[English translation below]

De herfst komt eraan. De spinnen hangen hun bouwwerken al op aan mijn balkon, de luchten vergrijzen en verregenen al vaker. Nog is het nazomers warm. Op de bootjes bij mij voor de deur genieten mensen in korte broek van hun koffie of wijntje. ‘s Avonds stijgt nog een gezellig geroezemoes op van het terras aan het begin van de straat (hoewel gezellig, ik heb tegenwoordig zo mijn bedenkingen bij dronken uitbarstingen van luidkeelse samenzang. ‘Lang zal hij leven’…, laten we het hopen – maar dat terzijde). De herfst komt eraan, hoe dan ook. De verandering hangt al in de lucht.

Wat doet de gedachte aan de verandering van het seizoen van zomer naar herfst met jou?

Ik zie elk jaar weer op tegen het einde van de zomer. Ook al ben ik bepaald geen zonaanbidder en ben ik niks meer waard zodra het kwik boven de 27 graden uitstijgt, het naderend einde van het zonnige seizoen, vervult me met vrees voor wat er komen gaat. De saaie, grijze, regenachtige dagen. Een uitzicht vanuit mijn woonkamerraam van alleen maar nat asfalt, voorbijplenzende auto’s en mensen weggedoken in hun donkere regenpakken, diep voorovergebogen over hun fietsstuur om zich te beschermen tegen het alomtegenwoordige, koude nat. Kleumende bomen en kale struiken. Onvriendelijke huizenfaçades aan de overkant. Alles druilerig, kil en hard.

Het najaar is voor mij vooral de tijd van neerslachtigheid. Een moedeloos gevoel van eenzaamheid en verveling. Meh. Tijdens de paar stormachtige en regenachtige dagen die we van het zomer al gehad hebben, denk ik somber: ‘Kijk, daar heb je het al, wat een treurnis. Ik kan hier niet tegen.’

Maar zo hoeft het niet te zijn en zo hoeft het niet te gaan.

Het kán zo gaan en als ik erop ga zitten wachten, als ik ten volle verwacht dat het komt, dan is de kans natuurlijk groot dat ik ook dit jaar in een herfstdepressie raak. Maar het hoeft niet.

Voor veel mensen is de herfst juist een periode om naar uit te zien. Geen hooikoorts meer, om maar wat te noemen. Maar ook, de tijd van kleurenpracht en -praal in de bossen, van (met of zonder kinderen?) lekker door de bladeren schoppen, in plassen stampen en beukennootjes zoeken, van hete thee en warme dekentjes op de bank. En niet te vergeten, voor velen betekent de aankomende herfst een nieuw begin. Kinderen gaan naar een volgende klas of zelfs een volgende school. Volwassenen gaan (hopelijk) verkwikt na de zomervakantie met frisse moed en misschien wel nieuwe plannen weer aan de slag. Gretchen Rubin noemt september dan ook niet voor niets ‘de andere januari’. September is de start van een nieuw begin, misschien nog wel meer dan de eerste maand van het jaar.

Of zoals Joe Fox (Tom Hanks) het zegt in mijn allerfavorieteste film You’ve got mail:

Ook voor mij kan deze herfst een tijd worden van een nieuw begin. Ik niet weet of ik aan het eind van de maand nog werk heb en zo ja, wat voor werk en waar (met dank aan eerst de stikstofcrisis en nu de coronacrisis). Niet leuk, een onzekere situatie waardoor herfstige moedeloosheid en angst me af en toe al naar mij grijpt, maar opmerkelijk genoeg zijn klauwen nog niet in mij vast heeft kunnen zetten. Want…

Dit jaar zal de herfst voor mij anders zijn want dit jaar ben ik – voor het eerst in meer dan 10 jaar – niet alleen. Echt niet alleen. Dit jaar heb ik een Allerfavorieteste Persoon (AFP) om het najaar mee te delen. Om samen onder een dekentje (oké, waarschijnlijk ik onder een dekentje, H. in t-shirt ernaast) op de bank een dik boek te lezen. Met hete chocomel en brandende kaarsjes. Dat is iets om je vreselijk op te verheugen en vreselijk dankbaar voor te zijn, of niet? Hoe bijzonder is het het om iemand te hebben om samen mee te lezen! Iemand om, als ik me toch eenzaam, somber of moedeloos voel, even tegenaan te kruipen of zomaar een appje te sturen: ‘Hoe was je dag?’

Hoe fijn dat ook is, het is niet wat diep van binnen het verschil zal maken natuurlijk. Het leven is geen Disney-film waar het ophoudt bij ‘Ze leefden nog lang en gelukkig’. Of je nu een relatie hebt of niet, of je nu werk hebt of niet, het kan anders en dat kan je (alleen) zelf bewerkstelligen. Het begint ermee, denk ik, dat ik daarvoor opensta. Dat is de associatie van herfst met onherroepelijke depressie loslaat.

Wat gebeurt er, als ik ook eens ga letten op de verkleurende bladeren, als ik de paddenstoelen met rode hoed en witte stippen opmerk en pindakettingen ophang voor de vogeltjes? Als ik mezelf trakteer op een nieuwe schoolagenda (just for the fun of it) en ‘een boeket versgeslepen potloden’? Het me gezellig maak op de bank met een zachte deken, dik boek, hete thee en geurende kaarsjes, in plaats van op te geven en in bed te kruipen?

En wat als ik me af en toe gewoon eens somber en moedeloos voel en dat ok is? Daar eens even de tijd voor neem om te voelen… en daarna weer een paar zachte bollen wol uitzoek voor een haakproject of mijn favoriete boek er weer eens bij pak?

Dit jaar kan het anders zijn.

 

Foto’s door Lisa Fotios, Egor Kamalev en Mike via Pexels

 

ENGLISH TRANSLATION:

Oncoming autumn

Autumn is coming. The spiders are already hanging their structures on my balcony, the skies are grey and rainy more often. It is still warm in the late summer. People in shorts enjoy their coffee or wine on the boats in front of my house. In the evening a pleasant buzz rises from the terrace at the top of the street (although cosy, nowadays I have my reservations about drunken outbursts of loud singing together. ‘Long will he live’…, let’s hope so – but that aside). Autumn is coming anyway. The change is already in the air.

How does the thought of the season change from summer to fall affect you?

Every year I dread the end of summer. Even though I am definitely not a sun worshipper and am worthless once the mercury rises above 27 degrees, the approaching end of the sunny season, fills me with fear of what is to come. The dull, grey, rainy days. A view from my living room window of nothing but wet asphalt, cars splashing past and people huddled in their dark rain suits, leaning deep over their handlebars to protect themselves from the omnipresent cold wetness. Cold looking trees and bare shrubs. Unfriendly house façades across the street. Everything drizzly, chilly and hard.

For me, autumn is mainly a time of depression. A despondent feeling of loneliness and boredom. Meh. During the few stormy and rainy days we’ve already had this summer, I think gloomily: “Look, there you have it already, such sadness. I can’t stand this. ”

But it doesn’t have to be that way.

It cán be like this if I wait for it, if I fully expect it to come, then of course there is a good chance that I will also fall into an autumn depression this year. But it doesn’t have to happen.

For many people, autumn is a time to look forward to. No more hay fever, for instance. But also, the time of colour splendour in the woods, of (with or without children?) kicking through the leaves, stomping in puddles and looking for beechnuts, of hot tea and warm blankets on the couch. And let’s not forget, for many, the coming autumn means a new beginning. Children go to the next class or even the next school. Adults will (hopefully) get back to work refreshed after the summer holidays with fresh courage and perhaps new plans. It is not without reason that Gretchen Rubin calls September ‘the other January’. September is the start of a new beginning, perhaps even more so than the first month of the year.

This fall can also be a time of new beginnings for me. I do not know if I still have a job at the end of the month and if so, what kind of work and where (thanks to the nitrogen crisis first and now the corona crisis). Not nice, an insecure situation that makes autumnal despondency and fear grab me from time to time, but remarkably enough has not yet been able to clamp his claws in me. Because …

This year autumn will be different for me because this year – for the first time in more than 10 years – I am not alone. Really not alone. This year I have a Most Favourite Person (AFP) to experience the fall season with. To read thick books together on the sofa under a blanket (okay, probably me under a blanket, H. in a t-shirt next to me). With hot chocolate and burning candles. That’s something to really look forward to and be terribly grateful for, isn’t it? How special it is to have someone to read with! Someone to snuggle up against, if I still feel lonely, sad or despondent, or just send a text message: “How was your day?”

As nice as that is, it is not what will make the difference deep down, of course. Life is not a Disney film where it ends at ‘They lived happily ever after’. Whether you are in a relationship or not, whether you have a job or not, it can be different and you can (only) achieve that yourself. It starts with, I think, that I’m open to that notion. That I can let go of the association I have of fall with irrevocable depression.

What happens if I also pay attention to the discolouring leaves, if I notice the mushrooms with red hat and white dots and hang peanut chains for the birds? If I treat myself to a new school diary (just for the fun of it) and ‘a bouquet of freshly sharpened pencils’ (like Joe Fox suggests in my all-time favourite film You’ve got mail – see video clip in Dutch section above)? Cosy up on the couch with a soft blanket, thick book, hot tea and scented candles, instead of giving up and crawling into bed?

And what if I occasionally just feel down and despondent and that’s okay? Take some time to feel it … and then pick out a few soft balls of wool for a crochet project or pick up my favourite book again?

This year may be different.