Het grote aftellen kan beginnen! Eind deze maand word ik 39. Dat wordt het laatste jaar dat mensen kunnen uitroepen dat ik al ‘bijna 40’ ben, zoals de laatste jaren gebeurt. Kennelijk kunnen ze niet geloven dat ik al zo oud ben.
Ik ook niet.
Vaak voel ik me nog steeds het 16-jarige meisje dat niet veel begrijpt van de wereld. Nog steeds lijken mijn leeftijdsgenoten memo’s te hebben ontvangen die mij nooit hebben bereikt.
Toch zie ik ook dat ik de laatste jaren een groeispurt heb doorgemaakt. De onzekerheden en angsten zijn niet weg, maar ik voel me steviger en meer in balans in het laveren tussen al deze hersenspinsels en gevoelens door. En juist die ervaring heeft mij inzichten gebracht die ik nu misschien wel meer waardeer dan de wereldwijsheid die ik lijk te missen.
Mijn innerlijke zoektocht begon ik 4 jaar geleden te delen op Miss Deadline, mijn blog met “ontboezemingen van een laatbloeier op zoek naar liefde, lef en levenslust”.
Nu ben ik op een moment in mijn leven gekomen dat ik me op mijn plek voel. Liefde, lef en levenslust zijn tot bloei gekomen in mij. Dat betekent niet dat ik altijd blij en vol energie ben. Het is beter dan dat: ik voel mij tevreden. Het nu is goed. Voor zolang als het nu moge duren. Een basis die ik hopelijk in mij in stand zal kunnen houden, in ‘goede’ en ‘minder goede’ tijden die komen en gaan.
Het betekent ook niet dat mijn leven eindelijk heeft uitgepakt zoals ik altijd heb gehoopt en gedroomd. Geenszins. Het plaatje van nu komt niet overeen met de toekomstbeelden die ik had (of dacht te moeten hebben!).
Dit gebeurt me nog steeds, in het groot en klein. Verwachtingen, wensen, projecten en plannen, ik loop er nog vaak tegenaan dat de praktijk niet wil voldoen aan het perfecte plaatje in mijn hoofd. Inclusief het bericht dat ik nu schrijf. Daarvoor is het leven te grillig en onvoorspelbaar. Ik kan dat vaak nog maar moeilijk accepteren, ik blijf ertegenaan schoppen. Als het me wel lukt, blijkt juist dat schoppen het eigenlijke probleem. Het grillige, onvoorspelbare plaatje is zo gek nog niet.
Deze maatschappij is gericht op het vieren van mijlpalen, van bereikte einddoelen (diploma! koophuis! gezin met 3 kinderen, 2 auto’s en 1 hond!) en ronde getallen (10k volgers! 40 jaar!). Perfecte plaatjes. Enkele uitschieters die een scheef beeld creëeren van het leven. Want tussen die mijlpalen zit zoveel méér leven, leven dat net zo goed – of zelfs veel meer – waard is om te vieren.
De laatste jaren vierde ik mijn verjaardag niet echt. Ik ben nooit zo’n fuifnummer geweest en het voelde ook niet gepast met al het verdriet dat er is bij naasten en in de wereld. Nu denk ik dat dat juist een reden kan zijn om te vieren, het gewone leven tussen de uitschieters. Geen fuif, geen knalfeest, maar wel een viering.
Dus dat wil ik de komende maand gaan doen. Vieren dat ik er ben, dat ik mij tevreden kan voelen in dit nu. Dat het plaatje niet perfect is, maar er wel is, met rafelrandjes, gaten en een steekje los.
39 is zo gek nog niet.