Wat is je grootste droom: wat wil je bereiken in je leven?

Tot nog niet zo lang geleden zou ik op deze vraag hebben geantwoord:

• een knappe man om van te houden,
• een mooi huis,
• een belangrijke baan bij een grote krant of uitgeverij
• genoeg geld om van zorgen vrij te kunnen leven, te reizen en zoveel boeken te kunnen kopen als ik wil
• heel veel vrienden
• bruisende weekenden met feestjes en concerten

Oja en ik zou ook nog graag even mijn obsessieve angsten en onzekerheden willen overwinnen en me energieker voelen zodat ik ook echt van al die eerder genoemde dingen kan genieten. Kortom: ik wil gelukkig worden!

Een groots en meeslepend leven

Daar ben ik de laatste tijd toch een beetje anders over gaan denken.

Natuurlijk wil ik nog steeds graag gelukkig worden, maar wat betekent dat nu eigenlijk, voor mij? En nog belangrijker: ben ik nu niet gelukkig dan? Als ik dat rijtje oplees van hierboven van wat ik allemaal wil – een vent, een huis, een goede baan, meer geld – dan overvalt me een gevoel van moedeloosheid:  er is nog heel wat werk aan de winkel!

Groots en meeslepend leven? Ik word al moe van de gedachte

En dat is juist iets wat ik niet wil, ben ik tot het besef gekomen. Ik wil me niet langer tekort voelen schieten. Ik wil me niet langer altijd moe voelen. Me voortdurend opgejaagd voelen door, aan de ene kant, banale alsmaar groeiende to-do lijstjes en, aan de andere kant, de druk toch maar zo snel mogelijk een bucketlist met de meest spectaculaire avonturen af te werken. Je zaakjes voor elkaar hebben én elke dag leven alsof het je laatste zal zijn? Ik ben het er helemaal mee eens: de mooiste manier om te danken voor het cadeau dat leven heet, is er met volle teugen van genieten, vind ik. Maar eerlijk, soms (vaak) word ik daar ook doodmoe van.

Mag het een onsje minder?

Ik betrap mezelf erop dat ik steeds vaker denk: wat nu als ik eens ophoud met alsmaar streven naar beter? Met worstelen en strijden met mezelf om mijn angsten te overwinnen en gewoonten en eigenschappen te verbeteren? Zodra ik dat denk, voel ik een verlangen. Dat zou toch best fijn zijn zeg, gewoon tevreden zijn met wat je hebt. Scheelt in ieder geval een heleboel energie en frustratie!

Onavontuurlijk groots …

Laten we eerlijk zijn, ik heb het hartstikke goed. Ik heb geen relatie maar vind dat op dit moment eigenlijk wel prima zo. Ik heb een hele goede band met mijn directe familie en ook een paar geweldige vriendinnen met wie ik lief en leed kan delen. Mijn werk is dan niet bepaald inspirerend noch goedbetaald maar ik ga er wel elke dag met plezier heen dankzij mij collega’s. Mijn huurappartement is oud en krakkemikkig maar ik voel me er helemaal thuis en het is een prachtige plek, menigeen is – terecht – jaloers!

Ik heb nu geen geld voor reizen naar het buitenland, maar in mijn jeugd heb ik al veel landen met mijn ouders mogen ontdekken. Ik doe hier in Nederland genoeg dingen die ik net zo spannend (lees: zowel uitdagend leuk als eng) vind als reizen. Mijn werk is niet bijzonder inspirerend, maar juist daardoor heb ik wel de geestesenergie over voor dingen waar ik grote voldoening uithaal, zoals schrijven voor mijn blog.

Wat wil je eigenlijk nog meer?

… en meeslepend gewoon

Ook Gretchen Rubin schrijft in haar boek Het Happiness Project dat ze op zoek is naar meer geluk maar zich tegelijk beseft dat ze al heel gelukkig is. Ze bedenkt een plan om zich gelukkiger te voelen met dat wat ze al heeft (ik las het boek toen ik zelf diep in de put zat en heb er veel aan gehad!) Rubin is bij lange na niet de enige die een bestseller scoorde met schrijven over haar zoektocht naar geluk. We kennen Elizabeth Gilbert die in Eten, bidden, beminnen de boel de boel laat en van Italië via India naar Bali reist om haar gebroken hart te lijmen. Cheryl Strayed beschrijft in Wild hoe zij zonder ook maar enige wandelervaring de 1700 km lange Pacific Crest Trail loopt om zichzelf te vinden. Beide vrouwen komen gelouterd en vol inspiratie terug.

Wat het boek van Rubin voor mij zo bijzonder maakt is dat zij eenzelfde resultaat nastreeft als Gilbert en Strayed maar dan op een manier die past bij haar “onavontuurlijke ziel“. Met andere woorden: zonder dat je huis en haard bij de kringloop zet en van je spaargeld gaat leven. Klinkt geweldig hoor, die dump-alles-en-ga-ervoor verhalen, maar ze zijn voor mij niet weggelegd en dat zal voor de meeste mensen gelden. De meeste mensen hebben verantwoordelijkheden zoals een gezin en een hypotheek of, zoals ik, gewoon weg niet de spaarpot om zomaar hun baan op te zeggen en op het vliegtuig te stappen. Ik wíl dat ook helemaal niet. Wie moet er dan voor mijn katjes zorgen?! Ik zou ze veel te veel missen. En mijn familie en vrienden ook natuurlijk ;).

Een boterham met tevredenheid

Betekent dit dan dat ik mijn dromen opgeef, dat ik ‘settle’ voor minder? Ik denk van niet. Mark Manson legt het heel mooi uit in zijn boek De edele kunst van not giving a f*ck. Van jongs af aan had Manson de droom om een beroemde gitarist te worden. Hij stelde zich geregeld voor hoe hij op het podium zou staan en de sterren van de hemel speelde terwijl de fans uit hun dak gingen van adoratie. Deze droom bleef hij lange tijd houden, ook nadat hij de brui had gegeven aan zijn opleiding aan de muziekschool en gestopt was met gitaarspelen. Telkens hield hij zichzelf voor, als ik dit gedaan heb of dat achter de rug is, dán ga ik weer spelen en ga ik bij een bandje.

Het gebeurde nooit.

En na lange tijd kwam hij ook tot de ontdekking waarom niet: hij wilde het niet écht. Hij wilde de droom, het eindbeeld van de roem en de faam en het avontuur van toeren met een band en optreden voor volle zalen. Maar de weg ernaartoe, de eindeloos moeizame maar noodzakelijke weg van oefenen oefenen oefenen, optreden in kroegjes voor een halve paardenkop, rondkomen van een hongerloontje en slapen op een matras achter in een busje tussen de instrumenten… dáár had hij absoluut geen zin in. Hij besloot uiteindelijk zijn droom precies dat te laten zijn, een droom.

Streven is stress

Nu zouden velen hem daarom wellicht een loser vinden. In onze cultuur horen we overal dat we pas gelukkig zullen zijn als we onze passie vinden en onze dromen waarmaken. Bovendien zijn al onze dromen haalbaar als je maar wilskracht toont en lef hebt. Wie de neiging voelt zijn dromen op te geven moet als de wiedeweerga gaan mediteren, yoga’en en op zielenonderzoek om weer in zichzelf te gaan geloven. Je bent een super awesome badass bitch (sinds wanneer zijn dat positieve karakteristieken geworden trouwens?) en je kunt ALLES! Wat je maar WIL!

Manson zegt, de waarheid is heel eenvoudig: je dacht dat je iets wilde, maar dat was niet zo. Einde verhaal. Klinkt misschien klote (want nu sta je met lege handen toch?) maar dat is niet waar.

Je fantastische dromen hebben je hoe dan ook wat de te vertellen. Zo realiseerde Manson zich dat hij niet zozeer droomde van een rock star worden maar dat hij er toch vooral naar verlangde zich erkend en gewaardeerd te voelen. Een beroemde gitarist worden is niet de enige manier om dat te bereiken. En voor hem dus ook niet de juiste. Manson begon te werken aan zijn persoonlijke relaties (tot dan toe was hij een behoorlijke losbol) en het viel hem op dat zijn droom langzaam maar zeker naar de achtergrond verdween. Nu is het slechts een fantasie waar hij af en toe nog voor zijn plezier aan denkt.

Passie is lijden, met plezier

Ik denk dat het bij mij ook zo zit. Wil ik later Indiana Jones worden (mijn beroepskeuze toen ik 7 jaar was)? Wil ik mijn naam onder een pagina-lange reportage in NRC Handelsblad hebben staan? Of wil ik gezien en gehoord worden? Wil ik dat mensen denken (en zeggen), ‘Zo hee die heeft wat in haar mars!’, opdat ik het daarna misschien ook zelf kan gaan geloven?

Wat ik wil is dit:

Ik wil vrij zijn van de drang om groots en meeslepend te leven

Ik wil genieten en dankbaar zijn voor het goede leven dat ik al heb met de mooie lieve mensen die ik mijn familie en vrienden mag noemen. Ik wil het moment dat ik me helemaal blij voel worden van twee katjes die me opwachten bovenaan de trap, of van een kop koffie en een boek op zaterdagochtend 11.00 uur in bed, koesteren. Die momenten zijn een luxe en zou ik als even GROOTS  mogen beschouwen als 1700 km ploegen over een berg.

Het gaat er niet om wat anderen van jouw leven vinden. De bewondering van anderen is geen eerlijke maatstaf voor het ‘succes’ van jouw leven, zegt Manson. Je hebt niemand iets te bewijzen, inclusief jezelf niet. Wees realistisch. Doelen en dromen nastreven die je niet écht wilt – waarvoor je niet bereid bent te ploeteren  – alleen om de aandacht en erkenning van anderen te vergaren, gaan je niet blij maken. Ze zijn niet jouw passie.  

Het woord ‘passie’ betekent oorspronkelijk lijden, dat waarvoor je pijn en moeilijkheden wil doorstaan. Vraag jezelf daarom niet zozeer af wat je wíl in het leven, maar hoever je wil gaan om te krijgen wat je wil. Kost het pijn en moeite maar blijf je er ondanks dat, of beter nog, juist daardóór plezier aan beleven? Dan is dát je passie. Of die passie is om een beroemde gitarist te worden is of ver na bedtijd te bloggen over je hersenspinseltjes, dat maakt niet uit!

Makkelijk gezegd, maar (juist door) de moeite meer dan waard.

 

Waarvoor ben jij bereid tot het uiterste te gaan?

PS Deze blogpost werd geïnspireerd door de vragen uit de Life Improvement tag van Streetsahead.nl Het was de bedoeling om alle vragen hier te beantwoorden maar ik had over de eerste vraag al zoveel te zeggen dat ik het daar maar bij heb gelaten haha. De overige vragen én een overzicht van mooie antwoorden die andere bloggers hebben gegeven vind je dus op Linda’s blog!

[Dit artikel bevat affiliate (commerciële) links. Dat betekent dat als je op één van deze links klikt en een aankoop doet in de webshop (bol.com), ik een kleine commissie krijg. Je betaalt niets extra’s voor je product maar je steunt mij wel als blogger. Alvast bedankt!]