Vandaag geen doorwrochte blogpost met diepzinnige overdenkingen, tips en adviezen of een inzicht. Ik heb het even niet. Wat ‘het’ dan ook wezen moge. Ik zit niet lekker in m’n vel. Voel me gefrustreerd en gestrest en het lukt ook (nog) niet om mezelf uit die modderpoel van moedeloosheid te trekken. Geeft niet, dat hebben we allemaal wel eens toch?
Juist, en daarom – trouw aan mijn eigen mission statement over meer authenticiteit online – wil ik dat ook gewoon met jullie delen en niet de schijn ophouden (wat ik heel eerlijk gezegd, de afgelopen week op social media wel een beetje gedaan heb… laten we het erop houden dat ik probeerde mezelf op te vrolijken door vooral op de leuke dingen te letten!).
Wat hebben we dan wel op de planning voor vandaag? Vragen, grote vragen, hersenspinsels – zonder anwoorden. Vragen die me eigenlijk al mijn hele leven lang bezighouden. Omdat ik het antwoord maar niet kan vinden, of omdat het gevonden antwoord ondertussen niet meer klopt. Ik heb zo’n idee dat ik ook hierin niet de enige ben.
NIKS to do
Maar wacht eens even, je had toch vakantie? Hoezo voel je je dan gefrustreerd en gestrest!
Klopt, ik was lekker een weekje thuis en waarschijnlijk was dat nu net het probleem. Het grijze weer en de tijd van de maand deden al niet veel goeds voor mijn humeur. Ik had het me ook nog eens extra moeilijk gemaakt door een knaller van een to-do-lijstje op te stellen. Zo wilde ik bijvoorbeeld:
- eindelijk al die achterstallige huishoudklusjes eens doen, zoals de vriezer ontdooien en die lamp die het al maanden niet doet vervangen, en flink opruimen in huis
- een blogplanning maken, vooruit schrijven voor mijn blog en uitzoeken hoe ik Pinterest kan gebruiken om meer bezoekers op mijn blog te krijgen
- financiële zaken uitzoeken zoals pensioen, mijn zorgverzekering en de korting op de Wajong volgend jaar
- mijn yogastudie weer oppakken
Oh en tegelijk wilde ik ook lekker he-le-maal NIKS doen!
Nu, het zal je niet verbazen dat die twee dingen – een knaller to-do-lijstje en lanterfanten – niet goed samengaan. Uiteindelijk kwam het erop neer dat ik toch vooral het laatste heb gedaan en zo goed als niks van de rest (met uitzondering van de lamp, die doet het weer!). Dat luieren weegt toch zwaarder bij mij, ik ben kampioen niksen. Heerlijk hoor, zeker met een katje die zowat ín mn hoofd kroop omdat ze het zo heerlijk vond dat ik er de hele dag was, daar kan ik echt met een glimlach op mijn gezicht van genieten.
Maar ergens knaagt het dan wel, want ik zou eigenlijk ook nog… Dus in plaats van uit te rusten werd de stress ongemerkt juist erger.
Wie mij op Instagram volgt, weet dat ik ook heel veel leuke dingen heb gedaan hoor. Inspirerende dingen zoals naar een jongerenmeeting over vrijheid en naar het Succescollege van David de Kock van 365 Dagen Succesvol. Maar ook die leuke dingen werkten een beetje averechts.
Kan inspiratie negatief uitpakken? Bij iemand zoals ik wel. Het zet me dan teveel aan het denken en dat kan nog wel eens fout gaan bij mij. Gevolg: moedeloosheid.
Vooral omdat me dan opvalt dat het steeds dezelfde vragen zijn waar ik mee bezig ben. Ik lijk niet verder te komen. Op de cover van de nieuwe Flow die dit weekend in de brievenbus zat, stond een mooie uitspraak:
“Isn’t it funny how day by day nothing changes, but when you look back everything is different?”
– C.S. Lewis
Zo voelt het op het moment, alsof er niks verandert. Met dat verschil dat als ik terug kijk, ik vaak ook het gevoel heb dat ik niet verder ben gekomen. Ik blijf in een kringetje ronddraaien, steeds rond dezelfde vragen.
5 grote vragen die mij bezighouden
Wie ben ik?
Ja ik weet het, hartstikke cliché. Maar een cliché zou geen cliché zijn, als het niks om hakken had. Ik vind het een rotvraag, “Wie ben ik?” Want wat vráág je dan precies, waar zit ‘m het in? Dat je je identiteit niet kunt aanduiden met je naam, je beroep, je favoriete bezigheid of horoscoop, dat snap ik. Wie je bent valt ook niet helemaal samen met je lijf. Stel, je krijgt een akelig ongeluk en je moet daardoor voortaan een arm of een been missen, ben je dan minder jezelf dan voorheen? Lijkt mij niet. Je identiteit kun je dus niet zomaar samenvatten. Ik trek de voorlopige conclusie dat je identiteit bestaat uit een ingewikkeld bouwwerk van kenmerken, eigenschappen, ervaringen, herinneringen en overtuigingen.
Dat leidt me dan weer tot mijn volgende dilemma. Ik heb mijn hele leven al in meer of mindere mate last gehad van een angststoornis. Maakt die dan ook deel uit van mijn identiteit? Hoort angst bij wie ik ben? Of zit mijn echte ik verborgen ónder die angst en kan ik pas echt mezelf zijn als ik mijn angsten en onzekerheden heb weggeschraapt? Zo ja, dat is me nogal een kluwen om te ontwarren, weet ik inmiddels uit ervaring. En hoever moet je gaan?
Wat wil ik en/of wat doet ertoe?
Deze vraag komt natuurlijk voort uit de eerste en ik vind het een haast al even lastige vraag. Als je niet goed weet wie je bent, hoe je jezelf moet zien, hoe weet je dan wat je wil en wat je belangrijk vindt in het leven? Ik wil graag gelukkig zijn. Wie wil dat nu niet? Maar is dat waar het in het leven omdraait? Is dat het doel? Of is het slechts een prettige bijkomstigheid van doen wat je wil en belangrijk vindt? Hoe vind ik uit wat er voor mij toe doet? Hoe! Dat brengt me dan weer bij mijn volgende vraag…
Zit ik op het juiste spoor?
Wat is de juiste manier om te ontdekken wie je bent en welke doelen je wil bereiken? Ik heb al vele strategieën geprobeerd. Zo ben ik zo’n beetje verslaafd aan zelfhulpboeken, maar het feit dat ik ze nog steeds lees, zegt wel wat lijkt me.
Mijn yoga-docente raadde ze me dan ook met klem af. De meeste zelfhulpboeken vertellen je wat je verkeerd doet, wat je anders zou moeten doen en wat je allemaal nog mist in je leven. Daarmee vergroten die boeken juist het gevoel dat je tekortschiet. Daar heeft mijn docente wel gelijk in denk ik. Zoek het antwoord niet buiten jezelf, maar kijk naar binnen, zei ze tegen mij.
Maar jongens, dat is niet zo makkelijk hoor. Het is een warboel daarbinnen. Met mijn psychiater bespreek ik nu of het tijd is dat we mijn therapie afronden. Ben ik daar klaar voor? Ik blijk nu precies 10 jaar in therapie. Dat is lang!!! Geen record, maar toch. En als ik eerlijk ben, ja ik heb vorderingen gemaakt en ik kan meer aan, maar mijn angststoornis en dwanghandelingen, die zijn er tot mijn spijt nog steeds. Gaat het me ooit lukken daaroverheen te groeien?
Hoe leer ik het verleden los te laten en vergeef ik mezelf voor verprutste tijd?
Wat me heel erg tegenhoudt in mijn groei is mijn moeite om het verleden los te laten. En dan vooral de spijt die ik heb van dingen die ik níet gedaan heb, kansen die ik heb laten liggen en ervaringen en momenten die ik heb gemist. Omdat ik niet durfde. Nu zou je zeggen, wacht dan niet langer, gaan met die banaan, het kan nog!! Maar die spijt houdt me tegen, een blokkade waar ik met geen mogelijkheid omheen kan. Alsof ik ergens denk dat ik het door al die verspilde tijd ook niet meer verdien. Niet leuk om dat te beseffen, ik schrik ervan nu ik het zelf schrijf, maar wat doe ik eraan? Wat is loslaten, wat is vergeven en hoe doe je dat?
Waarom vind ik het zo moeilijk (en betekent dat, dat ik iets fout doe)?
Maak ik het mezelf niet veel te moeilijk? Zou het niet allemaal veel makkelijker moeten zijn? Til ik er niet gewoon te zwaar aan? Kortom, moet ik niet gewoon lekker tevreden zijn met wat ik heb en me niet zo druk maken om die grote vragen? Gewoon vertrouwen dat het vanzelf allemaal wel goedkomt. Ik merk dat ik daar steeds vaker naar verlang. Dat ik het eigenlijk wel goed vind zo. Tot zich weer een grijze dag aandient of iets me weer confronteert met mijn angsten en onzekerheden, dan komen de grote vragen weer op en houden me in hun greep…
Zelfbewustzijn
Waarom val ik jullie lastig met al die vragen? Toegegeven, dit is verre van mijn beste en meest samenhangende artikel. Maar ik wil laten zien dat ik ook niet alle antwoorden heb. En dat het dan alle kanten opvliegt in mijn hoofd. Twijfel, onzekerheid en verwarring horen bij het proces. Het is lang niet altijd leuk en soms wou ik dat het me allemaal niks kon schelen – ignorance is bliss (onwetendheid is een zegen) zeggen ze wel. Maar ik kan het niet laten en ondanks alle nare gevoelens vind ik het ook heel interessant en prikkelend om over die dingen na te denken.
Was het dan ironie? Een teken? Of gewoon toeval? Een goede vriend van mij, vroeg me, juist toen ik midden in die moedeloze vragenstorm zat, of ik publiekelijk iets wilde vertellen over mijn blog. Hij zou op de op één na laatste dag van mijn vakantie een dienst leiden bij het Apostolisch Genootschap (waar ik lid van ben) en hij wilde het dan hebben over zelfbewustzijn.
Hij vond mijn blog daar een goed voorbeeld van…
Wow! Wat een compliment! Daar kon ik natuurlijk geen ‘nee’ op zeggen. (Daarbij komt, ik vind zo’n beetje alles eng in het leven, BEHALVE spinnen en spreken in het openbaar… vind ik zo grappig van mezelf!)
Ik ben blij dat ik het gedaan heb, de reacties waren overweldigend! Herkenning, ontroering, begrip – het kwam van alle kanten op me af. Ook van mensen van wie ik het niet verwachtte. Het bepaalde me er weer even bij waarom ik deze blog ben begonnen en bevestigde vooral mijn vermoeden dat ik niet de enige ben die worstelt met zichzelf en met de grote vragen van het leven.
Nu kunnen we natuurlijk ieder voor zich blijven worstelen en ploeteren, maar het is veel mooier en makkelijker als we elkaar een beetje op weg helpen, toch? Stapje voor stapje, inzichtje voor inzichtje, elkaar vlot trekken uit die modderpoel…
Dus… Herken jij hier iets van? Heb jij ook grote vragen (of nog mooier, een gouden inzicht)?
Ik heb het idee dat ik ook niet verder kom. Ik kan mijn gedachten en gevoelens meestal niet eens uit elkaar houden en daar kan ik mezelf gek mee maken. Zelfkennis? Ook daar ontbreekt het aan heb ik het gevoel. Ik denk dat ik te vroeg gepiekt heb. Het besef dat de meeste mensen maar wat doen, stelt me dan wel weer gerust, maar toch lijken zij zoveel wijzer dan ik.
Shirley onlangs geplaatst…Hoe reizen soms het slechtste in mij naar boven haalt
Dank voor je openhartigheid Shirley. Voor mijzelf vind ik het natuurlijk fijn om te horen dat ik niet de enige ben, maar het spijt me voor jou dat je daar mee worstelt. Ik herken heel goed wat je zegt dat je jezelf soms gek kan maken door die wirwar van gedachten en gevoelens. In wat voor zin heb je te vroeg gepiekt denk je? Ik zelf denk wel eens dat mijn zelfbewustzijn en drang naar zelfontplooiing te vroeg kwam. Dat ik daardoor niet lekker zorgeloos als een kind gewoon dingen kon ervaren en ontdekken zeg maar waardoor ik net als jij het gevoel heb dat ik veel levenswijsheid mis die anderen wel hebben. Aan de andere kant lijk ik wel veel bewuster over dingen na te denken dan mijn leeftijdsgenoten. Niet altijd leuk, niet altijd handig maar het maakt mijn leven ook wel rijker soms, denk ik
Oei, lastig Laetitia. Deels herken ik het heel goed, want ik wil ook graag vooruit maar weet te vaak niet hoe. En daardoor loop ik vast of doe ik dingen juist compleet ondoordacht (niet altijd een slecht iets, overigens). Maar ik denk dat te veel nadenken, je juist ook belemmert in het echt kunnen genieten van het leven. Daar heb ik ook last van, maar heb gelukkig een vriend die totaal het tegenovergestelde is. Want juist door die constante stortvloed aan gedachten sta ik soms aan de grond genageld.
Ik weet eigenlijk ook niet zo heel goed wie ik ben, maar heb besloten dat ik dat vanzelf wel ontdek. Naarmate ik dingen doe, dingen beleef en dingen leer. Je moet jezelf ook niet verplichten om daar nu al achter te komen. Want ik kan me ook heel goed voorstellen dat de meeste van ons daar pas aan het eind van het leven achter komen. Wat ik zo ongeveer wel weet, is wat ik wil in het leven. Of in ieder geval, wat ik denk dat ik wil. Het is het uitproberen waard in ieder geval. En nee, daar heb ik nog niet alle stappen voor genomen. Want: angst.
Mijn volgende stap is proberen te leven in het hier en nu (artikel volgt nog ;p) en me proberen niet druk te maken om wat komen zal. Gelukkig heb ik me nooit drukgemaakt om mijn verleden haha. Dat scheelt al een slok op een borrel.
Plus, een weekje niet doen is echt niet zo erg als je denkt hoor. Al vind je dat je het misschien niet verdient, omdat je dit en dit en dit ook nog moet doen, is dat niet waar. Juist als je vakantie hebt (thuis of waar dan ook) moet je het gevoel van moeten (haha) loslaten. Het geeft echt niet dat je geen blogplanning hebt gemaakt, dat komt allemaal wel als jij die inspiratie ervoor hebt. Het geeft niet dat je die huishoudelijke dingen niet hebt gedaan. Ook dat komt wel. Zolang je maar een paar schone pannen hebt 😉
Johanne onlangs geplaatst…Cadeaugids: 20 last-minute cadeaus van 20 euro (of minder)
Misschien kun je in plaats van zelfhulpboeken meer boeken over natuurkunde gaan lezen. Die hebben mij erg geholpen, het feit dat we door een stom toeval zijn ontstaan en ooit weer instorten of evolueren tot iets anders. We zijn gewoon een bundeltje atomen, niks meer en niks minder. En wat je doet is in het universum niet zo belangrijk. Zelfs de belangrijkste mensen in de geschiedenis: Napoleon, Columbus, Gengis Kahn, ze zijn allemaal maar een rimpeltje geweest in de oceaan. En als je jezelf ziet als klein onderdeel van een groot universum, een bundel atomen, dan is het vooral van belang dat je energie genoeg hebt, zowel fysiek als mentaal. En hoe je daaraan komt, dat maakt misschien uiteindelijk wie je bent.
Maar ik zeg ook maar wat 😉
Lilian onlangs geplaatst…Het bijzondere verleden van Edith Eger
Wat een interessante insteek Lilian dankjewel! Ik heb wel populair-wetenschappelijke boeken gekezen van bijvoorbeeld Stephen Hawking en Bill Bryson maar die hielen mij, destijds, juist niet. Dat we eigenlijk maar niks voorstellen vond ik juist een deprimerende gedachte. Waarom zijn we er dan en waarom heeft iedereen toch zo sterk de drang zijn stempel te drukken en iets moois achter te laten, denk ik dan. Dat kan ik niet rijmen met de rimpeltjes in de oceaan. Begrijp me goed, ik ben overtuigd van de natuurkundige visie. Voor mezelf kan ik er niet zoveel mee. Je opmerking over energie heeft me juist wel heel erg aan het denken gezet de afgelopen dagen. Ik moest er ook even over malen voor ik reageerde. Nu is energie sowieso al een belangrijk punt voor mij. Ik vind het heel interessant dat hoe je aan je energie komt wellicht wel bepalend is voor wie je bent. Zeer tastbaar en bruikbaar voor mij om mee aan de slag te gaan want ik denk zeker dat je daarmee iets op het spoor bent! Dank voor je inzicht!!