Voel jij je een loser vergeleken met je leeftijdsgenoten?

Spijt van verloren jaren en gemiste kansen…
voortdurend last van Insta-afgunst en Facebook-jaloezie…
en toch niet de moed of energie om je leven te veranderen om gelukkig(er) te worden?

Jij bent niet de enige!

Hier op ‘Miss Deadline’ lees je mijn persoonlijke ontboezemingen als laatbloeier in een zoektocht naar liefde, lef en levenslust (voor het te laat is!) met persoonlijke verhalen, inzichten en tips. Een blog over mentaal welzijn, zelfontplooiing en toekomstoriëntatie, maar vooral ook over mij. Niet (alleen maar 😉 omdat ik graag over mezelf praat, maar omdat ik denk dat ik niet speciaal of bijzonder ben; mijn worstelingen zijn de worstelingen van mijn tijdsgenoten. In plaats van daarover te praten, verstoppen wij ons achter mooi Instagram-foto’s en vrolijke Facebook-posts en dat ben ik wel een beetje zat. Wat schieten we daar nu mee op? Hier op Miss Deadline wil ik open en eerlijk mijn verhaal vertellen. Het echte verhaal achter de buitenkant. #nofilter

Dit ben ik, Miss Deadline. Mijn echte naam is Laetitia. Dat betekent ‘blijdschap’. Mijn ouders gaven mij deze naam als wens mee voor een gelukkig leven. Hun wens kwam uit: ik groeide op omringd door liefde en beschermd van alles. Er gebeurde nooit iets naars en ik had alles wat een kind zich maar kon wensen; mijn leven ging over rozen.

Van ‘misschien ooit’- naar ‘laat, maar toch’-bloeier

Toch was ik geen zorgeloos kind. Ik was van nature onzeker, angstig zelfs, en voelde me er nooit helemaal bij horen. Ik wist niet hoe ik daarmee om moest gaan en vluchtte in de slaap en in dwanggedrag. Ik was de hele tijd moe, zo moe. Ik wilde zo graag meedoen en erbij horen, ook ontdekken en ervaren en nieuwe avonturen beleven, maar ik durfde niet…. Ik snapte vooral niet HOE. Hoe doen zij dat?! Heb ik iets gemist? Of is er iets mis met mij?

Die vragen spelen nog steeds een rol in mijn leven. Ik ben geen student meer en heb – met hulp van vrienden, familie en therapeuten/coaches –  veel van mijn angsten en onzekerheden kunnen overwinnen om alsnog een aantal fantastische avonturen te beleven (waarover ik je graag eens vertel) maar toch…. Nog steeds voelt het alsof ik achterloop op de rest. Alsof ik niet ben, waar ik nu zou moeten zijn in mijn leven.

35, en nu?

26 september 2017, de lanceringsdatum van Miss Deadline, was ook mijn 35ste verjaardag. Een leeftijd waarop velen van mijn generatie inmiddels zijn gesetteld met een eigen gezinnetje, een fatsoenlijke baan en (in het geval van mijn academische leeftijdsgenoten) een aantal publicaties achter hun naam. Mooie reizen gemaakt, gave feesten gevierd. Ik heb die deadline niet gehaald. Ik ga door naar de middenklasse van het leven met een knagend gevoel van ontevredenheid en dat wil ik niet!

Inhalen gaat helaas niet, en ik zal moeten leren leven met mijn gevoelens van spijt. Maar zijn mijn kansen echt verkeken? Het is nooit te laat, zeggen ze toch? Dus ik start opnieuw / alsnog mijn reis; mijn zoektocht naar geluk, een doel in mijn leven en de zin van mijn bestaan.

De luxe van het geluk

Voor de duidelijkheid: het is niet de bedoeling dat dit een kijk-mij-nou-zielig-en-mislukt-zijn-klaagblog wordt. Ik ben niet zielig en ik ben niet mislukt. De problemen waarover ik schrijf, zijn luxeproblemen, dat ben ik me zeer bewust. Ik heb het geluk om in een land, familie en omstandigheden geboren te zijn waardoor ik me druk kan maken over andere zaken dan voedsel, veiligheid en een dak boven mijn hoofd. Maar juist daardoor voel ik de verantwoordelijkheid om ook echt iets van mijn leven te maken. Ik heb zoveel geluk, nu wil ik dat geluk ook echt voelen.

Lange tijd voelde ik me een vreemde eend in de bijt. Ik was vast heel raar met al die hersenspinsels van me. Maar ik denk niet langer dat ik de enige ben met deze gevoelens. Het gevoel dat je meer wil, maar wat dan precies en hoe?

Met deze blog steek ik mijn nek uit en laat jullie meelezen met wat ik denk, voel en doe. Deels uit eigenbelang, dat geef ik eerlijk toe. Ik heb een vorm van verantwoording afleggen nodig om mijn zoektocht vol te houden. Maar vooral hoop ik hier ‘lotgenoten’ te ontmoeten. Mensen die mijn verhaal herkennen en hun eigen ervaringen willen delen. Elkaar verder helpen, bemoedigen, inspireren.

Missie

Géén blog over beauty, fashion, food of een groener leven dus. Ik heb van al die zaken geen enkel verstand en er dus ook niets aan toe te voegen. Wat ik mis en meer zou willen zien, is wat er áchter al die make-up, mooie kleren en lekkere recepten zit. Wat is het echte verhaal achter de buitenkant? We weten allemaal wel toch, dat er vaak zoveel meer speelt, dan je op het eerste gezicht ziet? Waarom hebben we het daar dan niet over? Niet om te zeuren, niet om te klagen maar om te delen en te verbinden!

Moet dat dan online? Ja, juist! Social media en het internet zijn nu eenmaal dé communicatiemiddelen van onze generatie. Ik hoop van harte dat ze nooit in de plaats komen van echt mens-tot-mens contact maar ik beschouw ze zeker als waardevolle toevoegingen daarop. Online is laagdrempelig, makkelijk, biedt mogelijkheden voor contact die er anders niet zouden zijn geweest. Maar juist omdat online communiceren zo makkelijk is –  je kunt jezelf verbergen achter mooie plaatjes, anderen haast consequentieloos pijn doen of zelf vreselijk onzeker worden van al die pracht en praal – … juist daarom wil ik online mijn minder mooie zelf laten zien. Laten zien dat het kan, dat het OK is en dat we daar met z’n allen alleen maar beter van worden.

Miss Deadline staat voor openheid, eerlijkheid en meer authenticiteit online over psyche en mentaal welzijn, de zoektocht naar geluk, zelfontplooiing- en ontwikkeling en de worsteling met dertigersdilemma’s en luxekwalen. Met alle respect. Weg met stigma’s, weg met het irrealistische perfecte plaatje! Ik steek mijn nek uit en laat mijn kwetsbaarheid zien.

Deel je mee?