Vijf jaar geleden kwam mijn eerste blogpost online hier op Miss Deadline, mijn persoonlijke blog over mijn onvolwassen leven als laatbloeier. Op de dag dat ik 35 werd. Alle emancipatie ten spijt toch een bedenkelijke mijlpaal in het leven van een vrouw, alleen al omdat mensen moeilijk gaan kijken als blijkt dat je nog (!?) geen kinderen hebt. Als je daar ook nog het ontbreken van een carrière, een partner en een doelgericht, georganiseerd leven bij optelt en daarvoor in de plaats veel emotioneel-psychische bagage zet, tja dan kun je in de maatschappij al helemaal het gevoel krijgen dat je iets helemaal verkeerd doet.

En zo werd Miss Deadline geboren, vanuit de behoefte te schrijven over mijn laatbloeierschap, mijn worstelingen met maatschappelijke verwachtingen en mijn daarvan afwijkende levenspad en mijn missie om het taboe op psychische klachten en onzekerheid te doorbreken. Vandaag word ik 40, ook zo’n mijlpaal. Dat leek me een mooie gelegenheid om eens terug te blikken op wat ik zoal tegenkwam op dat afwijkende levenspad van mij.

2018: het dieptepunt en het beste wat me kon overkomen

Depressief, wanhopig en doodsbang. Een dieptepunt van psychisch leed bereiken, voelt afschuwelijk. Maar het cliché zou geen cliché zijn als het niet waar was: dit dieptepunt was het beste wat mij kon overkomen.

Wanneer je eenmaal in het dal zit, kun je namelijk nog maar één kant op. Of eigenlijk twee; je kunt ook blijven zitten waar je zit. Dat is flink naar, maar verder zakken dan dat kun je niet. Als je dan over de eerste schok heen bent en in beweging komt, is er nog maar één weg te gaan: omhoog! Een zware klim, maar dat klauteren is louterend. Het is de vraag of het uitzicht op hoogte ook zo bevrijdend en belonend zou zijn als je niet eerst helemaal beneden had gestaan. Wat was er gebeurd?

Een gevalletje ex-communicatie

De breuk met mijn ex in 2014 deed mijn wereld instorten. Ik had zo weinig zelfvertrouwen en zoveel angst dat ik me niet voor kon stellen dat ik me ooit nog weer goed zou voelen. Maar ik krabbelde op, zo goed en zo kwaad als het ging, met grote dank aan mijn ouders, familie en vrienden. Tot ik in 2018 opeens een klap na kreeg…

Geheel uit het niets liet mijn ex (via via, dat wel) van zich horen op een manier die mij vreselijk overstuur maakte. En ik reageerde als een kat in het nauw; met uitgeslagen nagels. Tja, dat kreeg ik natuurlijk dubbel en dwars terug. Ik was volledig uit mijn evenwicht en voor mijn gevoel terug bij af. Van die paar meter die ik uit het dal was geklommen, zo hoppa, terug naar beneden gestort met een paar extra schrammen en builen toe.

Dat was gelukkig niet waar. Het was geen trap terug naar beneden, maar de extra duwtje dat ik nodig had om de laatste, hardnekkige restjes onverwerkt verdriet aan te pakken. In mijn diepste nood, leerde ik mijn mentor kennen. In de periode daarna, raakte mijn leven in een stroomversnelling. Haar wijze woorden waren voor mij als een infuus bij dehydratie. Ik zoog haar lessen in mij op en kwam tot bloei. Eindelijk klikte er iets in mijn hoofd, meer dan 10 jaar psychiatrische therapie ooit heeft gedaan! Zodanig dat ik nu kan zeggen dank universum, dank dieptepunt en dank ex voor die laatste duw in de goede richting.

Levensles: het universum kan je behoorlijk onderuit halen als je niet oplet. Het is jouw teken dat er nog werk te doen is, dat er nog lessen te leren zijn. Die lessen zijn soms keihard en vaak denk je dat je iets nooit te boven zult komen, maar meestal blijk je sterker dan je zelf denkt.

 

Een meanderende loopbaan: uit de Wajong, in de WW en 2 (en half) keer veranderen van baan

In 2018 stapte ik zelf uit de Wajong. Een megastap: ik stelde niet alleen mezelf op de proef door veel meer uren te gaan werken, ik zegde ook mijn (financiële) vangnet vaarwel. Maar het was nodig, juist om sterker te staan en te kunnen groeien.

Niet veel later volgde een tweede megastap: ik veranderde van baan. Nog veel enger want ik verliet mijn vertrouwde omgeving en ik ging werken op een plek waar niemand wist van mijn Wajong-achtergrond. Wat als er iets misging en ik alles kwijt zou raken?

Drie keer raden: het ging mis, precies zoals ik had gevreesd. Maar ik raakte niets kwijt – in tegendeel! Ik was gaan werken bij een bureau voor vastgoedcommunicatie. Ik had opnieuw het geluk dat ik ontzettend leuke collega’s trof, leerde ontzettend veel bij over schrijven en marketing en ontdekte dat ik prima zonder Wajong-ondersteuning kon. Maar toen sloeg de stikstofcrisis toe… Het bureau redde het niet en wij stonden op straat.

Ik kon tijdelijk terugkeren naar mijn vorige werkgever. Wat een geluk bij een ongeluk leek, maar toch ook weer niet. Ik dacht zo meer tijd te hebben om een nieuwe baan te vinden, maar toen kwam de volgende crisis: corona. Nauwelijks vacatures, niemand wilde mij hebben met mijn leeftijd (te oud) en werkervaring (te weinig). Uiteindelijk heb ik alsnog WW moeten aanvragen. Dat was slikken.

Ik zat net 2 weken thuis toen ik bij de boekhandel solliciteerde. Tot mijn grote verrassing werd ik aangenomen! Eerlijk is eerlijk, ook dat was even slikken. Had ik 9 jaar gestudeerd en mezelf uit de Wajong geworsteld om voor minimumloon in een winkel te werken? Maar vanaf dag 1 bleek ik het werk zelf helemaal fantastisch te vinden. Dat was nieuw voor mij, wat een verademing!

Levensles: werkgeluk en op eigen benen staan is mij vele malen meer waard dan een dik salaris of een indrukwekkend LinkedIn-profiel. Ja, ik vind het nog steeds lastig als ik oud-studiegenoten aan de kassa heb die nu bij de NOS werken of zelf een boek hebben geschreven. Maar dan bedenk ik, zou ik willen ruilen, zit die ambitie in mij? Nope! Ik ben blij op de plek waar ik nu ben en die helemaal bij mij past.

 

Liefde en dateleed

Ik nam het minimumloon voor lief, maar dat kon alleen omdat AFP toen zei: dan is nu een goed moment om samen te wonen! Niet bepaald romantisch, maar aan de andere kant waren we al zoveel bij elkaar dat er in wezen niet veel veranderde. Alhoewel, na 5 jaar single zijn, was opnieuw de liefde delen met iemand flink wennen.

Vijf jaar lang was ik alleenstaand geweest. Alleen, met de katjes. En dat vond ik helemaal prima. Ik denk ook dat het goed voor mij is geweest, ik had meer dan genoeg aan mezelf. Ik kon tot mezelf komen en leerde mijn eigen gezelschap te waarderen. Maar misschien ging het alleen-zijn op den duur mij wat té goed af (ik had bijvoorbeeld ook totaal geen last van de coronalockdowns in die zin, had van mij zo mogen blijven!). Het gevaar bestaat dat je teveel op jezelf gericht raakt en je vervreemd raakt van je medemens, zelfs van de mensen die je het meest dierbaar zijn. En ook al kon ik heel goed alleen zijn, ik merkte wel dat het me goed deed als ik met regelmaat onder de mensen kwam. Ik wilde ook niet de rest van mijn leven alleenstaand blijven als het even kon. Maar dan zat er maar een ding op, een noodzakelijk kwaad: daten.

Onder aansporing van mijn mentor en tante maakte ik een account aan voor e-Matching. Dat voelde nogal snobistisch (e-Matching is naar eigen zeggen ‘daten voor hogeropgeleiden’) maar ik vermeed zo wel de waardeloze ervaringen die je op je hals haalt met Tinder en soortgelijke dating-apps. Niet dat alles via e-Matching nou meteen voor Venetiaanse gondeltaferelen zorgde.

De dag kwam dat ik voor het eerst iemand in het echt zou ontmoeten met wie ik al een tijdje aan het kletsen was. De gesprekken waren leuk en goed dus ik durfde het aan. We maakten er maar gelijk een hele dag van (we moesten allebei ver reizen). Nooooooit doen! Ik weet nog dat ik hem zag staan en meteen mijn nekharen overeind voelde komen. Alles aan zijn uitstraling gaf me de kriebels en dan niet de goede variant. Alleen kon ik dat voor mijn gevoel niet maken om te zeggen: hij een een epileptische aanval, midden op straat. Lang verhaal kort, we hebben ons best gedaan er een leuke dag van te maken, maar daar bleef het bij.

Daarna volgde een man die ik er erg leuk uit vond zien en met wie ik leuk contact had. Maar na een paar gezellige dates, appte hij dat hij maar geen vonk bij mij voelde en dat gaf hem hoofdpijn….

Zo waren er nog een paar interessante ervaringen en was ik helemaal klaar om het bijltje erbij neer te gooien. Liever alleen dan deze ongein. En juist toen, uiteraard, verscheen er een berichtje van AFP in mijn inbox. Ik weet nog waar ik liep toen ik zijn mail las en hoe blij ik me voelde. Ok vooruit, ik probeer het nog één keer. We hadden heerlijke gesprekken en fijne eerste ontmoetingen, maar mijn hemel wat vond ik het allemaal moeilijk. Zelfs dus met iemand met wie het zo klikte. Aan alles kon ik twijfelen. Is dit het wel? Voel ik wel genoeg? Voel ik wel de juiste dingen. Wat als ik me weer grandioos vergis, zoals met mijn ex?

Wat het verschil maakte is dit: met AFP was er ruimte voor onzekerheid, voor twijfel en zelfs angst. Dat niet hoeven wegstoppen, was het grootste geschenk. Schrijver Yung Pueblo zegt het precies goed in zijn nieuwe boek ‘Lighter’:

There is no shortage of people who
you will find physically beautiful
but finding someone who matches
the maturity you are looking for
the dedication to grow
the humor that brings you comfort
and someone who just feels right in your arms
and life is incredibly unique

Onze kennismakingsperiode vond grotendeels plaats tijdens de lockdown. Uitstapjes en etentjes waren er dus niet bij. Ik had het niet anders gewild. Deze intens sobere tijd, gaf ons juist de kans elkaar ‘echt’ te leren kennen zonder afleiding van vermaak en opsmuk. Een natuurlijk samen groeien en dat voelde zo goed. Ondanks al mijn eigen onzekerheden.

Voor ik aan dit hele dating-avontuur begon, had mijn mentor mij opgedragen op te schrijven wat ik wenste in een partner en dat papier vervolgens op te bergen. Nu, vele weken later, vroeg ze me mijn lijstje er weer eens bij te pakken. En wat denk je? Punt voor punt kon ik alles afvinken. Wie heeft nu eigenlijk wie gevonden?

Levensles: het leven kun je niet afdwingen. Integendeel, hoe meer je trekt en duwt, hoe meer het je uit de vingers glipt. Maar laat je los en durf je een beetje te vertrouwen op het universum, dan komt het leven naar je toe. Niet per se dat wat jij wilt, maar dat wat jij echt nodig hebt.

 

Sterker

Het universum had nog wel een grapje voor mij in petto: ik kreeg twee voor de prijs van een. Na nog geen half jaar samenwonen met AFP kwam zijn 19-jarige zoon bij ons wonen. Bij mij. De kindvrouw zonder kinderwens die al panisch wordt als er een monteur moet komen om iets te fiksen in huis, leefde nu samen met twee mannen, waarvan er dus één tot de dag van zijn komst een volslagen onbekende was. Oh help.

Rond diezelfde tijd vroegen ze bij de boekhandel of ik ook inkoper voor de tweedehands afdeling wilde worden. Dat betekent dat ik met mensen moet onderhandelen over hun gebruikte boeken die ze aan ons willen verkopen. Ik, het bange vogeltje dat conflict het liefst uit de weg gaat en die gruwt van boeken waarboven een ander heeft zitten neuspeuteren en koekkruimelen. Oh help in het kwadraat.

Beide uitdagingen ben ik toch aangegaan, gewoon door maar te laten komen wat er komt. Et voilà, ik sta nog overeind. Het voelt goed om de zoon van mijn vriend een fijne thuisomgeving te mogen bieden en de tweedehands inkoopdagen zijn inmiddels mijn favoriete dagen in de boekhandel. Had je mij dit van te voren verteld, dan had ik je vol afgrijzen en ongeloof aangestaard – dat nooit!

Andere dingen die mij sterker hebben gemaakt dit jaar:

• ik volgde het Textpert-traject van Rachel, een cursus ondernemerschap speciaal voor tekstschrijvers
• ik deed mee aan internationale schrijfsessies van Marianne Power
• ik vormde met twee vriendinnen een accountability-pact om elkaar te steunen in onze blog-aspiraties
• met diezelfde twee vriendinnen startte ik een boekenclub – een droom die uitkomt!
• ik volgde de Structuurjunkie-training van Cynthia waardoor ik nu niet meer (zo erg) als een kip zonder kop door mijn tijd vlieg zonder iets gedaan te krijgen
• ik leerde beter voor mijn lichaam (en daardoor mijn geest!) te zorgen: ik stopte met toegevoegd suiker eten dankzij Lieke Bever en haar Topfit Suikervrij-programma, een werkroutine helpt mij mijn slaapverslaving te beperken, ik gun mijzelf sessies bij de fysiotherapeut en pedicure en begin zo heel langzamerhand af toe ‘nee’ te zeggen omwille van rust en tijd met AFP

Levensles: ik kan veel meer aan dan ik denk. Juist de angst dat iets teveel, te erg of te moeilijk is, zorgt voor stress en een gebrek aan energie. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat je alles maar moet aangrijpen zonder een pas op de plaats te maken. Ik wil nog steeds vaak veel te veel waardoor ik mezelf voorbij hol. Maar ik leer nu dat wanneer ik uit vertrouwen (in plaats van angst) leef, ik vanzelf aanvoel wanneer ik iets niet moet doen of moet stoppen, zonder me daar van te voren druk over te hoeven maken.

Loslaten en laten gaan

Nu moeten jullie niet denken dat ik alles maar als ‘eind goed al goed’ beschouw. De afgelopen jaren zijn er ook heel wat dingen misgelopen en mislukt.

Zo haalde ik op mijn 35ste mijn rijbewijs, maar bleek na een jaar zwoegen en zweten achter het stuur mijn rij-angst onverminderd groot. Uiteindelijk stond ik mezelf toe het gevecht met deze angst op te geven en stopte ik met autorijden. Nog geen moment spijt van gehad, wat een opluchting.

Ik startte als freelance tekstschrijver, naast mijn werk in de boekhandel. Een gouden combinatie en iets wat ik altijd had gewild. Ook nu weer leek alles tegen te zitten en wilde ik al opgeven toen ik twee geweldige opdrachten van twee fantastische klanten in de schoot geworpen kreeg. Ik heb teksten mogen schrijven waar ik heel trots op ben en weet dat ik nog veel moois zou kunnen maken. Toch heb ik besloten mijn freelance-carrière te pauzeren.

De zelfdiscipline die bij het ondernemerschap komt kijken, blijkt een groot struikelblok voor mij. Zeker in combinatie met mijn psychische klachten. Ik vind het plannen en bedenken inspirerend en als de teksten eenmaal af zijn voel ik grote voldoening en trots. Maar dat middenstuk, die momenten dat het echte werk gedaan moet worden – wat een worsteling. Elk woord is een gevecht. Tel daarbij op steeds meer uren in de boekhandel (een vast contract, hoera!!!) en een (winter)depressie op de koop toe en je hebt een situatie waar echt iets moest wijken; dat bleek, met pijn in mijn hart, mijn prille onderneming als tekstschrijver te zijn.

Levensles: stoppen en opgeven, we beschouwen het als falen en daar raken we van in paniek. Maar wanneer stoppen een bewuste keuze is, is er geen sprake van falen. Wie zegt dat je alles maar moet lukken? Dat je het leven in alles moet veroveren en overwinnen? Pick your battles en gun jezelf de energie voor de dingen die je wel blij maken.

Wie weet wat de toekomst brengt?

Mijn 40ste verjaardag geeft mij een dubbel gevoel. Nog maar enkele maanden geleden is mijn nichtje overleden, twee jaar jonger dan ik. Ik kan er met mijn hoofd niet bij dat ze nooit 40 zal worden. Dat er zoveel in haar leven ongedaan blijft. Niet eerlijk, zinloos, een onbeschrijfelijk verdriet en onverdraaglijk leed voor haar meest dierbaren.

Waarvoor?!

Een vraag waarop geen antwoord zal komen.

Nee, ik geloof niet in leven alsof het je laatste dag op aarde is. Die gedachte schept de illusie dat we het leven in de hand hebben. Niemand kan zeggen wat er komen gaat of wanneer de tijd daar is. Bovendien, met die druk op je schouders valt niet te leven.

Maar ik wil wel het leven vieren, het universum danken voor elke ervaring die mijn ziel verrijkt. En zo mijn nichtje eren.

Wie weet wat de toekomst brengt? Daar veel bij stilstaan heeft geen zin. In het Nu leven, dat is het enige wat er is, het enige wat we kunnen doen.

Zo zal ik elke keer weer ontdekken dat ik sterker ben dan ik denk.

Zal ik keuzes maken die altijd goed zijn, hoe ze ook uitpakken, want je kunt alleen maar doen wat je op dat moment doet.

Zal ik worstelen, zal ik huilen, zal ik lachen en zal ik liefhebben.

 

Gelukkig nieuwjaar Miss Deadline, het is nooit te laat. X