Heb je al een nieuwe vriend? Nog steeds niet? Nou zeg, hoe kan zo’n lief/leuk/aardig (kras door wat niet van toepassing is) meisje nou nog steeds alleen zijn?!

Hoe complimenteus ook bedoeld, ik voelde me altijd ongemakkelijk bij zulke vragen en opmerkingen. Wat moest ik hier nu op antwoorden dan? Eh nou, je verwacht het misschien niet, maar ik ben eigenlijk een heel vervelend en naar mens, niet om bíj te wezen! (Mocht je overwegen ooit met een dergelijke opmerking terug te kaatsen; ik kan je alvast uit eigen ervaring melden dat mensen dan een heel raar gezicht gaan trekken. Moet je even doorheen, zodra ze hun gezicht weer in de plooi hebben en na wat ongemakkelijk lachen, zeggen ze iets over potjes en dekseltjes en beginnen gauw over iets anders.)

Wellicht trok ik me die opmerkingen zo aan omdat ze lijken te bevestigen waar ik bang voor was:

• dat ik dus echt niet leuk/interessant  (genoeg) ben
• dat het falen van mijn relatie allemaal alleen maar aan mij lag
• dat je als vrijgezel ‘minder’ bent dan als deel van een stel

Dat ik na drie jaar na mijn laatste relatiebreuk nog niet eens een date heb gehad, maakte de boel er nog sneuer op.

Gelukkig alleen

Gelukkig denk ik – meestal – niet meer zo. De feestdagen in december vind ik nog wel een beetje lastig af en toe. De films op tv, liedjes op de radio en de kneuterige reclameposters wakkeren het beeld dat je pas gelukkig bent als je mét iemand bent, behoorlijk aan. Lariekoek natuurlijk. Nu de poedersuiker en bubbels weer zijn vervangen door salades en sapjes, de kerstboom weer in de doos zit en het Bohemian Rhapsody is gezongen, is ook die aangeprate eenzaamheid weer gezakt. Ik heb heerlijke Kerstdagen gehad met mijn familie en ook mijn Oudejaarsavond zag er precies zo uit zoals ik het graag heb. Ik heb een wederhelft eigenlijk helemaal niet gemist. Ik red me prima zo en heb een handjevol lieve vriendinnen met wie ik alweer genoeg leuks heb gepland voor de komende tijd. Nee, over het algemeen ben ik nu wat ze noemen een happy single.

Tuurlijk, ik zou het helemaal niet erg vinden om de man van mijn dromen tegen het lijf te lopen (wie of wat dat dan ook mag inhouden…), maar toch heb ik 5 goede (en niet zo goede) redenen om niet actief te gaan daten:

1. Too old for that shit

Ik heb gewoonweg geen zin meer in al die soesa, dat is de eerste reden die in mij opkomt als ik erover nadenk. Waar ik het heb gelezen weet ik niet precies meer, ik geloof ik een boek van Lindsey Kelk, maar het was alsof ik mezelf hoorde toen de hoofdpersoon opmerkte dat ze het heerlijk vindt om getrouwd te zijn. Dat ze met dating-pensioen heeft kunnen gaan. Ik snap precies wat ze bedoelt!

Toen mijn relatie op de klippen was gelopen en ik over de ergste schok heen was, dacht ik: nee hè, nu ben ik weer terug bij af en moet het hele circus overnieuw. Het spel van wenken en aftasten, flirten, geven en nemen. Ik heb de regels nooit goed begrepen en ik hou ook helemaal niet van spelletjes. Kort samengevat in mijn favoriete zin uit de Lethal Weapon-filmserie: “I’m too old for that shit”. Daarmee bedoel ik niet dat ik met mijn 35 jaar al te oud ben om te daten, maar mijn hart en hoofd zitten al (of nog) in de volgende fase. Niet over de datum maar over het daten heen.

Ik ben niet gemaakt voor het uitgaansleven. Een drankje doen vind ik leuk; met een goede vriendin, op een uur waarop ik nog in staat ben mijn ogen op te houden (waarom gaat hier in Nederland iedereen in hemelsnaam pas ná middernacht de stad in?!) en in een tent waar ik niet mijn stembanden aan gort hoef te schreeuwen om me verstaanbaar te maken. Nieuwe mensen ontmoeten in de kroeg? Ik heb er geen drie dagen hersteltijd meer voor over.

2. De ongein van online daten

Nu, dan heeft de moderne tijd daar toch een hele mooie oplossing voor? Welkom in de wondere wereld van het online daten! Het barst op internet van de dating-websites en dan heb je natuurlijk nog het almachtige Tinder. Nou, ik heb het geprobeerd hoor. Meerdere malen zelfs. Maar uiteindelijk ben ik gillend weggerend! Oh, ik weet dat er heel veel mensen zijn die hun zielemaatje online hebben gevonden en inmiddels gelukkig getrouwd zijn. Ik vind het knap. Of ik trek het aan (zou me niet verbazen) of ik ben gewoon niet goed in dreggen, maar wat een drab-zooi is internetdaten zeg!

Een Tinder-anekdote ter illustratie

Met hulp van een vriendin maakte ik een profiel aan voor Tinder. Dat steekt nogal nauw, zo’n digitale variant op de contactadvertentie, want je hebt maar luttele seconden om indruk te maken op potentiële belangstellenden. Dus je zoekt een leuke foto uit. Niet te leuk want je wilt geen viesterds op je af maar ook niet te gewoontjes anders val je niet op. Dan nog het tekstje erbij, een soort verkooppraatje over jezelf. Hier haak ik dus eigenlijk al af, ik haat verkooppraatjes. Na lang knutselen toch iets getypt: ‘luidruchtig maar verlegen’,’Harry Potter-fanaat’, ‘dol op katten’. Je kent het wel. Gaan een heleboel gasten op afknappen, maar dat scheelt weer schiften. Voor de volledigheid ook de lengte van mijn boekenkast erbij (3 meter) want op Tinder tellen afmetingen dus wel.

Vis en bier

Goed, dan kan het feest beginnen. Op zoek naar leuke mannen. Op Tinder. Klinkt spannend maar waar het op neer komt is dat je kostbare uren van je leven verspilt aan het scrollen langs foto’s van mannen met een snoek/karper/weet-ik-veel-wat-voor-vis in de klauwen óf met een pot bier óf allebei. Vis. Bier. Vis. Bier. Vis. Bier. Daar word je gauw flauw van hoor. Kwam ik eindelijk toch nog een fris uitziende kerel tegen met een intelligent stukkie tekst. Hij hield veel lezen, reizen en de natuur. Klinkt aardig dus dat laat ik ‘m weten. Gelukkig is hij ouderwets en begint hij het gesprek. Wat koetjes en kalfjes over en weer, so far so good….

Hobbies

Diezelfde avond zou ik met mijn nichtje uitgaan. Ergens midden in de nacht, we waren net weer thuis, komt er een berichtje binnen. Of ik een leuke avond heb… Ik heb een paar wijntjes op dus vind het wel gezellig om nog weer even te kletsen. ‘Wat ben jij nog een laat wakker’, typ ik. ‘Tja’, zegt hij. ‘Ik heb wel porno gekeken maar het hielp niet….’ Aha. Dus. Goh.

 

‘Nou, dan heb je het niet goed gedaan’, probeer ik nog. Ik wil me niet meteen laten kennen als preutse muts en wellicht maakt ‘ie een grapje toch? Een veel te vroeg grapje, maar wie weet heeft hij ook al wel een paar wijntjes op ofzo. Maar helaas. De porno was prima en had het gewenste resultaat alleen wilde daarna de slaap toch niet komen, geeft hij als antwoord. Bloedserieus.

Oh. Ach. Wat vervelend voor je. ‘Eh vind je het erg om ergens over iets ander te praten? Ik vind het een beetje vroeg in de kennismaking om het al over je solo-avonturen te hebben.’  Nou dat vond ‘ie een beetje gek, maar goed, ik mocht het zeggen, waar wilde ik dan over praten? Dus ik vraag: ‘Heb je nog andere hobbies dan porno?’

Meneer zwaar beledigd. Hoe ik erbij kwam dat porno een hobby van hem was! Serieus, hij was zwaar beledigd. En ik had er ook meteen genoeg van. EXIT TINDER!

3. Niet zijn, maar schone schijn

Nu lijkt het of ik het daten vooral voor gezien houd omdat ik het aanbod niet veel soeps vind. De persoon met wie ik echter de meeste problemen heb, ben ik zelf. Ik vind mezelf niet leuk op date. Daten heeft als doel de ander te leren kennen en af te tasten of je elkaar leuk vindt en bij elkaar past. Dan is het wel zo handig als je jezelf ben want dat geeft toch op de snelste manier de meest betrouwbare resultaten van het hele experiment. Maar wat doe ik? Ik doe overdreven mijn best leuk te zijn. Te zijn wat de ander verwacht of beter nog, waarvan ik denk dat de ander onder de indruk zal zijn, en dus ben ik verre van mezelf. De alcohol die je drinkt om de zenuwen tegen te gaan (en wat je moet je anders doen in een kroeg of bar) helpen ook niet echt mee.

Heel normaal, zal je misschien zeggen, zo doet iedereen in het begin. Oefening baart kunst en zo meer. Zal best maar ik vind het niks. Mocht het klikken tussen ‘niet-jou’ en de ander, dan steven je op twee mogelijke uitkomsten af en beide zijn onwenselijk: óf je blijft het toneelstukje volhouden opdat ander-mans je leuk blijft vinden, óf je laat het masker vallen en dan blijkt het toch helemaal niet te klikken.

Dat is natuurlijk heel zwart-wit. Genoeg gevallen waarbij het niet zo afloopt en de beide echte ‘ikken’ elkaar ook zonder maskers leuk gaan vinden. Maar moet je echt perse door die schone schijn en nepperij heen om tot echte verbinding te komen?

Ik hóóp van niet want ik heb de balen van mezelf na zo’n toneelstukje. Ik geloof ook van niet. Het moet mogelijk zijn om elkaar open en eerlijk te ontmoeten. Aan de ene kant voel ik me misschien te oud voor het daten, maar misschien ben ik juist nog wel te jong! De laatste tijd voel ik mezelf groeien, word ik me steeds bewuster van hoe ik ben en wat ik belangrijk vind. Ik wil nog even wachten, nog even rijpen, eer ik weer het strijdtoneel betreed. En op dat toneel wil ik me dan bezighouden met een veel belangrijkere vraag; niet of die ander mij wel leuk vindt… maar vind ik die ander überhaupt wel leuk!

 

 

4. Heerlijk compromisloos

Ondertussen vind ik het vooral wel goed zo. Toen ik mijn liefdesverdriet verwerkt had, voelde ik me een tijdje best eenzaam. Ik miste een maatje, iemand om het leven mee te delen en het hoofd te bieden. Dacht ik. Wat me eigenlijk dwars zat was dat ik me een loser voelde. Een mislukkeling omdat ik alleen achterbleef terwijl mijn ex al snel weer gelukkig was met een ander. Dát kon ik niet hebben, niet het alleen zijn.

Op het gevaar af dat ik nu klink als een oud kattenvrouwtje: ik vind het heerlijk om alleen te zijn met mijn katjes. Heerlijk om hier te zitten in de stilte en vertrouwdheid van mijn eigen huis met een kop thee en een boek. Ene poezebeest op schoot en de ander in de vensterbank. Ik hoef met niemand rekening te houden. De afstandsbediening van de tv is helemaal van mij alleen. Ik kan elke dag lasagne eten als ik daar zin in heb en niemand die er last van heeft of het zelfs maar merkt als ik de hele week de afwas niet doe. Op vakantie gaan, aankopen doen of bezoekjes en uitjes plannen – of niet – ik bepaal het helemaal zelf en ik geniet ervan. Ik moet er voorlopig nog even niet aan denken om die vrijheid weer op te geven!

Bovendien heb ik mijn ouders, mijn familie, mijn vriendinnen, dus ik ben helemaal niet alleen. Genoeg lieve mensen die van mijn houden en met wie ik lief en leed deel. Natuurlijk is het niet hetzelfde als een vriend of man, een liefdesmaatje, maar het is niet minder.

5. Angst

Nu moet ik natuurlijk wel eerlijk zijn. Ik ben niet alleen maar een heroïsche voorvechtster van het recht om gelukkig alleen te zijn. Ik vind dat hele date-gedoe ook gewoon een beetje (boel) eng. Sociale angst heet dat. Onzekerheid in het kwadraat. Zoals wel vaker heb ik ook op dit gebied het idee dat ik wat memo’s heb gemist. Aan de ene kant ben ik heel naïef maar tegelijk ben ik ook heel wantrouwend. Ik ben de eerste die toegeeft dat ik de snelle praatjes en vleierij niet meteen doorzie, dus ik ben heel erg voorzichtig geworden. Het uitgaansleven en de online dating-wereld zijn wat mij betreft wespennesten waar ik mij (voorlopig) liever niet in begeef.

Authentiek ontmoeten

Heb ik de liefde dan helemaal opgegeven? Natuurlijk niet! Ik zie er toch echt niet naar uit om mijn hele leven alleen te blijven. Ik heb meer te bieden dan dat (en nog veel te leren). Daten is alleen voor mij – nu – niet de manier.

Nu kan ik natuurlijk hopen dat ik op een dag in de stromende regen een taxi aanhoudt. Dat de taxi stopt maar tegelijkertijd, wel potverdorie, via de andere kant een kneiterknappe vent instapt. Dat we dan de rest van de rit ruziën over wie als eerste was en wie moet betalen waarna we in een koffietentje eindigen, en vul de rest maar in… Maar helaas, ik woon niet in New York en het leven is geen Nora Ephron-film. Wie zijn burgerlijke staat hoopt te veranderen, moet erop uit en zichzelf laten zien.

En dat doe ik ook, maar niet met de intentie binnenkort mijn Facebook-profiel te kunnen wijzigen. Ik wil plezier beleven, dingen doen die ik echt leuk vind en daarbij mensen ontmoeten die dezelfde interesses hebben. Mezelf leren kennen en mezelf leren zijn. Niet meer ongemakkelijk scrollen op Tinder. Niet meer met een biertje in de hand zitten wachten tot ik durf (en ondertussen wensen dat ik een boek had meegenomen).

Nee, ik ga naar alumni-avonden van mijn oude universiteit en leer met oud-studiegenoten over netwerken en onderhandelen. Ik ga naar jongeren-meetings en discussie-avonden. Maak (via mijn blog) contact met nieuwe mensen en leer zo de kneepjes van de sociale communicatie. En ja, wie weet, ontmoet ik ooit iemand die ik leuk vind en hij mij, de echte mij…