ik hier even voor wat het is. Ik begrijp dat sommige argumenten misschien hard klinken of pijnlijk kunnen zijn. Ik hoop dat je snapt dat ik natuurlijk niet heb willen kwetsen! Ik heb hier slechts ongecensureerd mijn beweegredenen willen geven.
Je gaat je bij het lezen misschien afvragen: als je dan zo ‘negatief’ over kinderen en het ouderschap denkt, waarom is het dan geen uitgemaakte zaak? Wat valt er nog te twijfelen? Kom ik nu op:
Waarom misschien toch kinderen?
- Ik gun mijn ouders zo graag kleinkinderen. Ik weet in ieder geval van mijn moeder dat ze heel graag kleinkinderen wil en dat snap ik heel goed. Mijn ouders hebben me nooit onder druk gezet over het krijgen van kinderen en ik heb ook nooit het gevoel gekregen dat ik in hun ogen zou falen of iets dergelijks als er geen kinderen komen, maar toch. Ik gun het ze zo. Ik ben dan ook ontzettend blij voor ze dat mijn broer en schoonzus ze inmiddels een pracht van een kleindochter gegeven hebben. Die bijzondere ervaring hoeven ze dus niet te missen. Toch is het niet helemaal hetzelfde als dat ík een kind zou krijgen, denk ik. Ik denk dat mijn moeder het heel mooi zou vinden om de zwangerschap van haar dochter mee te mogen maken. Nu eerlijk zijn: dat lijkt mij zelf ook heel bijzonder.
- Stel dat ik later spijt krijg? Je weet het nooit natuurlijk, wat als, wat als. Op een gegeven moment komt echt het punt dat het gewoonweg niet meer mogelijk is om een kindje te krijgen, linksom of rechtsom. En als ik dan opeens besef dat ik wel kinderen had willen hebben?
- Eenzame oude dag. Het is cru maar vrouwen die geen kinderen hebben, lopen een groter risico om later alleen achter te blijven. Ik zie het bij de dames uit de kapsalon van mijn moeder. Man is overleden, vriendinnen vallen ook zo langzamerhand weg en wie blijft er dan nog over? De band met nichtjes en neefjes is vaak toch anders dan met eigen kinderen.
- Ik wil niks missen. Zwanger zijn, bevallen en een kind krijgen; hoe ik het ook wend of keer en wat ik er verder ook van vindt, het lijkt me toch de meest bijzondere ervaring die je als vrouw kunt beleven. Is het een ervaring die ik zou durven/willen missen? Dat is de grote vraag!
- De zin van het leven (als vrouw). Hoezeer ik er ook van overtuigd ben dat je als vrouw net zo waardevol bent zónder kinderen als met… Wat je levensovertuiging en vrouwbeeld ook is… Is het krijgen van kinderen niet nog altijd het hele principe van de vrouw??? (Niet voor niks driedubbele vraagtekens, ik bepleit hier niet de terugkeer naar ‘het aanrecht’, dit is een oprechte vraag over de zin en oorsprong van het leven)
- Liefde. Bestaat er een liefde die puurder en onvoorwaardelijker is dan de liefde tussen ouder en kind? Ik weet zeker dat, mocht het me onverwacht gebeuren dat ik zwanger raak, ik het kindje niet alleen zou houden maar er ook zielsveel ván zou houden. Als ik dat zeker weet, waarom zou ik het dan niet ‘verwacht’ kunnen? En stel dat ik een partner zou krijgen die heel graag kinderen wil en die bereidt/in staat is al mijn tekortkomingen als ouder op te vangen (vooral die angststoornis)??
Zie je nu hoe lastig het kan zijn om een besluit te nemen?
Zowel bij de voors als tegens zitten voor mij argumenten die heel zwaar wegen en die het me dus moeilijk maken om de knoop definitief door te hakken. Afgezien van de redenen op zichzelf, laat dit lijstje namelijk nog iets anders zien. Zowel de voor- als tegenargumenten hebben veel te maken met angst: bang om niet goed genoeg te zijn, bang om het te verpesten, bang om iets te missen, bang om spijt te krijgen. Maar zoals ze zeggen, angst is een slechte raadgever. Dus welke argumenten moet ik nu laten meewegen en welke niet? Wat doet er toe? Wat zijn de juiste argumenten om zo’n grote beslissing als het krijgen van kinderen op te baseren?
Wat voor mij echt de doorslag geeft is het volgende:
Bij mijn argumenten vóór staan geen positieve redenen om een kind te krijgen. Er staat niet: ik wil een kind want ik ben dol op kinderen en ik wil graag een gezin om van te houden en voor te zorgen. De eerste reden vóór, dat ik het mijn ouders zo gun, weegt voor mij nog het zwaarst, maar dat vind ik op zichzelf geen reden om een kindje te krijgen. Kinderen krijgen doe je niet voor iemand anders. En de angst om iets te missen? Tja, is dat niet een typische kwaal van onze generatie? Je kunt niet alles hebben. Ook bij de tegenargumenten staan veel redenen die vooral uit angst en onzekerheid voortkomen.
Punt is, als ik een kind krijg, dan wil ik dat kindje ook bewust en van harte wíllen, om positieve redenen en niet zekerheidshalve. Dat mis ik bij mezelf. Kortom: GEEN kinderwens. Punt uit.
Heb jij een kinderwens? Was het voor jou meteen al duidelijk of heb je er lang over na moeten denken? En wat zijn voor jou de voors en tegens (relevant of niet)?
Ik heb altijd gezegd dat ik geen kinderen wil. Dat voel ik nog steeds zo. Door de reacties van anderen (‘op jouw leeftijd dacht ik ook nog niet aan kinderen’) heb ik me wel opengesteld voor het idee dat het kan veranderen, maar ik denk niet dat het gebeurt. Het onderwerp hpudt me wel bezig, met name omdat je als vrouw toch een soort deadline hebt en ook omdat het ewn serieuze dealbreaker in je relatie kan zijn als je partner wel kinderen wilt. Mijn reden om geen kinderen te willen, is vooral dat het gevoel ontbreekt. Een reden om toch over kinderen na te denken: ze veranderen je leven. Met iedere nieuwe fase ga je erin mee. Als je bewust kiest voor een kinderloos leven zou je zelf voor meer verandering moeten zorgen misschien. Ik herken me dus wel in je verhaal en gevoel. Ik snap dat het je bezighoudt, dat heb ik ook. Eenzaamheid vind ik trouwens geen argument. Kinderen kunnen je in de steek laten of heel ver weg gaan wonen.
Shirley onlangs geplaatst…Boeken om wel/niet te lezen
Ja daar heb je wel een punt, over die eenzaamheid. Het is voor mij ook zeker geen doorslaggevend argument maar wel iets wat ik me begon af te vragen toen ik het zo opmerkelijk veel zag bij de oudere dames uit mijn moeders kapsalon. Misschien is het ook een generatie-verschil en hebben wij tegenwoordig ook meer mogelijkheden en kansen om op een andere manier een sociaal leven op te bouwen.
Die deadline waar je als vrouw mee te maken hebt voel ik wel heel sterk nu ik 35 ben. Hoewel ik net als jij denk dat mijn kinderwens niet gaat veranderen, voelt het door die naderende deadline ook een beetje of me straks een bewuste keuze ontnomen wordt. En dan speelt bij mij vooral de angst mee dat ik iets heel bijzonders zal missen. Wat je zegt, die ervaring van het meegroeien met een kind. Maar dat zijn allemaal geen goede argumenten vind ik. Punt blijft dat de wens van een kind ontbreekt en dat is voor mij toch wel een absolute voorwaarde.
Ook ik heb gekozen voor geen kinderen. Nooit de wens gehad, slechte gezondheid en nooit een stabiele relatie op mijn pad, waren doorslag gevend. Niks mis mee. Ben nu ouder en heb als enig kind geen echte familie meer. Eenzaam voel ik me nooit en ben graag alleen.
Ook goed. Als je hart nee zegt is dat goed, en de omstandigheden bepalen mee.
Duidelijker kan eigenlijk niet hè? Als het hart nee zegt, dan is het het gewoon nee. Maar het is dan gewoon mijn hoofd die dan weer met twijfels enzo begint. Belemmerende omstandigheden als gezondheid zijn voor mij ook zeker zwaarwegende argumenten. Goed om te horen dat het je geluk niet in de weg heeft gestaan!
Heel herkenbaar verhaal. Ik heb altijd geroepen, ook als kind, dat ik geen kinderen wilde. Maar toen ik achter in de 30 was, begon ik toch te twijfelen, om dezelfde redenen die jij hier geeft. Uiteindelijk heb ik het toch niet gedaan. Ik ben nu 48 en weet daarom zeker dat er geen kinderen meer gaan komen, en daar heb ik volkomen vrede mee. Het heeft voor- en nadelen, net zoals het wel hebben van kinderen. Mijn argumenten om geen kinderen te willen, zijn ongeveer hetzelfde als bij jou. Een extra argument voor mij was dat de wereld al overbevolkt is en ik daar niet aan wil bijdragen. (Dat betekent overigens niet dat ik het anderen kwalijk neem als ze wel kinderen nemen. ) Maar de allerbelangrijkste reden is toch simpel dat bij mij de kinderwens altijd ontbroken heeft. Een kind moet gewoon heel erg gewenst zijn; dat verdient het. Ik heb nu 2 katten waaraan ik al mijn zorgzaamheid en liefde kwijt kan en dat werkt veel beter voor mij.
En ik herken me weer helemaal in je reactie! De overbevolking vind ik zelf ook een goede reden om te besluiten geen kinderen te nemen – die zit in mijn lijstje hierboven een beetje verpakt in mijn argument dat ik de wereld nu geen mooie plek voor kinderen vind. Maar toch is dat vooral een verstandelijke reden. De echte reden blijft bij mij puur het gevoel.
Ook ik heb twee katten die ik al mijn liefde geef en ik denk net als jij dat mij dat beter past dan mensenkinderen 😉
Ik ben dus iemand die al sinds haar zestiende een kinderwens heeft. Waarom? Ik heb mezelf altijd al op de tweede plek gezet omdat ik het belangrijker vind dat anderen zich goed voelen. Dat betekent overigens niet dat ik niet goed voor mezelf zorg hoor, maar ik vind het gewoon fijn als andere mensen blij zijn en zich goed voelen. Dat is een soort instinct dat ik al bij de zorg voor mijn broertjes had en dat is nooit weggegaan. Als ik zulke kinderen zou krijgen zoals mijn broertjes waren (en zijn!) dan zou ik heel blij zijn (ook tijdens de tienerjaren ;-)).
Het lijkt me gewoon heel mooi om een ‘product’ op de wereld te zetten dat een resultaat is van de liefde tussen jou en je partner. En het lijkt me gewoon heel fijn om de ontwikkeling van een mensje van dichtbij mee te maken en de onvoorwaardelijke liefde van een kind te kennen. Ik geloof ook wel dat huisdieren die liefde ook geven, maar die uiten dat uiteraard anders.
MAAR ik snap vrouwen die geen kinderen willen ook heel erg goed. Het opgeven van je vrijheid, de financiële aspecten, minder werken, de druk op je relatie, de bevalling zelf, de aanslag op je lichaam…noem maar op. Allemaal angsten die ik ook heb, maar toch wegen ze niet op tegen mijn wens om wel kinderen te hebben.
Hoe sterk mijn kinderwens ook is, ik denk wel dat ik het ook zonder zou kunnen. Mijn leven zoals die nu is, is ook prima. En hoewel ik wel het gevoel heb dat ik iets mis, zou ik met dat gemis kunnen leven. Denk ik. Zeg ik nu. Weet ik niet zeker.
Johanne onlangs geplaatst…Desk essentials | 12 items die jij en ik op ons bureau willen hebben
Ja dat is ook het beeld dat ik van mijn ouders heb meegekregen en dat ik van harte onderschrijf: een kindje als de kroon op een relatie, de kers op de taart en de ultieme uiting van liefde. Misschien als ik ooit iemand tegenkom die mijn wereld op zijn kop zet, dat de liefde me dan van gedachten doet veranderen, dat zou kunnen. Maar in mijn geval denk ik van niet.
Misschien dat een beetje instinct toch een rol speelt. Ik ben ook altijd beschermend geweest tegenover mijn broertje maar niet op een moederlijke manier. Dat instinct heb ik gewoon niet zo en ik denk, nu we in een tijd en land leven waar we de keuze hebben, dat we dat instinct dan ook niet moeten hoeven afdwingen.
Het is altijd moeilijk om te kunnen voorspellen hoe je met iets in de toekomst zou omgaan. Of je met een gemis zou kunnen leven. Geen idee. Ik ben dingen kwijtgeraakt waarvan ik vroeger dacht dat ik het verlies nooit te boven zou komen. En andersom heb ik ook wel eens gedacht dat iets nooit belangrijk voor mij zou worden en dat gebeurt dan wel.
Het is goed om erover na te denken, om een beetje te weten wat er allemaal speelt, maar uiteindelijk heb je er niet veel over te zeggen denk ik.
Ik hoop van harte dat je kinderwens in vervulling mag gaan Johanne!
Vergeten te zeggen: het ontbreken van de kinderwens…dat mag niemand je kwalijk nemen vind ik. Het is geen verplichting om kinderen te krijgen. Als een kind niet gewenst is, of maar half gewenst is, misschien is het dan beter om het niet te doen. Ik snap trouwens wel dat je bang bent dat je straks ineens wel een kinderwens hebt en dat het dan te laat is. Dat zou mijn grootste angst ook zijn als ik in jouw schoenen stond, denk ik.
Dat is ook mijn hele probleem inderdaad. Als ik zeker zou weten dat die wens nooit zou veranderen was het klaar, maar ik ben soms heel bang dat ik later spijt ga krijgen als het te laat is. Het is zo’n levensmotto dat je overal om je heen hoort: je hebt meer spijt van de dingen die je hebt nagelaten dan de dingen die je hebt gedaan. Tja…. Maar wat je zegt, een kindje dat niet helemaal gewenst is, dat wil ik zeker weten niet!
Ik had ook nooit een kinderwens en inderdaad wat jij zegt ik hield niet van kinderen en ik had andere plannen met m’n leven. Totdat ik een hele leuke man ontmoette en dacht: Oh, maar ons kind wordt veel leuker dan alle andere kinderen! En dat was ook nog zo 😉
En ook nu ik een kind heb, worstel ik nog met de ‘zin’ in het leven hoor. Een kind alleen daar moet je het niet van hebben. Ik ben blij dat ik nu ze naar school is weer wat tijd heb voor mezelf. Een kind zit ook gewoon een groot deel van de dag op school 😉
Maar ik kan me ook heel goed voorstellen dat ik zonder kind gelukkig was geworden hoor. Dan had ik misschien wel gedacht: wat als… maar dat heb ik met een tweede kind ook gehad en ben nu heel blij dat we er maar één hebben 🙂
Lilian onlangs geplaatst…4 x facebook inzetten voor je webwinkel
Ha, prachtig! “Ons kind wordt veel leuker”. Ja, dan snap ik helemaal dat je toch voor de bijl gaat hoor.
En ja, je hebt gelijk, een kind staat niet gelijk aan de zin van het leven. Hoewel ik denk dat het voor heel veel mensen wel zo voelt trouwens. Is dat erg? Ik haal het nu meer uit andere dingen en dat is goed. Ik denk ook zeker niet dat als ik een kind zou hebben, ik in staat zou zijn om wat ze noemen een thuisblijfmoeder te zijn. Hoe sterk mijn neiging naar dienstbaarheid ook is, ik kan niet zonder tijd voor mezelf alleen!
Ik heb wel heel bewust een kinderwens. Die is nog niet ingevuld omdat ik geen partner heb en om er bewust zonder partner aan te beginnen, dat zie ik niet zitten. Al worstel ik daar ook wel mee, want ik word 35, wat als ik geen partner meer tegenkom of te laat? Want dat is een groot verschil met bewust kiezen voor geen kinderen. Want het is uiteindelijk je hart dat moet spreken in zo’n kwestie en als je je hart niet kan volgen, dan wordt het moeilijk.
Annelies onlangs geplaatst…Blog eens over bloggen
Ieder bepaald zelf al of niet een kinderwens te hebben .Ik veroordeel nooit mensen die echt geen kinderen willen want dat is een keuze recht . Ik had de wens wel en heb er twee gekregen .Als ik het over kon doen ,Nee een hardgrondig Nee. Ik heb de genen van mijn moeder helaas ,een stress persoon en zelfs Hysterisch iemand alleen was dat niet altijd duidelijk en werden dingen thuis goed verbloemd . Ook ik heb een angst en paniekstoornis en nu helaas ook mijn Dochter dus ik heb het blijkbaar doorgegeven .En weet je ik voel me soms zo verschrikkelijk schuldig .Bij mij openbaarde de stoornis pas rond mijn 26 en had ik al 2 kinderen .Ook dit zou goed onderzocht moeten worden hoe erfelijk dit is . Nee als ik het over kon doen en zou weten Nee !
Elisabeth
Mooi artikel! En al heb je geen kinderwens, definitief kiezen om geen kinderen te krijgen, is inderdaad een grote stap. Het is logisch dat er daar zoveel twijfels mee gepaard gaan, als je het mij vraagt. Maar goed, je kan beter iets te grondig over de dingen nadenken, dan niet genoeg over de dingen nadenken. Je maakt tenminste wel een weloverwogen keuze!
Haydée onlangs geplaatst…Mooie schoenen met lage hak: zo vind je ze + 7x modieuze hakjes
Spannend onderwerp! Ik wil dolgraag kinderen, altijd al gewild. Als klein meisje liep ik al rond met een bal onder mijn t-shirt en inmiddels krijg ik een soort buikkrampen als ik een nog onbewoond babykamertje van zwangere vrienden zie.
Mijn vriend echter is nog niet aan boord. Hij twijfelt nu zelfs of hij überhaupt kinderen wil. En ik wil graag kinderen, maar hij is mijn eerste keus. Ik wil kinderen met hém, niet zomaar kinderen. Dus als hij helemaal niet aan boord komt dan zal ik mijn kinderwens aan de kant moeten zetten. Dat zal uiteindelijk wel lukken, maar ik heb wel buikpijn bij het idee. Ik wil zó graag miniatuur-versies van mijn vent, een stel leuke kinderen opvoeden die de wereld ook mooier willen maken en ohhh de liefde die erbij komt kijkem.. We zullen zien!
Ik ben inmiddels bijna 32, dus de knoop moet toch wel binnenkort door worden gehakt.
Ayla onlangs geplaatst…Werken na een burn-out, gaat dat goed? Uhm, nou…
Een heel interessant onderwerp en ik vind het ook fijn dat je dit aankaart. Ik heb zelf nooit echt geweten of ik al dan niet kinderen wilde, tot mijn 27ste. Toen veranderde er precies iets in mijn lichaam en wist ik plots 100% zeker dat ik wel een kindje wilde. Alsof ik er toen plots klaar voor was ofzo. Een heel vreemd gevoel. En sindsdien voel ik mijn biologische klok dus ook belachelijk hard tikken, hoe stom dat misschien ook klinkt! Helaas sta ik (ondertussen bijna 30) nog steeds helemaal niet op het juiste punt in mijn leven om een kind te verwelkomen. Super pijnlijk, en men zegt ook weleens dat er nooit een juist moment is om een kind te krijgen, maar ik wil toch wat verder in het leven staan dan daar waar ik nu sta.
Ik begrijp jouw twijfels ook wel! Het is gewoon oké om geen kinderwens te hebben, maar de schrik dat die wens toch nog zou komen zou mij ook wel bezighouden moest ik jouw zijn. Zo moeilijk!
Sarah onlangs geplaatst…Mijn ultieme LENTE bucket list
Interessant onderwerp. Een paar weken geleden heb ik samen met een vriendin hierover geschreven. ‘Bewust kinderloos’. Zij wil namelijk geen kinderen.
Zelf heb ik altijd een kinderwens gehad en had ook ‘last’ van de welbekende rammelende eierstokken. Ik wist gewoon dat ik het wilde, dat gevoel was zo sterk. Moeilijk om te zeggen wat ik precies voelde.
Ik denk dat je in dit geval uit moet gaan van je gevoel. Als je het weet en voelt, dan weet je het. Twijfel je? Dan is het inderdaad iets om goed over na te denken. Wanneer je ‘het’ voelt, hoef je denk ik niet na te denken. Zo was het in mijn geval wel zo.
En ja, het kan een aanslag zijn op je lichaam. Ik ben pas bevallen van de tweede en ik kamp momenteel met een flubberbuik welke ik haat. Ik moet er soms echt van janken. Ma de eerste was ik zo weer strak. En bevallen vond ik de horror, ik vond het niet leuk en wil het nooit meer meemaken ook al ging alles goed. Ook de nachtvoedingen vind ik vreselijk. Het is absoluut niet allemaal rozengeur en maneschijn. Toch zou ik mijn jongens voor geen goud willen missen. Het is zo leuk om moeder te zijn. Maar feit is wel dat het niet voor iedereen is weggelegd en het niet voor iedereen een droom is. En dat is helemaal oké!
Superknap dat je dat zo neerschrijft. Ik heb zelf altijd heel bewust gezegd dat ik (ooit) kinderen wil, maar de laatste jaren besef ik ook dat ik het misschien toch niet zó erg zou vinden om er geen te krijgen. Maakt me ergens ook wel bang, gewoon omdat ik er zo rotsvast van overtuigd was dat ik er wel echt wou. Momenteel krijg ik echt hartkloppingen als ik me bedenk dat ik aan vrijheid en spontaniteit moet inboeten, maar goed, ik ben nog heel jong en mijn mening gaat daar sowieso nog wel in veranderen. Ik ben benieuwd naar wat dat nog gaat geven!
Sam – singlereadytomingleblog onlangs geplaatst…De hotelnacht
Jarenlang heeft deze twijfel bij mij geduurd, het groeide zelfs uit tot een echte worsteling. Een obsessie bijna. Alle argumenten die je benoemt, voor en tegen, herken ik. En daarom denk ik inderdaad dat je conclusie klopt omdat je het in je hart al weet.
Ik dacht ook altijd; ik houd de optie zo lang mogelijk open, want hoe vaak hoor je niet van vrouwen tegen de 40 die ineens tóch die vurige wens ontwikkelen?
Inmiddels is mijn vraagstuk zich aan het verleggen en gaat het meer over de zoektocht naar zingeving. Een invulling van mijn leven die juist voelt. Mijn laatste artikel gaat over de drang om iets te willen compenseren als je geen kinderen wilt. Ik dacht dat ik mezelf moest verantwoorden en werd daar erg ongelukkig van. Gelukkig is die fase verleden tijd door te voelen dat bewust kinderlozen er niet voor niets zijn. Ook wij hebben een functie te vervullen in deze wereld.
Petronella onlangs geplaatst…Moet ik iets compenseren?
Helemaal eens met wat je schrijft. De vraag is bij mij een zeer vermoeiend proces geworden, iets waar ik 10 jaar mee worstel en geen vrede / rust in kan vinden. Dat wil ik zo graag. Ben net 40 geworden en de nu of nooit is heftiger dan ooit, omdat ik al mega te laat ben. Ik was op het punt om te stoppen met de pil maar volledige paniek greep me aan. Ik dacht aan alle dingen die ik voorlopig niet meer zou kunnen als ik zwanger zou zijn en dacht bij mezelf waar ben ik mee bezig? Als je hart ja zegt dan wil je het gewoon. Bij mij niet, ik wil niet stoppen met reizen, de wereld blijven ontdekken, voor mijn werk naar het buitenland, uiteten met mijn man wanneer ik wil, mijn hobby’s opgeven en ga zo maar door. Ik hou van mijn leven nu en zie een kind als een beperking. En dan toch die twijfel. Wat als ik toch spijt krijg? En de als enige buiten de boot vallen. De reacties van mensen als je zegt geen kinderen te hebben, dat je zielig bent of een vreemde. De eenzaamheid soms in gesprekken omdat de meeste in familie talk zitten, en ik me anders voel en weinig gelijk gestemden om me heen heb. Belangrijkste is zelfacceptatie en dat ik er mag zijn met welk gevoel dan ook. En de zoektocht naar zingeving inderdaad waar ik ontzettende behoefte aan heb. Dank voor je mooie website, ik herken zeer wat er staat en wil ook meer gaan doen waar ik blij van word en zo anderen inspiren.
Ik heb nooit kinderen gewild . Tot dat ik eind 20 was en begon te twijfelen. Nu 33 en ik denk toch dat het een nee blijft. Vrijheid is heerlijk. Heb precies hetzelfde als jij . Angst om het fout te doen . Heb ook niet zo een leuke jeugd gehad. Met een narcistische moeder. O en kinderen nemen omdat als je later oud bent niet alleen te zijn isook niet zo .mijn vader woont 5min bij zijn moeder vandaan. En gaat 1keer in de2maanden naar zijn moeder van 91 andere familie zoals mijn neven zietze maar 2keer perjaar. Ze hebben het allemaal zo druk puff puff.. mijn vader heeft het nog drukker gekregen nu hij al jaren met pensioen is. Hij moet zich echt schamen
Ps; heb je wel eens de relatie gelegd met geen kinderwens en hooggevoeligheid?
Er is geen bewijs voor maar ik denk dat die er wel degelijk is. Misschien speelt dat voor jou ook sterk mee, zeker omdat je bang bent dat je er te weinig energie voor hebt. Dat herken ik wel.
https://levenzonderkinderen.nl/2018/03/11/hooggevoelig-en-kinderwens/
Petronella onlangs geplaatst…Moet ik iets compenseren?
Ook hier geen kinderen. Nooit echt gewild ook, hoewel je daar vroeger niet zo mee bezig was omdat het vrij ‘vanzelfsprekend’ was dat je kinderen zou krijgen. Ik ben blij dat ik ze niet heb en ik heb eigenlijk nooit last gehad van mijn hormonen die mij geniepig toefluisterden ‘dat het bijna te laat is. Het is nu of nooit!’
Zie mijn reactie onder de ‘Volwassen TAG’, maar ik begrijp de rose wolk ook niet. Zal wel aan mij liggen, want ik kan erg rechtlijnig en principieel zijn.
Waar je wel niet op terecht kan komen als je je verveeld op het werk haha. Ik zie hier alleen vrouwen op reageren, dus ik zal mij als man zijnde er maar mee bemoeien op eigen risico :P.
Ik heb ook nooit een kinderwens gehad. Voor de meeste mensen om mij heen is dit totaal niet boeiend, maar er zijn er toch bij (mijn vader) die er wel moeite mee hebben. Toen ik 9 was wilde ik geen kinderen. “Wacht maar tot je later groot bent”. Toen ik 19 was, was ik nog meer overtuigt van het feit dat ik geen kinderen wilde. “Wacht maar tot je later groot bent”. Nu ben ik 29 en is het simpelweg een feit dat ik ze echt niet wil. Mensen moeten beseffen dat later nu is. Ik heb kinderen nooit leuk gevonden. Sterker nog, ik heb er echt een hekel aan. Daarom is het soms wel lastig dat steeds meer vrienden om mij heen wel kinderen krijgen. Ik heb daar totaal geen behoefte aan en ga liever langs bij de kinderloze, dan dat ik die adhd om me heen heb.
Het feit dat mijn vader het mist als hij jonge stellen, of grootouders door de straat zien lopen, doet mij dan weer niks. Ik gok dat zo’n 75% van de familie kinderloos is en als ik kijk naar hoeveel vrijheid ze hebben om hun leven en relatie in te richten zoals zij dat willen. Dan is de keuze makkelijk gemaakt. Daarnaast gaat het nou niet bepaald lekker met de wereld en de natuur. Daar ondervinden wij nu al de gevolgen van, maar de komende generaties krijgen pas echt de volle laag. Dat kun je niet maken vind ik.
Helaas is al die vrijheid natuurlijk ook maar saai als je die niet kan delen met iemand. Dat is wel de andere kant van kinderloos willen blijven. De kans dat je iemand ontmoet die wel kinderen wil, is een stuk groter. Daar loop ik dan wel altijd tegenaan. Maargoed. Liever dat, dan het zijn van een slechte vader.
Wat heerlijk om je bericht te lezen en zo herkenbaar. Eindelijk gevoel dat ik niet de enige ben die dit denkt. Want zo voelt het vaak wel in een wereld waarin alles lijkt te draaien om kinderen en gezinnen. Om mij heen heeft iedereen kinderen, en ik zou graag in contact willen komen met mensen die ook geen kinderen hebben. Lijkt me heerlijk een keer persoonlijk hierover met elkaar in gesprek te gaan. Weet je of dit al bestaat?
OMG bedankt hiervoor!!! Zo fijn om te lezen en heel herkenbaar. In mijn ogen zijn alle vrouwen die géén kinderen willen topwijven. Heb je ze wel, ook leuk, tenzij je er om heb gezeurd bij je man en erna zeurt dat ie bij je weg is gegaan. Super zielig voor je kind.
Zo fijn om te lezen dat ik niet de enige ben! Als ik jouw blog lees is het alsof ik m zelf had kunnen schrijven, ik vind de omgang met kinderen ook heel ongemakkelijk en word er ook niet blij van. Sommige kinderen van vrienden kan ik inmiddels redelijk goed mee omgaan maar in mijn eentje oppassen zie ik niet zitten. Het gevoel dat je wel 100 dieren in huis zou kunnen hebben (bij wijze van) maar 1 kind is voor mij al stress. Ook worstel ik heel erg met het verwachtingspatroon van mijn omgeving en de angst dat straks al mijn vriendinnen moeders zijn en ik als enige niet. Geen rede om een kind te krijgen maar wel een struggle…
hoi allemaal,
ik ben een vrouw van 37 en ik wist al met 9 jaar dat ik geen kinderen wilde. Toen ik rond de 30 was, kwam ik er met toeval achter dat ik ook geen kinderen kan krijgen. Dat was aan de ene kant even schrikken, maar aan de andere kant een zegen! Want voor een ongewenste zwangerschap hoef ik niet meer bang te zijn. Wat ik wel jammer vind, in de afgelopen jaren kregen allerlei dames in mijn omgeving het ene na het andere kind. Gevolg, ik zie en hoor ze helemaal niet meer. Het lijkt wel alsof we elkaar niets meer te zeggen of te delen hebben. Die keren dat we elkaar nog wel zagen, was er maar 1 gespreksonderwerp: Kinderen (alles wat er maar mee te maken heeft, zwanger worden, zwanger zijn of net bevallen) Iets waar ik niet over kan mee praten en ik vind het ook totaal niet interessant om het daar de HELE tijd over te hebben. Ik voelde me vaak compleet alleen in hun bijzijn, niet dat ik dat hardop zei, maar dat is misschien wel de reden dat deze meiden elkaar wel zien en tijd voor elkaar maken. Ik heb maanden lang geprobeerd om af te spreken, maar nooit hebben ze tijd, totdat ik op een gegeven moment heb opgegeven om het nog te proberen. Bij hun komt er ook geen initiatief meer. Inmiddels is dit bijna 2,5 jaar geleden en zolang hebben we elkaar ook niet meer gezien(terwijl we 5 min van elkaar wonen). Blijkbaar hebben ze geen behoefte meer aan mij, een vrouw die (de) kinderen niet interessant vindt.
Ik heb echt totaal niets met kinderen, ik vind ze niet leuk en ik word dood nerveus van ze. Dit gaat nooit veranderen. Ondanks dat je met mijn leeftijd nog steeds te horen krijgt van mensen: “wanneer begin je aan kinderen” of “wacht maar tot je zwanger raakt” alsof ik dat überhaupt nog kan en wil?? Blijkbaar ben ik een buitenbeentje hierin. Alsof een vrouw zonder kinderen een raar fenomeen is.
Ik heb lang gedacht dat er iets mis met mij moet zijn, want ik ontmoet geen dames die deze gevoelens ook niet hebben. Nu ik hier lees dat meer vrouwen toch wel dezelfde gevoelens hebben, voel ik een soort van opluchting. Het gekke is, ik wilde het vrije leven en de vrijheid die daarbij hoort. Echter moet ik mezelf vermaken, want zoals ik al zei, die vrouwen hebben geen tijd meer voor mij en willen dat blijkbaar ook niet vrijmaken. Gelukkig ben ik van nature een soort van einzelgänger, dus ik ben er ook niet altijd verdrietig om. Verder heb ik ook wel wat vrienden die het niet erg vinden dat ik geen kinderwens heb en/of zelf ook geen kinderwens hebben., maar de grote groepen mensen met wie je vroeger samen ging eten of uit ging, daar hoor ik niet meer bij/tussen. Dat doet soms wel eens pijn.
Wat een goed stuk en zo herkenbaar (én goed geschreven!). Zo jammer dat het bijna de norm is geworden, terwijl er mijn inziens ook zoveel redenen zijn om er niet voor te kiezen.
Thanks voor het delen 🙂
Kristel Jansen onlangs geplaatst…Van loondienst naar ondernemer
Mooi stuk en goed geschreven! Bij mij is het ook een ding dat ik samen met een vrouw ben (die overigens ook geen kinderwens heeft) dus het kan niet zomaar gebeuren uit liefde. Het moet een bewuste keuze zijn en het kost veel geld om een kindje te mogen krijgen voor ons. Een lesbische kennis was 6000 euro kwijt enkel om zwanger te raken want vooral sperma is nogal duur als je geen man hebt die dit gratis geeft haha. Daarnaast heb ik ook een angststoornis net als jou en de angst dit door te geven, tevens heb ik de ziekte van crohn en ook daarvoor angst dat mijn kind dit zou krijgen (en of ik wel voldoende energie zou hebben voor het kind). Ook vind ik een zwangerschap en bevalling doodeng. En toch kriebelt het bij mij. Mijn vriendin is er heel stellig in dat zij niks wilt hebben in haar buik. Het komt dus op mij neer.. Als ik hetero was geweest en ik was zwanger geraakt dan had ik de baby zeker gehouden. Maar helaas krijg ik geen kind maar moet ik een kind nemen. En dat maakt het nog veel lastiger..