Leven is veranderen, herbezinnen telkens weer*

Mijn blog Miss Deadline ben ik anderhalf jaar geleden begonnen omdat ik het gevoel had dat iedereen om mij heen in een andere stroomversnelling zat dan ik. Ik deed mijn best te veranderen maar toch kon ik niet meekomen met de rest. Een laatbloeier, of zelfs dat niet; een hopelijk-ooit-bloeier. Ik voelde me anders dan de rest, een eenling, en toch had ik het vermoeden dat ik daarin niet de enige was.

Liefde, lef en levenslust

Met Miss Deadline wilde ik mezelf en mede-ooit-bloeiers helpen in de “zoektocht naar liefde, lef en levenslust“. In de hoop zo samen de antwoorden te vinden op al die onbegrijpelijke vragen van het leven waar alle ‘anderen’ allang een oplossing voor lijken te hebben. Een lange weg te gaan met genoeg stof om over te bloggen, zo dacht ik. En het einde van die weg? Nu, stiekem hoopte ik toch wel op de zelfhulpboekvariant van het happy end: passie, zin en kracht (maar huisje-boompje-beestje mocht ook).

Ha! Zelfs als fervent naïeveling had ik toch beter moeten weten. Als iets zekers is, dan is het toch dat niets, NIETS, gaat zoals je je hebt voorgesteld. Geen van de fantasieën die ik anderhalf jaar geleden had bij het opstarten van mijn blog zijn realiteit geworden. Ik ben niet angst- of ocd-vrij, ik slaap nog steeds te veel en ik voel me niet volwassener dan toen ik 16 was. Toch lijkt het erop dat het verhaal van Miss Deadline hier klaar is. Tot mijn grote verbazing en geheel onverwacht.

Einde verhaal?

Al weken merk ik dat het bloggen niet meer gaat. Nu heb ik het bloggen nooit makkelijk gevonden maar nu lijkt het anders. Ik heb niets meer te vertellen. Wat is dat toch, vroeg ik mijn wijze mentor. Ik wil het zo graag en toch doe ik het niet, kan ik me er niet toe zetten.

“De ziel is eruit”, antwoordde zij.

Ja, dat deed pijn. Waar ik op hoopte waren misschien wat tips voor zelfdiscipline en motivatie. Ik verwachtte een geruststellende verklaring; met net een nieuwe baan is het geen wonder dat je geen energie hebt om te bloggen. In plaats daarvan legde ze de vinger pal op de zere plek. Het verhaal van Miss Deadline lijkt af, opperdepop. Heel voorzichtig ben ik in mijzelf aan het aftasten of ik het daarmee eens ben.

Niet laat. Niet ooit. Nu, punt uit.

Miss Deadline is belangrijk voor me. Het bloggen heeft me enorm veel gebracht. Dat ik kan schrijven en dat ik het leuk vind om te doen,  dat wist ik wel, maar durfde ik door het bloggen pas hardop te zeggen (ook tegen mezelf). De overdonderend lieve, begripvolle en ook dankbare reacties gaven me zelfvertrouwen en een flinke happiness-boost (om met de woorden van mijn geluksgoeroe Gretchen Rubin te spreken). Het beeld dat ik van mezelf kreeg als blogger vond ik erg prettig. Ik had iets gecreëerd waar ik met recht trots op was. Met mijn missie voor meer openheid over psychisch welzijn stak ik mijn nek uit en dat gaf mij kracht en ruggengraat. Dat alles komt niet alleen door het bloggen natuurlijk, maar Miss Deadline heeft daar wel een belangrijk aandeel in gehad. En daarmee heb ik Miss Deadline stukje bij beetje om zeep geholpen vrees ik. De drang, de nood… de ziel is eruit.

Die laatbloeier die anderhalf jaar geleden aan haar zoektocht begon? Die ben ik namelijk niet meer. Sterker nog: die ben ik nooit geweest. (Het is zelfs de vraag of laatbloeiers überhaupt bestaan). Dat laatbloeierschap was slechts een beeld dat ik van mezelf had omdat mijn levensloop niet het pad volgt dat (naar mijn idee) verwacht wordt in deze maatschappij. Maar dat geijkte pad, is dat het enige wat telt? Is dat de enige manier om volwassen te worden? Heb ik erkenning en bevestiging nodig van anderen voor het vertrouwen in mijzelf? Kan ik een schrijver zijn zonder gelezen te worden?

Leven is veranderen

Loslaten, een pas op de plaats maken of juist in het diepe springen. Leven is voortdurend veranderen. Meanderen is misschien wel een beter woord. Als een beekje zoekend door het leven kabbelen en een antwoord vinden op dat wat je tegenkomt: d’r op, d’r onder, d’r langs of d’r dwars door heen… Groeien, in voor- en tegenspoed. Zelfs als je krampachtig probeert vast te houden aan dat wat is, blijft niets hetzelfde. Zal juist de stilstand de verandering veroorzaken.

Ik wil het niet! Toch is misschien nu de tijd gekomen om Miss Deadline  – in huidige vorm – los te laten. Met een dikke traan en pijn in het hart zijn dit mijn voorlopig laatste woorden hier. Gebrekkig, warrig en onverwacht maar nodig om af te sluiten. Opdat ik de komende maanden de rust heb om te voelen hoe verder. Schrijven zal ik blijven doen, ik kan niet anders. Ook het delen met lezers wil ik niet missen, maar wat en hoe weet ik nog niet. Een andere insteek, andere onderwerpen, een andere manier van schrijven en delen, Miss Deadline 2.0 of een compleet nieuwe blog? Wie weet.

Ik geef het toe, ik ben bang. Bang dat ik een grote fout maak. Zelfs nu ik deze laatste zinnen schrijf, voel ik grote twijfel of ik wel op ‘Publiceren’ moet drukken. Maar soms moet je snoeien om iets nieuws te kunnen laten bloeien.

Op hoop van zege: wordt vervolgd.

*regel uit het lied ‘Het evoluerend leven’ (nr. 17) van het Apostolisch Genootschap

—-

MissDeadline.nl blijft bestaan. Er zullen misschien zelfs nog wel blogs online komen wanneer ik toch de impuls tot schrijven voel, maar dus niet meer standaard op maandag. Hetzelfde geldt voor de socialmediakanalen van Miss Deadline. Updates over (hopelijk) nieuwe schrijfprojecten zal ik via Miss Deadline delen.